Covertekst De onfortuinlijke Lizzie had het helemaal voor elkaar – een goede baan in Londen, een eigen flat, een leuk leven. Maar dan loopt alles mis en ziet ze zich na haar ontslag gedwongen terug te gaan naar haar ouderlijke huis. Haar moeder regelt voor Lizzie een tijdelijke baan in Woodside, het verpleegtehuis in het dorp. Daar treft ze mevrouw Dallimore.
Ook Clarissa Dallimore is zeer tegen haar zin pas verhuisd en net als Lizzie op zoek naar een nieuwe invulling van haar tijd. Ze deelt met Lizzie het verhaal van haar jeugd, haar spontane reis van Amerika naar Engeland om haar familie te zoeken, het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en haar door de oorlog onmogelijk gemaakte liefde. Dankzij mevrouw Dallimore ontdekt Lizzie dat iedereen fouten kan maken en pech kan hebben in het leven, maar dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen…
412 pagina’s
Uitgeverij De Fontein, Utrecht
ISBN 978 90 261 4259 8
NUR 302
Recensie Boeken over de Tweede Wereldoorlog hebben een enorme aantrekkingskracht op mij. Ik was dan ook erg benieuwd hoe Erica James dit zou verwerken in het verhaal. Niet eerder las ik iets van haar, maar het blijkt dat ze al heel veel boeken op haar naam heeft staan. Lees verder →
Covertekst Het was ijskoud, de bloemen stonden op de ramen van de huizen waar we langsliepen. Met onze adem maakten we wolkjes. We liepen als mannen, niet recht op ons doel af maar wankelend, zoals de mannen die we kenden.
220 pagina’s Uitgeverij Magonia, Utrecht
ISBN 978 94 922 4112 2
NUR 301
Recensie Het is alweer even geleden dat ik een boek las voor ‘een perfecte dag voor literatuur’. Vandaag bespreken we met een select groepje dit boek. Voor mij een eerste kennismaking met het werk van André Platteel. Lees verder →
Covertekst De zevenenzeventigjarige Norbert Jones leidt een ogenschijnlijk rustig leven. Hij heeft een liefdevol huwelijk, een ambitieuze dochter en geniet sinds twaalf jaar van zijn pensioen. Vol overgave stort Norbert zich op zijn favoriete bezigheid: verzamelen.
Ruim negentienduizend voorwerpen vonden in de loop der jaren hun weg naar Norberts garage. Ieder object uniek, verzameld in een poging iets van het verleden te behouden. Maar dan slaat het noodlot toe en wordt Norbert gedwongen zich de vraag te stellen: wat te doen met zijn unieke collectie? Een proces van loslaten begint, waarbij Norbert niet alleen afscheid moet nemen van zijn collectie, maar ook van zijn geheimen en naasten. […]
284 pagina’s
Xander Uitgevers, Amsterdam ISBN 978 94 016 0472 7
NUR 301
Recensie In maart 2015 was ik bij de uitreiking van de Coffeecompany Book Award. Marloes Kemming was toen de gelukkige winnares. Inmiddels heb ik ook het boek van Sandra Bernart mogen lezen, een van de andere genomineerden. Ontzettend nieuwsgierig was ik naar het winnende boek, want de jury was er lovend over. Nu is het eindelijk zo ver en heb ik mij mogen onderdompelen in het kleine leven van Norbert Jones. Als klap op de vuurpijl is het ook nog eens het boek van de maanden mei en juni van Judith en mij.
Norbert is nog maar net met pensioen en heeft daardoor alle tijd om bezig te zijn met zijn enorme verzameling. Iedere ochtend gaat hij na het ontbijt naar de garage waar zijn spullen gesorteerd in rekken staan. Dan komt hij tussen de middag thuis voor de lunch en ’s avonds is hij er weer voor het eten. Dit ritme heeft hij nu al een tijdje samen met zijn vrouw en zij laat hem maar gewoon gaan. Hij is zijn hele leven al bezig geweest met verzamelen, inkopen, zoeken en sorteren. Hierdoor heeft hij veel gemist van zijn vrouw, maar ook van zijn dochter. Nu hij met pensioen is, gaat zelfs al zijn tijd zitten in zijn verzameling. Zijn dochter vind het niet meer gezond en probeert hem op allerlei wijzen dit te laten inzien.
