Covertekst Na een treinramp in Noord-Portugal ontvangt Marta’s moeder een bericht: de rugzak van haar dochter, studente aan de kunstacademie, is tussen de brokstukken gevonden. Haar stoffelijke overschot is echter onvindbaar. Marta’s jongere broer João, een gevoelige jongen die en diepe bewondering én vrees koestert voor zijn sterke gewelddadige zus, blijft met veel vragen achter. Aan de hand van haar tekeningen en zijn herinneringen probeert hij de waarheid rond zijn zus te achterhalen. Een reeks bonte figuren trekt voorbij, terwijl hij zelf volledige ontbreekt in het leven dat ze schetst. […]
170 pagina’s
Uitgeverij Signatuur, Amsterdam
ISBN 978 90 567 2582 2
NUR 302
Recensie Een aantal jaar geleden las ik het eerste boek van João Ricardo Pedro, ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn‘. Ik was erg onder de indruk en ben erg blij dat ik van de uitgever zijn tweede boek ook mag lezen. Lees verder →
Covertekst Wanneer Simon Sinkelberg, beter bekend als cartoonist Zink, breekt met de redactie van zijn krant, gaan alle remmen los. Hij scheurt weg in zijn auto en neemt een jonge vrouw mee die met een cellokoffer staat te liften. Wat volgt is een dollemansrit die steeds mysterieuzere trekken krijgt, zeker wanneer Simons verleden hem onderweg komt inhalen. Waar wil de celliste heen? En wat zou er werkelijk in haar koffer zitten? De linkshandigen is een even groteske als meeslepende roman over het karikaturale, over ironie, privacy en ‘de sinistere gave van de linkshandigheid’.
191 pagina’s Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam ISBN 978 90 295 8966 6 NUR 301
Recensie Vol enthousiasme begon ik aan het boek wat zeer humoristisch is vormgegeven. Echter belande ik vlak daarna in een periode die iedereen vroeg of laat een keer mee zal maken. Ik hoop alleen niet zoals ik dat nu heb meegemaakt. Na mijn eerste dag in dit boek zat ik ineens aan het sterfbed van mijn oma. Dat ze een heel mooi en lang leven heeft gehad zal ik zeker niet bediscussiëren, alleen de manier waarop ze is gegaan wel. Dat je op je 84ste een heup breekt snap ik nog en dat je heel goed uit de operatie komt ook. Ze probeerde ondanks haar dementie de draad weer op te pakken. Ze had zelfs al fysiotherapie gehad. Maar de complicaties die zeer onverwachts kwamen voor iedereen, snap ik niet. Een maagbloeding en ook nog een longontsteking. Hoe verzin je het? Beter worden ging ze niet meer, we konden alleen nog de pijn laten bestrijden. Het werd morfine. Toen ik aankwam in het ziekenhuis was ze nog bij kennis, maar slecht aanspreekbaar. Ik zag gelukkig wel herkenning in haar ogen toen ik bij haar kwam staan. Daarna is ze in een diepe slaap gegleden die nog twee hele dagen heeft geduurd. Ten overstaan van de familie kon ze na die lange strijd eindelijk loslaten en is ze aan een nieuw avontuur begonnen.
Gedurende die dagen heb ik geprobeerd ook het avontuur van Simon en de celliste Katharina te volgen. Ik moet eerlijk bekennen dat de beelden die ik bovenstaand heb beschreven meer op mijn netvlies stonden dan de letters die ik las. Dat doet overigens niets af aan het werk van Weijts. In een andere situatie had ik vast zaken gezegd zoals dat ik het verhaal van Simon bijzonder vind. Dat ik benieuwd ben waarom hij zo op de vlucht is of waar hij naar opzoek is. Dat hij zaken probeert goed te doen, maar het eigenlijk ook heel erg verknalt. Dat ik het boeiend vind dat hij met bepaalde zaken kan leven en dat ik mij afvraag of dat werkelijk zo is. En dan niet te vergeten Katharina. Een moeilijk te doorgronden personage, die mondjes maat zaken over haarzelf los laat. Het enige wat ze op het eerste gezicht gemeenschappelijk hebben is hun linkshandigheid.
Donderdag nemen we afscheid van mijn oma en dit boek zal mij altijd blijven herinneren aan deze periode.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Covertekst Marjoleine Oppenheim – Spangenberg is in 1995 met haar moeder en broer in Auschwitz. Ze bevinden zich in bijzonder gezelschap: de historicus Loe de Jong (de man van haar moeder) en prins Claus met zijn drie zonen. Voor Marjoleines moeder is het de eerste keer dat ze terug is in het kamp. Voor Marjoleine zelf is het bezoek een keerpunt: ze staat oog in oog met een verleden dat niet het hare is, maar dat wel haar jeugd nadrukkelijk bepaalde.
215 pagina’s Uitgeverij De Geus B.V., Breda ISBN 978 90 445 3095 7
NUR 320
Recensie
In het kader van ‘De maand van de geschiedenis’ met het thema ‘Vriend & Vijand’ las ik dit boek. Dit boek behelst het thema als geen ander. De moeder van Marjoleine besluit jaren later, om met prins Claus, die zij via haar tweede man heeft leren kennen, terug te keren naar Auschwitz. Prins Claus, geboren in Duitsland, is op dat moment de vriend in plaats van jaren geleden de vijand. Een mooier symboliek voor deze maand had ik niet kunnen bedenken.
Ademloos heb ik dit boek zitten lezen. Het slingert heen en weer tussen de ervaringen van Marjoleine in haar jeugd met haar getraumatiseerde moeder en de verhalen van haar moeder die afspelen in de Tweede Wereldoorlog. Marjoleine beschrijft hoe haar moeder via Westerbork en de vele nare ritten in treinen en dodelijk vermoeide wandelingen in Auschwitz beland. Het is ongelooflijk hoe mensen met elkaar kunnen omgaan en het is des te bijzonder hoe sterk de moeder van Marjoleine is geweest in al die ellende. Ternauwernood overleeft zij dit alles en probeert na de oorlog het leven weer op te pakken, zo goed en kwaad als het gaat. Ze trouwt en krijgt Marjoleine en haar broer. Echter houdt het huwelijk geen stand en de afstand tussen Marjoleine en haar vader wordt ieder jaar een beetje groter. Ze raken in al die jaren een beetje vervreemd van elkaar, waardoor ze is aangewezen haar moeder met haar bijzondere gebruiksaanwijzing. Je merkt tijdens het lezen dat Marjoleine zich op vele vlakken aanpast, maar daar ook tegenaan probeert te schoppen op haar manier. Dat laatste is soms tevergeefs. Deuren en ramen mogen nooit op slot, het geluid van sleutelbossen is niet te verdragen en bepaalde kledingstukken van Marjoleine zorgen er voor dat de moeder van Marjoleine even niet meer in het heden is.
Dit boek is echt een prachtige aanvulling op de vele verhalen die zijn opgetekend over de Tweede Wereldoorlog. Dit verhaal kwam erg in de buurt van mijn eigen familie. ‘Slechts’ één lid van de familie heeft in een kamp gezeten en is daar overleden. Dit was een jonge broer van mijn opa. Bij toeval kwam mijn vader daar enkele jaren geleden via een oorlogswebsite achter. Toch heeft iedere familie zo hun eigen trauma aan de Tweede Wereldoorlog over gehouden. Het altijd maar hamsteren van bijvoorbeeld koffie, thee en suiker herken ik van mijn oma. Zij is tot twee keer toe haar huis kwijt geraakt door bombardementen, terwijl ze hoogzwanger was en haar Joodse man zat ondergedoken. Tot aan haar dood had zij altijd haar vluchtkoffer klaar, want je weet tenslotte maar nooit. Deze ervaring heeft degelijk invloed op mijn vader gehad en zo ook weer op mij. Het beschermde van mijn ouders richting mij en het waken voor het onbekende is een van de zaken die ik weer heb meegekregen uit deze ervaring. Het verhaal heeft mij ontroerd en ik raad jou aan om dit boek ook te lezen.
Bedankt Linda van Uitgeverij De Geus, dat ik dit boek mocht lezen. Een top match!
Jenny's Bookcase 