Covertekst Ieder mens heeft een duistere kant. Zo ook Anne, Nederlands populairste televisiepresentatrice en journaliste. Als ze haar grote liefde – en daarmee haar droom – dreigt te verliezen en het verdriet hierover breed wordt uitgemeten in de pers, moet ze alles op alles zetten om niet ook nog door haar vrienden, familie en eigen verstand in de steek gelaten te worden. […]
283 pagina’s
Uitgeverij Ambo | Anthos, Amsterdam
ISBN 978 90 263 3139 8
Recensie Dit is het eerste boek dat ik las van de zes genomineerden van de NS-publieksprijs in mijn kersverse rol als jurylid. Als je ook wilt stemmen op Saskia of een van de andere vijf boeken, klik dan op de afbeelding in het rechter menu op mijn blog. Lees verder →
Covertekst Curaçao, eind jaren negentig. De Nederlander Arthur Poolman heeft een baan aangenomen op een middelbare school. Zijn verwachtingen zijn hooggespannen, maar het kost hem moeite om grip te krijgen op de keiharde, dorre rotsen van het eiland; Arthur voelt zich er stuurloos.
Hij raakt onder invloed van de raadselachtige, rebelse Ralph Veerman, die hem meesleept naar de duistere hoekjes van het eiland. Tegelijkertijd gaat het in Nederland slecht met Arthurs vader, al probeert die dat voor zijn zoon verborgen te houden.
Op een broeierig Curaçao dat van elke valse romantiek is ontdaan, zoekt Arthur houvast bij de Antilliaanse literatuur, de vrouw van Campo Alegre en de fles. Als een eclips het eiland voor heel even helemaal op zwart zet, gaat hij op zoek naar licht: boven op de Christoffelberg. Daar komt hij definitief los.
237 pagina’s
Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam
ISBN 978 90 290 8965 4
NUR 301
Recensie Jaren geleden was ik een lange vakantie op Curaçao. Mijn vriend liep daar vijf maanden stage en ik zocht hem daar op. Boeken die zich daar afspelen hebben sindsdien een aantrekkingskracht op mij. Maar ook het feit dat ik eerder al Tonic las van Mohren, maakte het dat ik graag dit boek wilde lezen.
Covertekst Het begint met een lijk onder de vloer. Frieda deed deze gruwelijke vondst in haar eigen huis – een vondst die haar tot in de kern raakt. Nu is er wél spijkerhard bewijs dat Dean Reeve nog leeft – iets wat Frieda al jarenlang beweert – en dat hij nog altijd geobsedeerd is door Frieda. Zal commissaris Crawford eindelijk naar haar luisteren en het onderzoek heropenen?
De pers is inmiddels op het verhaal gedoken, waardoor Frieda wordt gedwongen iets te doen waaraan ze een enorme hekel heeft: in de openbaarheid treden… En dat heeft verregaande consequenties voor Frieda en haar vrienden.
372 pagina’s
Uitgeverij Ambo | Anthos, Amsterdam
ISBN 978 90 263 3819 9
Recensie Nog niet zo lang geleden kwam dit zevende deel rondom Frieda Klein uit. Dit is een van de boeken die ik na aankoop niet zo lang kan laten liggen, want ik moet weten hoe het verder gaat. Nog maar één boek zijn we verwijderd van de ontknoping, maar hoe vond ik dit een na laatste deel? Lees verder →
Covertekst Op mijn twintigste werd ik tot mijn grote verrassing in München op een toneelschool aangenomen en trok ik bij mijn grootouders in omdat ik geen kamer kon vinden. Het contrast tussen deze twee werelden had niet groter kunnen zijn. Hierover wil ik vertellen: over mijn boven alles beminde grootouders, met z’n tweeën gevangen in hun schitterende huis, en over hoe het is als iemand tegen je zegt: ‘Je moet leren met je tepels te glimlachen.’
Zijn grootmoeder, ooit zelf actrice, is nog steeds een diva. Zijn grootvader, een gepensioneerde filosofieprofessor, is een scherpe, maar slechthorende man. Hun dagen zijn ingedeeld aan de hand van absurde rituelen waarin alcohol een belangrijke rol speelt. […]
312 pagina’s
Uitgeverij Signatuur, Amsterdam
ISBN 978 90 5672 551 8
NUR 302
Recensie Vorig jaar maart las ik mijn eerste boek van Joachim Meyerhoff. Ook dat boek had toen een bijzonder titel en vertelde over de jeugd van Joachim. Lees hier meer over ‘Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest’. In dit boek vertelt Joachim over zijn leven na zijn twintigste.
Joachim weet eigenlijk niet zo goed wat hij wil met zijn leven. Hij heeft een baan aangeboden gekregen in een zwembad van een ziekenhuis. Dat lijkt hem wel wat, zo tussen de zusters. Maar om de een of andere reden doet hij ook auditie voor de toneelschool en wordt daar ook toegelaten. Na veel wikken en wegen kiest hij voor de toneelschool en laat de zusters aan zich voorbij gaan. Om te kunnen studeren aan de toneelschool moet Joachim eigenlijk op kamers, maar heeft er nog geen een gevonden en gaat zo lang bij zijn grootouders wonen. Beide hadden niet kunnen vermoeden dat dit voor de duur van zijn gehele studie zou zijn.
‘Hermannn, hij is er al! Onze lieveling is er!’ Ze draaide de sleutel twee keer om en deed de deur open. Energiek wierp ze haar armen in de lucht, keek me blij verrast aan en riep alsof we elkaar jaren niet hadden gezien, alsof de verloren zoon was teruggekeerd: ‘Nee jij bent het! Hoe is het mogelijk! Je bent er! Wat heerlijk! Jongen!’ p. 79
‘En zo begon ik een nieuw leven: als volwassen kleinkind in het huis van mijn grootouders en als verwonderde beginneling op de toneelschool’. p. 85
Joachim begint vol enthousiasme aan zijn nieuwe studie. Hij maakt vrienden daar, maar die houdt hij op afstand en hij ziet zijn klasgenoten alleen op school. Al gauw blijkt dat het maar de vraag is of deze studiekeuze wel de juiste was. Door zijn enorme lengte en gebeurtenissen uit het verleden klapt hij geregeld dicht op het podium. Hij schaamt zich voor zichzelf. Leraren proberen van alles met hem te trainen, maar Joachim komt maar niet los op het podium. Dit lukt alleen als hij zichzelf niet hoeft te zijn. De enige plek waar hij zijn zorgen kan vergeten is bij zijn grootouders thuis. In de roze kamer waar hij logeert voelt hij zich geborgen. Ook helpt het drankritueel van zijn ouders hem door een zware tijd heen. Hij verdrinkt letterlijk zijn zorgen. Deze zorgen worden gedurende zijn studie steeds groter als het niet goed gaat met zijn ouders en grootouders.
‘Veel liever zou ik willen opgeven, het bijltje erbij neergooien en mijn inspanningen staken om een rechtlijnig traject te volgen. Wat, vroeg ik mij af, vergt eigenlijk meer kracht, meer moed: iets doorzetten of iets afbreken?’ p.123
Joachim Meyerhoff is een geweldige verteller. Omdat het gaat over zijn eigen leven, voel je dat in alles en kan hij tot in de detail jou uitleggen hoe het is gegaan. Sommige delen in het boek zijn absurdistisch en gek, en andere zijn weer ontroerend en mooi. Deze afwisseling maakt dat ik van zijn schrijfstijl hou. Ik ben blij dat ik de schrijver weer een stukje beter heb leren kennen. Ik ben heel erg benieuwd welk deel uit zijn leven hij in zijn volgende boek gaat beschrijven.
Covertekst De tweeëndertigjarige Elisa Verhaag is op haar zestiende moeder geworden van Sky. Het moederschap gooide haar leven behoorlijk overhoop, zeker omdat ze niet kon rekenen op enige steun van haar vriend Julian Sanders. Hij verliet hen toen Sky drie maanden oud was. Sky groeit op tot een eenzaam meisje, worstelend met haar grote intelligentie en sociale isolement. Wanneer ze een online vriendje krijgt, raakt ze geïnteresseerd in de relatie van haar vader en moeder. Ineens wil ze informatie over Julian en pubert ze erger dan ooit. Elisa voelt dat ze de grip aan het verliezen is. Alles wat ze achter zich had gelaten, wordt weer overhoop gehaald. Wanneer Sky uiteindelijk contact zoekt met Julian en dit niet gaat zoals ze had gehoopt, loopt de situatie uit op een regelrechte nachtmerrie. Elisa komt er al snel achter dat dit niet alleen aan Julian te wijten is. Sky’s mentrix komt met een schokkende onthulling. Het brengt Julian hoe dan ook weer terug in Elisa’s leven en de verschillen tussen hen blijken inmiddels groter dan ooit.
Het was alweer even geleden dat Ellen Lina een boek uitbracht. Na ‘Ooit zal ik je weer zien’ was ik fan en keek erg uit naar Sky. De verwachtingen die ik had waren erg hoog, want probeer het succes van ‘Ooit zag ik je weer zien’ maar eens te overtreffen.
Elisa woont samen met haar puberdochter Sky in een volkswijk in een klein, maar gezellig huis. Ondanks dat Elisa jong moeder werd is ze toch kleuterjuf geworden en weet ze met haar salaris net het hoofd boven water te houden. Sky vind dat lastig, omdat ze niet net als haar klasgenoten op vakantie gaat of gave dingen doet. Sky is een bijzonder meisje, ze is ontzettend slim, maar maakt daardoor weinig aansluiting met leeftijdgenootjes. Ze zit altijd met een neus in een boek is vaak humeurig. Elisa weet niet goed wat ze ermee aan moet, maar ze heeft veel steun van haar ouders, vriendinnen en de buren. Toch kan Elisa er niet om heen, er is een gemis, bij haar maar ook bij Sky. De vader van Sky is niet meer in beeld, maar ze is er wel heel erg in geïnteresseerd en ze wil weten hoe hij heet en wie hij is. Elisa wil dit niet vertellen, omdat ze denkt het hoofdstuk afgesloten te hebben. Tegen beter weten in komt Sky toch achter zijn naam en zoekt hem op. Dat veroorzaakt meer dan iedereen had kunnen vermoeden.
Wow! Ik weet niet hoe Ellen Lina het voor elkaar krijgt, maar ze weet zo te schrijven dat je niet kunt ophouden. Ik vergelijk het even oneerbiedig met een zak chips, als je eenmaal begonnen bent, dan moet die zak leeg. Toen ik eenmaal in het boek begon, moest ik verder lezen, maar ja… ik reis maar tien minuten met de trein naar mijn werk. Het was niet te doen! De wendingen in het boek zijn verrassend en zette mij totaal op het verkeerde been.Elisa en Sky zijn twee lieve vrouwen die je gedurende het boek steeds beter leert kennen. Ik ben toch een beetje van ze gaan houden. En dan de man, waar het allemaal om draait. In mijn hoofd is hij een soort Christian Grey, maar dan zonder alle toeters en bellen. Hij is irritant, mysterieus en heel knap (in mijn hoofd dan). De onderwerpen hoogbegaafdheid en social media zijn aansprekend en mooi uitgewerkt. Daarnaast zit het boek zit vol met drama, romantiek, verdriet, vreugde, humor en bevat dus alles wat je in een boek van Ellen Lina verwacht. Het heeft mijn verwachtingen waar gemaakt en ik ben nog steeds een groot fan!
Ik las dit boek tegelijk met Judith van Biebmiepje, voor onze “Boekenwurmenclub“. Hier kun je lezen wat mijn mede-boekenwurm Judith van dit boek vond.
Mijn blogpost maakt deel uit van een blogtour. Hieronder een overzicht van mijn mede-bloggers.
Covertekst De uitgeverij zegt: Experimenten, samenzweringen en geheime agenda’s; wat als de Europese Unie het niet goed met ons voor heeft? De Nummers van Chantal van Mierlo is een extreem spannende thriller van eigen bodem, maar met internationaal allure. Van Mierlo brengt het James Bond-gevoel beangstigend dichtbij: niet in Amerika maar in onze eigen achtertuin schuilt het grootste gevaar.
256 pagina’s
Van de uitgever
Ambo| Anthos, Amsterdam ISBN 978 90 263 3124 4
Recensie Sara besluit toch ’s avonds van een vriendin in de Ardennen terug naar huis te rijden in het donker. Dit had ze beter niet kunnen doen. Ze wordt bevrijd uit haar autowrak door Chris. Echter belt hij niet meteen de hulpdiensten, maar neemt haar mee naar een hut in het bos. Daar verzorgt hij haar, maar hij houdt haar op afstand door weinig over zichzelf los te laten. Sara laat het over zich heen komen, maar realiseert zich later als ze thuis is dat dit een ongewone situatie was. Chris heeft indruk gemaakt op haar en ze kan hem maar niet uit haar gedachten bannen. Dit is maar van korte duur, want ondanks dat ze elkaar door toeval hebben ontmoet zijn ze aan elkaar verbonden. Ze raakt verwikkelt in een groot Europees geheim op het gebied van geneeskunde. Een geheim wat begon als een goed idee, maar uitmonden in iets wat je niet meer ethische verantwoord kunt noemen.
Toen ik de vraag kreeg of ik dit boek wilde lezen, zei ik meteen ja. Het onderwerp leek mij namelijk erg interessant en ook goed gekozen. Een unicum in zijn soort. Helaas ben ik niet erg enthousiast over de uitwerking. De dialogen vond ik niet altijd even scherp en spannend, het mocht van mij wel wat meer de diepte in. Het boek beschrijft een aantal vecht- en vluchtscenes, maar ook die gaven mij niet het gevoel dat ik op het puntje van mijn stoel moest gaan zitten. Toch wilde ik wel verder lezen, omdat het gehele idee van het boek wel heel erg gaaf is. Er hadden van mij alleen wat meer Dan Brown elementen in gestopt mogen worden waardoor de spanning tijdens het lezen hoger zou zijn.
Covertekst Amber droomt van ontsnappen. Aan brand, explosies en gifslangen, maar vooral aan haar familie. Aan haar moeder die met ter dood veroordeelde gevangen in Amerika correspondeert, en haar vader, wiens kalmte ze meer vreest dan zijn drift. Het huis van opa en oma, gevuld met afgedankte KLM-spullen, is haar toevluchtsoord. Als opa onverwachts overlijdt, verandert alles. Voor het eerst lijkt de familie Klein bijna een gewoon gezin. Maar lang zal dat niet duren, weet Amber, dat doet het nooit.
238 pagina’s Uitgeverij Thomas Rap, Amsterdam ISBN 978 94 0040 280 5
NUR 301
Recensie De eerste zin van dit boek is meteen raak en de toon is gezet.
Zoals andere meisjes fantaseerden over hun bruiloft, fantaseerde Amber over haar begrafenis.
Gedurende het verhaal begrijp je steeds beter waarom Amber over haar begrafenis fantaseert. Amber noemt haar ouders DE moeder en DE vader. Hierin schept ze afstand naar haar ouders. Ze zeggen namelijk vaak dat het leven beter zou zijn als Amber er niet was, dat ze niet begrijpen waarom ze hun leven zo moeilijk maakt en ze vinden haar te dik. Alleen daar vergissen ze zich in, dat weet jij als lezer, maar Amber weet dat niet. Ze volgt strak alle dictatoriale regels in huis op, want ze zal het vast allemaal wel fout doen. Voor plassen maar twee velletjes papier en bij poepen drie en altijd je schoenen met de neuzen naar de muur in de gang. Op zondag maakt ze samen met HET broertje het ontbijt klaar en staan ze daarvoor vroeg op. De vader komt dan naakt aan tafel, want het is tenslotte zijn huis. De moeder heeft het ook wel eens geprobeerd, naakt ontbijten, maar dat was toch niets voor haar. De moeder is meer bezig met schrijven naar ter dood veroordeelden in Amerika. Op het moment dat een ter dood veroordeelde zijn laatste avondmaal krijgt, eet de familie Klein precies hetzelfde. Behalve Amber als ze weer eens van haar moeder op dieet moet.
Amber heeft geen vrienden maar kan gelukkig terecht bij haar opa en oma. Haar opa leert haar Spaans en doet leuke dingen met haar en met haar oma maakt ze kruiswoordpuzzels. Na het overlijden van opa wordt het thuis allemaal even heel normaal. De vader praat weer tegen Amber, want dat had hij al acht weken niet gedaan en ze kunnen weer met z’n allen lachen. Echter is deze pret maar van korte duur en is alles weer zoals het was.
Tijdens het lezen had ik geregeld de neiging om het AMK (Advies- en Meldpunt Kindermishandeling) te bellen. Mijn hemel! Hoe kunnen ouders zo met hun kind omgaan. Een opgroeiend en puberend meisje heeft zo haar nukken, maar haar acht weken negeren alsof ze lucht is? Hoe bestaat het?! Het is beklemmend, verdrietig en oh zo knap geschreven. Marieke Groen houdt je in haar greep. Amber wil je adopteren en haar zeggen dat ze niet dik is, dat ze goed is zoals ze is en dat ze zichzelf en haar spullen niet hoeft te verstoppen. Ik ben fan, ondanks het verschrikkelijk verdrietige thema van het boek.
Covertekst Een roman over vriendschap, familie en verraad.
België, jaren negentig, het tijdperk-Dutroux. Hannah en Sophie zijn twaalf en delen alles met elkaar, zoals alleen twaalfjarige meisjes dat kunnen. Als Hannah valt voor de charismatische Damiaan, verandert hun vriendschap. Dan, na een nachtelijk feest in het dorp, komt Sophie niet meer thuis.
Achttien jaar later woont Hannah in New York. Ze is succesvol als columnist voor een modeblad, maar besluit het roer drastisch om te gooien. Ze trekt zich terug in een kamer in Brooklyn om een biografie te maken over beroemde schrijfsters: Agatha Christie, Barbara Follett, Virginia Woolf. Drie vrouwen die worstelden met vragen over familie, trouw en ambitie; drie schrijfsters die op een dag spoorloos verdwenen.
Hannah’s zoektocht naar de vrouwen roept vragen op die ze lang heeft verborgen. Wat is er die nacht gebeurd met Sophie? Waarom heeft ze haar laten gaan? Wat weet Hannah? […]
288 pagina’s Lebowski Publishers, Amsterdam ISBN 978 90 488 2062 7 NUR 301
Recensie Iets later dan gepland begon ik aan dit boek, maar het was het wachten waard. Daarmee verklap ik al gelijk wat ik van het boek vind, maar dat mag de (lees-)pret niet drukken.
De foto op de voorkant bleek zeer treffend te zijn gekozen. Op de foto zie ik een Sophie. Sophie is een meisje wat altijd onverzorgd op school komt. Vlekken in haar kleren, ongekamd haar en ze stinkt soms ook een beetje. Hannah haar beste vriendin merkt daar helemaal niets van en samen hebben ze grootste lol. Sophie besteed zoveel mogelijk tijd bij Hannah thuis, want daar is een vader die er altijd is en een moeder die voor hen zorgt. De band tussen de twee vriendinnen verandert zodra ze naar de middelbare school gaan. Hannah is populair bij de jongens en ook meiden. Ze krijgt een vriendje, gaat uit en heeft geen oog meer voor Sophie. Sophie is niet geïnteresseerd in uitgaan en vriendjes, ze wil alleen haar vriendschap met Hannah. Een vriendschap waar Sophie zich aan vastklampt, want het is alles wat ze heeft. Op een avond loopt dit op een ruzie uit en Sophie verdwijnt.
Vele jaren later blikt Hannah terug. Ze heeft inmiddels carrière gemaakt in New York, maar is niet gelukkig. Ze verbreekt haar relatie, zegt haar baan als columniste op en trekt in een kleine studio zonder meubels. Ze heeft het plan om een boek te schrijven over drie beroemde schrijfsters. Ze krijgt het boek echter moeilijk op papier en eigenlijk blijkt dat deze schrijfsters, Hannah, maar ook Sophie veel overeenkomsten vertonen met elkaar. Allemaal hebben ze een leven geleid dat ze moesten leiden, maar niet wilde leiden. Vrouwen die graag dingen wilden in het leven, maar niet mochten, niet konden.
De vrouwen zijn verbonden door hun dramatiek, hun tragiek en hun ellende. Knokkend en strijdend om daar te komen waar ze willen komen, maar daar niet of nauwelijks in slagen. Het is knap hoe Meuleman deze vrouw met elkaar weet te verbinden terwijl ze op het eerste gezicht geen band met elkaar blijken te hebben. Meuleman bleef mij bij het verhaal betrokken houden en ik kon het boek met moeite wegleggen. Als dit je debuut is, wat komt er dan nog meer?
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Covertekst Tokio, 1946. De Nederlander Rem Brink is een van de rechters van het Tokio Tribunaal, waar de grootste Japanse oorlogsmisdadigers terechtstaan. Ter afleiding van de machtsspelletjes en voortdurend wisselende allianties van zijn collega’s probeert Brink het hem vreemde en totaal verwoeste land te verkennen. Als Brink de Japanse zangeres Michiko ontmoet, die tijdens de bombardementen op Japan haar ouders heeft verloren, ontluikt er een liefde die niet zonder gevaar blijkt. Gedwongen vertrekt ze naar haar geboortedorp in de bergen, waar vlak daarvoor in stilte gruwelijke oorlogsmisdaden hebben plaatsgevonden. […]
509 pagina’s Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam ISBN 978 90 234 8628 2
NUR 301
Recensie Dit boek stond al een tijd op mijn verlanglijstje en ik greep de kans meteen toen ik het boek op de lijst van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ zag staan. Het boek is een lekkere dikke, dus je kunt er langer van genieten.
In mijn leven heb ik al vele boeken over de Tweede Wereldoorlog gelezen, maar niet eerder een boek over Japan in die tijd. Ik maakte kennis met Rem Brink en zijn werk als rechter voor het Tokio Tribunaal. Ik vergeet soms gewoon wat voor erge dingen daar in die tijd zijn gebeurd. Interessant is dat Rem samen met rechters van andere landen gezamenlijk tot een oordeel moet komen. Echter, dat is nog een hele opgave. De rechter uit India heeft bijvoorbeeld een bijzondere visie op de oorlog en de situatie rondom de aangeklaagden. India was namelijk in die tijd een kolonie van Engeland, wat mensen een bepaalde kijk op de bevrijders heeft gegeven. Hoe kun je als bevrijder oordelen over anderen, als je mensen in je eigen kolonie ook niet goed hebt behandeld? Het is zeer boeiend om te lezen hoe het tribunaal in zijn werk gaat en hoe moeilijk het is om elkaar te vinden in de rechtspraak, ieder met zijn bagage. Naast het verhaal van Rem en zijn zware taak als rechter, maak je ook kennis met Michiko en Hideki.
Hideki is een van de Japanse strijders die de oorlog ternauwernood heeft overleeft. Met zijn verminkte gezicht en zijn manke been, probeert hij in de chaos van na de oorlog zijn weg naar huis te vinden. Niet iedereen gaat even netjes om met zijn veteranen en Hideki moet vele obstakels overwinnen om daar te komen waar hij wilt zijn.
Michiko heeft haar beide ouders verloren bij de bombardementen. Op dat moment was zij niet thuis, maar sliep zij bij haar zangdocente. Michiko is een zeer verdienstelijke klassieke zangeres en wordt na deze gebeurtenis liefdevol opgevangen door haar docente. Naast haar optredens helpt zij ook mee in het huis van de docente. Bij toeval ontmoeten Michiko en Rem elkaar in het huis van de docente en ontstaat er iets tussen hun wat misschien niet geheel verstandig is. Rem is inmiddels meer dan een half jaar van huis, het tribunaal loopt vreselijk uit en hij voelt zich eenzaam. Michiko brengt hem vrolijkheid en neemt hem mee naar mooie plekken in de stad en de omgeving. De andere rechters en de ambassadeur van Nederland zien dit met lede ogen aan. Rem maakt zich mede hierdoor niet zo populair in de groep rechters met alle gevolgen van dien.
De laatste pagina’s van het boek heb ik een tijdje uitgesteld. Ik wilde niet dat het boek zou eindigen, want ik had een bepaald voorgevoel. Natuurlijk ga ik niet delen of dit gevoel waarheid is geworden, maar ik kan je wel vertellen dat het boek indruk heeft gemaakt. Ondanks dat ik de stukken over het tribunaal in het begin wat taaier vond dan de stukken over Michiko en Hideki, moesten de stukken gewoon zo zijn. Die taaiheid past bij zo’n tribunaal en hoe de verschillende verhaallijnen elkaar kruisen maakt dat je nieuwsgierig blijft. Mijn enthousiasme vooraf aan dit boek is rijkelijk beloond. Dit is echt een fantastische aanvulling op al die boeken die zijn geschreven rondom het genre Tweede Wereldoorlog. Ik heb genoten van de personages en de prachtige beschrijvingen van Kees van Beijnum over de Japanse tradities die Michiko en Hideki in eren proberen te houden in deze moeilijke tijd.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Mijn muzikale ondersteuning komt dit keer van Coldplay met een zeer letterlijke titel, Lovers in Japan.
Jenny's Bookcase 