Maar dat blijkt op een geven moment niet meer nodig, Norbert krijgt nieuws wat hem besluit het roer om te gooien. Van zijn garage maakt hij een winkeltje. Mensen mogen alleen zijn spullen kopen als ze een goed verhaal hebben waarom ze iets willen kopen. Hoe moeilijk Norbert dit ook vind, hij begint er ook een beetje lol in te krijgen. Hij ontmoet bijzondere mensen en zijn kleine leven wordt daardoor iets groter. Hij wordt bij zijn verzameling kranten zelfs geholpen door een jonge journalist van de plaatselijke krant. Het grote verdriet achter de verzameling van Norbert loopt als een rode draad door het boek heen en zul je beetje bij beetje ontdekken.
Wat heb ik ontzettend genoten van dit boek. Het deed mij heel erg denken aan de boeken van Matthew Quick. Net als bij Quick is ook dit verhaal is liefelijk, met daaronder een diepe ontroerende laag. In het begin had ik helemaal niet door dat het boek zich in Engeland afspeelde, zelfs de naam van Norbert liet bij mij geen belletje rinkelen. Ontzettend knap van Kemming dat zij een zeer geloofwaardig personage heeft neergezet zonder daar zelf een oude man voor te hoeven zijn geweest. Ik heb het boek verslonden en kijk ontzettend uit naar een volgend boek van haar hand.
Ik las dit boek tegelijk met Judith van Biebmiepje, voor onze “Boekenwurmenclub“. Hier kun je lezen wat mijn mede-boekenwurm Judith van dit boek vond.
Bedankt Xander Uitgevers en Marloes Kemming dat ik dit boek mocht lezen!
Covertekst Op mijn twintigste werd ik tot mijn grote verrassing in München op een toneelschool aangenomen en trok ik bij mijn grootouders in omdat ik geen kamer kon vinden. Het contrast tussen deze twee werelden had niet groter kunnen zijn. Hierover wil ik vertellen: over mijn boven alles beminde grootouders, met z’n tweeën gevangen in hun schitterende huis, en over hoe het is als iemand tegen je zegt: ‘Je moet leren met je tepels te glimlachen.’
Zijn grootmoeder, ooit zelf actrice, is nog steeds een diva. Zijn grootvader, een gepensioneerde filosofieprofessor, is een scherpe, maar slechthorende man. Hun dagen zijn ingedeeld aan de hand van absurde rituelen waarin alcohol een belangrijke rol speelt. […]
312 pagina’s
Uitgeverij Signatuur, Amsterdam
ISBN 978 90 5672 551 8
NUR 302
Recensie Vorig jaar maart las ik mijn eerste boek van Joachim Meyerhoff. Ook dat boek had toen een bijzonder titel en vertelde over de jeugd van Joachim. Lees hier meer over ‘Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest’. In dit boek vertelt Joachim over zijn leven na zijn twintigste.
Joachim weet eigenlijk niet zo goed wat hij wil met zijn leven. Hij heeft een baan aangeboden gekregen in een zwembad van een ziekenhuis. Dat lijkt hem wel wat, zo tussen de zusters. Maar om de een of andere reden doet hij ook auditie voor de toneelschool en wordt daar ook toegelaten. Na veel wikken en wegen kiest hij voor de toneelschool en laat de zusters aan zich voorbij gaan. Om te kunnen studeren aan de toneelschool moet Joachim eigenlijk op kamers, maar heeft er nog geen een gevonden en gaat zo lang bij zijn grootouders wonen. Beide hadden niet kunnen vermoeden dat dit voor de duur van zijn gehele studie zou zijn.
