De hoofdpersoon heet Thomas (autobiografisch?) en kijkt als oudere man terug op zijn leven. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat hij in de winter van zijn leven is. Zijn band met vrouwen wordt uitgebreid beschreven en die start al bij zijn oudere zus. Zij is als wees opgenomen na de Tweede Wereldoorlog in het gezin door zijn ouders. Thomas keek tegen haar op, maar voelde zich ook erg op zijn gemak bij haar. Meerdere vriendinnetjes komen voorbij, maar er is er een heel erg bijzonder. Daar heeft hij geen relatie mee gehad, maar door een kus en een schoolkamp zijn ze gedurende een deel van hun leven aan elkaar verbonden. In die tijd stoten ze elkaar af en trekken ze elkaar aan zonder dat er een liefdesrelatie ontstaat. Maar ze maken wel heftige zaken mee, die een diepere impact hebben dan ze beide doen geloven.

Na het lezen van dit boek heb ik moeite om onder woorden te brengen wat ik van ‘Als de winter voorbij is’ vind. Dat ik de taal van Thomas Verbogt prachtig vind, dat weet ik wel. Nooit vouw ik ezelsoren in boeken, maar nu moest ik wel. Zinnen die ik prachtig vond kregen zonder blikken of blozen een vouw. Dat is een van de dingen die het boek met mij deed, ik vouwde voor Verbogt ezelsoren.

Wat het ook met mij deed is dat ik sommige passages meerdere keren moest lezen. Wat zegt Verbogt nou eigenlijk? Waar wil hij met zijn verhaal heen? Heel lang had ik geen richtingsgevoel in het boek en dwaalde ik van hoofdstuk naar hoofdstuk. Prachtige hoofdstukken, die al klein verhaal op zich waren, maar ze gaven mij geen richting. Is dat eigenlijk erg? Nou, ik hou van duidelijkheid, en dat zegt meer over mij dan over Verbogt. Maar ik neem dit alles voor lief en waardeer dit boek in zijn totale vorm. Want ik heb kennisgemaakt met Verbogt en nu moet ik meer van hem lezen.

 

 

 

 

 

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.

Mijn muzikale ondersteuning deze keer: