Jenny's Bookcase

Voor echte boekenwurmen of ter inspiratie om te lezen

Tagarchief: verpleegster


door 5 reacties

Rowan Coleman – Twintig regels liefde

Covertekst
Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop…

350 pagina’s Twintig regels liefde
Uitgeverij Boekerij, Amsterdam
ISBN 978 90 225 7599 4
NUR 302

Recensie
Je hebt vast al veel recensies over dit boek voorbij zien komen. Iedereen is heel erg lovend. De vraag is natuurlijk of ik dat ook ben.

Dit boek beschrijft het verhaal van meerdere hoofdpersonen die die gedurende het boek met elkaar verbonden raken. Stella is de hoofdpersoon en is verpleegster in een hospice. Daar liggen voornamelijk mensen die in de winter van hun leven zijn en in een huiselijke omgeving zullen sterven. Met veel liefde en geduld staat Stella deze mensen en hun familieleden en vrienden bij. Ooit is ze begonnen om de laatste woorden voor een stervende patiënt op papier te zetten. Dit is langzaam uitgebreid en is ze dat voor meer patiënten gaan doen.

Stel je leven niet uit. Ik weet wat ik net over jongens gezegd heb, maar later, over een hele tijd, moeten jullie niet denken dat je te jong bent om verliefd te worden, om je te settelen, om kinderen te krijgen, om een wereldreis te maken, om een popster te worden of om het geneesmiddel tegen verkoudheid te ontdekken. Wacht nergens mee – doe het gewoon. Het juiste moment bestaat niet, alleen het nu bestaat. Het goede moment is altijd nu. p.110

We zijn zestien jaar lang buren van elkaar geweest, en ik wilde u dit graag zeggen: u bent een irritante, pompeuze, stomme, bekrompen zak. p. 132
Stella draait alleen maar nachtdiensten in het hospice. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat ze daarmee iemand probeert te ontlopen. Haar man is een militair, maar is tijdens een missie gewond geraakt. Hij is als een ander mens terug gekomen van de missie. De liefde die tussen hun ooit zo vurig en liefdevol was, is als een nachtkaars gedoofd. Haar man kan haar nabijheid niet verdragen en daarom geeft ze hem de ruimte in de hoop dat hij ooit weer de oude zal worden. Voor een van haar patiënten schrijft Stella een brief, een brief die heel lang in haar zak zal branden. Ze mag hem pas versturen als deze mevrouw is overleden. Dit druist in tegen haar gevoel, wat wordt versterkt door haar eigen situatie thuis.

In het hospice ligt ook Hope. Zij ligt daar niet om te sterven, maar om even bij te komen na een heftig periode door een ontsteking. Dit kreeg ze boven op haar taaislijmziekte. Deze ziekte zorgt ervoor dat deze jonge vrouw nauwelijks nog dingen kan doen die een jonge mooie vrouw op die leeftijd hoort te doen. Gelukkig is daar haar beste vriend Ben. Hij bezoekt haar iedere dag en probeert haar en de andere patiënten te vermaken. Ze worstelt met haar ziekte en ontzegt zichzelf dingen, terwijl ze meer kan dan ze denkt. Dit komt mede door haar ouders die haar heel erg beschermen. Lukt het haar om het heft weer in eigen hand te nemen?

Jaaa! Ook ik ben net zo enthousiast als al die andere lezers. Met ontroering en enthousiasme heb ik dit boek zitten lezen. En ja, als je houdt van Jojo Moyes dan is dit boek ook een aanrader voor jou. Het is met liefde geschreven over de liefde, want niets is zo mooi als dat. Rowan Coleman had iets meer dan twintig regels nodig om dat uit te leggen, maar de boodschap is bij mij duidelijk over gekomen. Ik ben fan van haar schrijfstijl, haar humor en de manier waarop ze mij heeft weten te ontroeren.

Bedankt Boekerij dat ik dit boek mocht lezen!


door 4 reacties

Michiel Stroink – Tilt

Covertekst
Max, een dertigjarige pokerproffesional, leeft en werkt volgens een strak geordend schema. Met zijn ‘tien dagen op en tien dagen af-systeem’, waarin hij zich op de been houdt met veel drank en drugs, hoopt hij aan de pokertafel zo snel mogelijk miljonair te worden. Maar zijn plan wordt in de war geschopt als wordt geveld door acuut leverfalen.

Hij belandt in het ziekenhuis, waar al snel duidelijk wordt hij door zijn extreme levensstijl geen recht heeft op de noodzakelijke transplantatie. Max dreigt de controle over zijn leven te verliezen en probeert zichzelf te redden op de enige manier die hij kent: poker, maar dan met de mensen in zijn directe omgeving als speelkaarten.

207 pagina’s Tilt
Uitgeverij Meulenhoff bv, Amsterdam
ISBN 978 90 290 8891 6
NUR 301

Recensie
Ik las dit boek in aanloop naar het Bloggersevent van 14 juni, wat zal plaatsvinden bij Uitgeverij Meulenhoff in Amersterdam. Weer even wat anders dan de Maand van het Spannende boek. Ik las eerder al ‘Of ik gek ben’ van Stroink. Deze las ik nog voor ik een beetje fanatiek aan het bloggen geslagen was, dus helaas geen recensie. Het boek vond ik overigens erg goed, dus ik was erg benieuwd naar dit boek waar Michiel Stroink onlangs nog de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs 2014 mee won.

Wat hebben een verpleegster, een dokter, een radiologe, een jurist en een pokerverslaafde gemeen? Juist, Max. Het verhaal bestaat uit verschillende levens die door rare, ontroerende of grappige omstandigheden met elkaar verbonden zijn. Max beland zoals gezegd in het ziekenhuis met leverfalen. Maar omdat hij wel van ‘wat’ drugs houdt komt hij niet in aanmerking voor een transplantatie. Zijn verpleegster Dolores vindt dit zo erg voor hem, dat ze er iets aan probeert te doen. Jacob Eismann, de jurist van het ziekenhuis en tevens haar minnaar, probeert ze over te halen om haar en Max te helpen. Hij bedenkt vervolgens een plan tegen de arts van Max, Dokter Barros. Deze dokter is in de loop van de jaren een bikkelharde man geworden, maar niet zonder reden. Hij is dus ook diegene die Max niet op de transplantatielijst wilt zetten. Geluk bij een ongeluk, treft Jacob Eva aan op een plek in het ziekenhuis waar zij niet hoort te zijn. Eva is radiologe, tevens de radiologe die de diagnose van Max heeft vastgesteld. Zij wordt meegenomen in het plan om Max alsnog die lever te geven wat zijn leven zal gaan redden. En net als je denkt dat de levens van al deze mensen niet rampzaliger kunnen verlopen, dan…

Dit is echt een ontzettend leuk boek om te lezen. Ondanks dat het eigenlijk hele trieste personages zijn, moet je er tijdens het lezen ook af en toe om gniffelen. Het verhaal leest vlot weg en houdt je steeds in zijn greep. Iedere keer is er weer een nieuwe invalshoek of leer een bepaalde personage weer ietsje beter kennen. Dit verhaal is een totaal ander verhaal dan die van ‘Of ik gek ben’, maar ook van dit boek heb ik genoten. In je koffer dat boek, of aanschaffen na de leuke ontmoeting met Michiel op het Bloggersevent, dat kan natuurlijk ook.

Ik lees Nederlands (2014) - groot