‘Hermannn, hij is er al! Onze lieveling is er!’ Ze draaide de sleutel twee keer om en deed de deur open. Energiek wierp ze haar armen in de lucht, keek me blij verrast aan en riep alsof we elkaar jaren niet hadden gezien, alsof de verloren zoon was teruggekeerd: ‘Nee jij bent het! Hoe is het mogelijk! Je bent er! Wat heerlijk! Jongen!’ p. 79
‘En zo begon ik een nieuw leven: als volwassen kleinkind in het huis van mijn grootouders en als verwonderde beginneling op de toneelschool’. p. 85
Joachim begint vol enthousiasme aan zijn nieuwe studie. Hij maakt vrienden daar, maar die houdt hij op afstand en hij ziet zijn klasgenoten alleen op school. Al gauw blijkt dat het maar de vraag is of deze studiekeuze wel de juiste was. Door zijn enorme lengte en gebeurtenissen uit het verleden klapt hij geregeld dicht op het podium. Hij schaamt zich voor zichzelf. Leraren proberen van alles met hem te trainen, maar Joachim komt maar niet los op het podium. Dit lukt alleen als hij zichzelf niet hoeft te zijn. De enige plek waar hij zijn zorgen kan vergeten is bij zijn grootouders thuis. In de roze kamer waar hij logeert voelt hij zich geborgen. Ook helpt het drankritueel van zijn ouders hem door een zware tijd heen. Hij verdrinkt letterlijk zijn zorgen. Deze zorgen worden gedurende zijn studie steeds groter als het niet goed gaat met zijn ouders en grootouders.
‘Veel liever zou ik willen opgeven, het bijltje erbij neergooien en mijn inspanningen staken om een rechtlijnig traject te volgen. Wat, vroeg ik mij af, vergt eigenlijk meer kracht, meer moed: iets doorzetten of iets afbreken?’ p.123
Joachim Meyerhoff is een geweldige verteller. Omdat het gaat over zijn eigen leven, voel je dat in alles en kan hij tot in de detail jou uitleggen hoe het is gegaan. Sommige delen in het boek zijn absurdistisch en gek, en andere zijn weer ontroerend en mooi. Deze afwisseling maakt dat ik van zijn schrijfstijl hou. Ik ben blij dat ik de schrijver weer een stukje beter heb leren kennen. Ik ben heel erg benieuwd welk deel uit zijn leven hij in zijn volgende boek gaat beschrijven.
Covertekst Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop…
350 pagina’s Uitgeverij Boekerij, Amsterdam ISBN 978 90 225 7599 4 NUR 302
Recensie Je hebt vast al veel recensies over dit boek voorbij zien komen. Iedereen is heel erg lovend. De vraag is natuurlijk of ik dat ook ben.
Dit boek beschrijft het verhaal van meerdere hoofdpersonen die die gedurende het boek met elkaar verbonden raken. Stella is de hoofdpersoon en is verpleegster in een hospice. Daar liggen voornamelijk mensen die in de winter van hun leven zijn en in een huiselijke omgeving zullen sterven. Met veel liefde en geduld staat Stella deze mensen en hun familieleden en vrienden bij. Ooit is ze begonnen om de laatste woorden voor een stervende patiënt op papier te zetten. Dit is langzaam uitgebreid en is ze dat voor meer patiënten gaan doen.
Stel je leven niet uit. Ik weet wat ik net over jongens gezegd heb, maar later, over een hele tijd, moeten jullie niet denken dat je te jong bent om verliefd te worden, om je te settelen, om kinderen te krijgen, om een wereldreis te maken, om een popster te worden of om het geneesmiddel tegen verkoudheid te ontdekken. Wacht nergens mee – doe het gewoon. Het juiste moment bestaat niet, alleen het nu bestaat. Het goede moment is altijd nu. p.110
We zijn zestien jaar lang buren van elkaar geweest, en ik wilde u dit graag zeggen: u bent een irritante, pompeuze, stomme, bekrompen zak. p. 132
Stella draait alleen maar nachtdiensten in het hospice. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat ze daarmee iemand probeert te ontlopen. Haar man is een militair, maar is tijdens een missie gewond geraakt. Hij is als een ander mens terug gekomen van de missie. De liefde die tussen hun ooit zo vurig en liefdevol was, is als een nachtkaars gedoofd. Haar man kan haar nabijheid niet verdragen en daarom geeft ze hem de ruimte in de hoop dat hij ooit weer de oude zal worden. Voor een van haar patiënten schrijft Stella een brief, een brief die heel lang in haar zak zal branden. Ze mag hem pas versturen als deze mevrouw is overleden. Dit druist in tegen haar gevoel, wat wordt versterkt door haar eigen situatie thuis.
In het hospice ligt ook Hope. Zij ligt daar niet om te sterven, maar om even bij te komen na een heftig periode door een ontsteking. Dit kreeg ze boven op haar taaislijmziekte. Deze ziekte zorgt ervoor dat deze jonge vrouw nauwelijks nog dingen kan doen die een jonge mooie vrouw op die leeftijd hoort te doen. Gelukkig is daar haar beste vriend Ben. Hij bezoekt haar iedere dag en probeert haar en de andere patiënten te vermaken. Ze worstelt met haar ziekte en ontzegt zichzelf dingen, terwijl ze meer kan dan ze denkt. Dit komt mede door haar ouders die haar heel erg beschermen. Lukt het haar om het heft weer in eigen hand te nemen?
Jaaa! Ook ik ben net zo enthousiast als al die andere lezers. Met ontroering en enthousiasme heb ik dit boek zitten lezen. En ja, als je houdt van Jojo Moyes dan is dit boek ook een aanrader voor jou. Het is met liefde geschreven over de liefde, want niets is zo mooi als dat. Rowan Coleman had iets meer dan twintig regels nodig om dat uit te leggen, maar de boodschap is bij mij duidelijk over gekomen. Ik ben fan van haar schrijfstijl, haar humor en de manier waarop ze mij heeft weten te ontroeren.
Covertekst Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna. […]
381 pagina’s
Uitgeverij Prometheus, Amsterdam ISBN 978 90 446 2310 9
Recensie Dit boek las ik tijdens mijn vakantie op de Azoren afgelopen oktober. Helaas kwam ik er steeds niet aan toe om iets over dit boek te vertellen op mijn blog. Omdat het al een tijdje geleden is zal ik alleen een beschrijving geven van wat ik er van vond.
Dit boek heeft mij diep geraakt en ik was bij de laatste zin tot tranen toe geroerd. Het gaat over een vrouw die al van kinds af aan niet mocht zijn zoals ze was. Altijd moest ze stiller, liever, beter zijn, maar dat lukte niet. Ze is fantasievol, bewegelijk en een doener, maar dat past niet in het regime van haar moeder. Door haar jeugd leert ze zich aanpassen aan wat de ander wilt en niet wat zij eigenlijk wilt. Zo ook in haar relaties. Ze schikt zich naar de ander en loopt zichzelf voorbij. Haar moeders zijn beide geen goed voorbeeld in de relatie naar mannen toe en aan haar vader heeft ze ook niets. Hij verstopt zich voor zijn vrouwen en daarmee ook voor de kinderen. Het is een schrijnend, dramatisch maar oh zo prachtig boek. De schrijfstijl van Op de Beeck is prachtig, want sommige zaken klinken op z’n Vlaams zoveel mooier dan in het Nederlands. Dit boek heb ik een paar dagen tijd op het strand uitgelezen. Als ik ooit nog een boek zou herlezen, dan zou dit er zeker een zijn!
Covertekst Milan den Hartog, bijna dertig, altijd behulpzaam, werkt voor een begrafenisondernemer. Maar hij wil iets anders, meer met de levenden. Zijn werk met de doden zit erop. Zijn leidinggevende haalt hem over om nog een week te blijven. In de laatste zeven dagen van zijn loopbaan bij de doden overkomen hem echter allerlei onverklaarbare zaken. Kan een Koerd uit Diemen-Zuid zelfs na zijn dood nog meepraten over waar hij wordt begraven? Wat is er aan de hand met de doodskist van Milouda? Milan is nog nooit thuis geweest bij zijn collega Elsa in De Rijp, en weet niet of hij haar gevoelens kan beantwoorden. Leven en dood lopen steeds meer in elkaar over en dit eist bij Milan zijn tol.
223 pagina’s
Ambo | Anthos, Amsterdam ISBN 978 90 414 2579 9
Recensie De uitvaartbranche vind ik al een tijdje een heel interessante branche. Begin dit jaar nog heb ik de uitvaart van mijn oma van heel dichtbij, tot het regelen van de dienst aan toe, mogen meemaken. En heb serieus overwogen om de opleiding tot uitvaartverzorger te volgen. Ach, wie weet als ik later groot ben.
Milan besluit om zijn leven als uitvaartverzorger aan de wilgen te hangen. Hij wil zijn eigen zaak beginnen in een interessant product (het is te grappig, daarom zeg ik daar verder niets over). Zijn laatste week komt hij niet door zonder slag of stoot. Hij heeft net een uitvaart afgerond, die nog een lelijk staartje krijgt en hij krijgt te maken met twee repatriëringen. Het bijzondere is dat in een situatie de overledene vanuit het mortuarium tegen Milan praat. Ja, je leest het goed. Meneer Jahangir praat tegen Milan en vertelt over zijn reis vanuit Iran naar Irak en tot slot naar Nederland. Deze meneer heeft gelogen over zijn afkomst om uiteindelijk in Nederland te kunnen blijven. Dat maakt het een ingewikkelde zaak, want Iran wil deze meneer nu niet ontvangen. Aan Milan de taak om dit geregeld te krijgen. Maar Milan worstelt ondertussen met nog een overledene die ergens is verdwenen tussen Nederland en Marokko. En zijn liefdesleven loopt ook niet van een leien dakje.
Zoals ik al eerder aangaf ben ik geïnteresseerd in de uitvaartbranche, waardoor ik besloot het boek te lezen. Het gaat echter niet alleen daarover. Novaire gooit er ook een culturele saus overheen en laat je zien hoe andere culturen met de dood en een overledene omgaan. Dat de Nederlandse regels wel eens botsen met de regels van een geloof en dat het een hele uitdaging is voor een uitvaartverzorger om die te matchen. Ondanks de ongelovige situatie dat een overledene tegen de uitvaartverzorger praat, las het boek fijn weg en bleef ik geboeid. In zeven dagen leer je een hele nieuwe wereld kennen die je normaal gesproken zo lang mogelijk probeert te vermijden. En dan Milan. Om de een of andere reden kan ik niet echt hoogte van hem krijgen. Waarom besluit hij een bedrijf te starten met die specifieke producten? En waarom accepteert hij maar alles van zijn moeders (hij heeft er namelijk twee). Aan de andere kant maakte dat ook dat ik verder wilde lezen, want ik wilde weten waarom Milan is zoals hij is.
Ps: Erg fijn dat Novaire nog even reclame heeft gemaakt voor mijn huidige werkgever. Ik heb recentelijk nog zaken laten ontwikkelen voor de betreffende opleiding.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Covertekst Wanneer op het nieuws melding wordt gemaakt van een vermist meisje, moet Claire Scott ongewild terugdenken aan haar eigen zusje. Zij verdween twintig jaar geleden, en het mysterie is nooit opgelost. Maar als Claire alsnog de waarheid over haar zus ontrafelt, zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn.
476 pagina’s
Uitgeverij Cargo, Amsterdam ISBN 978 90 234 9109 5
NUR 305
Recensie Een nieuw boek van de hand van Karin Slaughter. Helaas weer geen vervolg op de reeks die ze eerder schreef. Al twee jaar wachten we daarop, maar Karin besloot nogmaals een stand alone te schrijven.
Claire is een avondje uit met haar man Paul. Ze hebben het perfecte leven dankzij de succesvolle architectenbaan van Paul. Hun huis is het ideale huis en is voorzien van alle snufjes. Claire hoeft dankzij de baan van Paul niet te werken is voornamelijk te vinden op de tennisbaan om haar tijd te vullen. Dit perfecte leven krijgt een noodlottige wending. Als Paul Claire na het diner meesleurt naar een steegje om haar te zoenen, worden ze overvallen. Ze staan al hun waardevolle bezittingen af, maar Paul probeert hun toch te verdedigingen en dat had hij beter niet kunnen doen.
Na de begrafenis van Paul moet Claire alles ineens zelf regelen, want niet alleen hun huis was perfect. Ook deed Paul alle administratie en gaf alles in huis een label of een handleiding. Als Claire iets moet opzoeken op de laptop van Paul stuit ze op iets schokkends. Wegens zaken die in het verleden zijn gebeurt besluit Claire met de laptop van Paul naar de politie te gaan. Deze reageert laconiek op wat Claire heeft ontdekt. Toch kan ze het niet loslaten en ze besluit te gaan graven in het leven van haar man. Dit brengt haar dichterbij haar familie, maar verder van haar doel.
Ondanks dat dit boek niet over Will en Sara ging, ben en blijf ik fan van het werk van Karin Slaughter. Dit boek is weer ouderwets gruwelijk zoals alleen de thrillers van Slaughter kunnen zijn. Plotwendingen die je echt niet aan ziet komen, ingewikkelde personages en een vlotte schrijfstijl. Ik heb weer genoten en baal, dat ik weer een jaar moet wachten op een volgend boek. Zal ze dit keer weer Will en Sara de hoofdrol geven?
Covertekst De elfjarige Aaron Bachman ziet op een avond een man roerloos in de deuropening liggen. Zijn vader staat met gebalde vuisten in de gang. Hij brult dat Aaron naar de huiskamer moet gaan. De vader belt met de politie en geeft zichzelf aan. Zo opent deze overweldigende coming-of-age roman, waarin Alex Boogers al zijn thema’s laat samenvloeien: verstoorde familierelaties, liefde en verlating, vechten om te overleven, schrijven om te groeien. Tegelijk is deze ontroerende, meeslepende vertelling een zoektocht naar een vader.
Recensie Er zijn weinig boeken die mij tot tranen hebben geroerd en ik kan mij niet eens meer heugen wanneer dat voor het laatst was. Maar om dit boek heb ik tranen moeten wegpinken.
Vanaf het eerste moment weet Boogers je mee te sleuren in het heftige leven van Aaron. Hij vecht zich letterlijk en figuurlijk een weg. Tragisch is een van de kernwoorden van dit boek. Nadat de vader van Aaron is opgepakt wegens de roerloze man in de deuropening, krijgt Aaron van alles de schuld. Zijn moeder mept haar frustraties van zich af op Aaron.
´Het was beter geweest,` zei ze, ´voor iedereen, zelfs voor jou, als je er niet was geweest.´ p. 33
Niet alleen thuis heeft Aaron het zwaar te verduren, ook op school laten ze hem en zijn vriend Gerald niet met rust. Gerald wordt gepest vanwege zijn huidkleur en Aaron vanwege zijn te kleine kleren en het feit dat hij niet veel in de klas zegt. Er is namelijk geen geld voor nieuwe kleren en zijn moeder kijkt nauwelijks naar hem om. Ze is te druk met de advocaat van zijn vader en het feit dat hij niet meer thuis is en voor inkomsten zorgt. Aaron moet zelf maar voor zijn eten zorgen. Hij eet afwisselend bij de snackbar of de Chinees om de hoek, want koken kan hij niet.
Steeds wordt Aaron er op gewezen dat hij voor een dubbeltje is geboren en nooit een kwartje zal worden. Dat is wat hij steeds meer gaat geloven. Want hoe het komt dat zijn vader in de gevangenis zit weet hij niet. Hij hoort alleen maar geruchten over de vleesmafia. Zijn vader zou daar illegale ritten voor hebben gereden. Maar wat die man in de gang daar mee te maken heeft…
Waarom stond ik niet op en verdween ik gewoon? Wie zou me missen? p. 212
Op school gaat het slecht met Aaron, het interesseert hem allemaal niets meer. Toch zijn er een aantal personen die wel in hem geloven. Zijn muziekdocent op de middelbare school weet door hem heen te prikken en zijn trainer op de boksschool ziet talent in hem. Met het kickboksen weet Aaron geld te verdienen voor zijn moeder, die hem overigens nog steeds links laat liggen. De band met zijn vader, die hij vroeger zag als ‘vader Leeuw’, wordt steeds slechter. Elke keer als hij hem in de gevangenis bezoekt, ziet Aaron een zielig hoopje mens en niet meer de sterke man waar hij tegenop keek. Aaron zal het zelf moeten gaan doen, want er is niemand anders die voor hem zorgt of hem vertelt hoe het werkt in de wereld. Slapen doet hij nauwelijks en probeert alle drukte in zijn hoofd van zich af te schrijven. Schriften schrijft hij vol die hij onder zijn matras verstopt, want hij zal ze aan niemand laten lezen. Hij is tenslotte al genoeg geraakt en dit is van hem alleen.
Wat mij zo in Aaron raakte is zijn doorzettingsvermogen. Hoeveel ‘shit’ Aaron ook over zich krijgt uitgestort, telkens weet hij weer op te krabbelen. Hij stort zich niet, zoals zijn vrienden, in drugs, alcohol of gevaarlijke hobby’s. Hij weet zichzelf op te voeden tot een zelfstandige, slimme en weldenkende jongeman. Een jongeman waar de toekomst nog voor open ligt, alleen wil hij dat zelf nog niet geloven. Tot hem iets overkomt wat zijn wereld laat ophouden met draaien. Hij krijgt tijd om na te denken over wat hem allemaal is overkomen en waarom dat is gebeurt. Hij beseft wie de belangrijke mensen zijn in zijn leven en dat hij keuzes kan maken. Het leven en het opgroeien van Aaron heeft mij zeer diep geraakt. Ik wilde tijdens het lezen Aaron af en toe op schoot trekken om hem te knuffelen. Om hem te laten weten dat er echt van hem gehouden wordt, want ja, dat ben ik gedurende het verhaal wel gaan doen. Ik heb Aaron in mijn hart gesloten, omdat Boogers hem zo treffend heeft weten te beschrijven.
Lees dit boek en laat het je raken!
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Covertekst Een roman over vriendschap, familie en verraad.
België, jaren negentig, het tijdperk-Dutroux. Hannah en Sophie zijn twaalf en delen alles met elkaar, zoals alleen twaalfjarige meisjes dat kunnen. Als Hannah valt voor de charismatische Damiaan, verandert hun vriendschap. Dan, na een nachtelijk feest in het dorp, komt Sophie niet meer thuis.
Achttien jaar later woont Hannah in New York. Ze is succesvol als columnist voor een modeblad, maar besluit het roer drastisch om te gooien. Ze trekt zich terug in een kamer in Brooklyn om een biografie te maken over beroemde schrijfsters: Agatha Christie, Barbara Follett, Virginia Woolf. Drie vrouwen die worstelden met vragen over familie, trouw en ambitie; drie schrijfsters die op een dag spoorloos verdwenen.
Hannah’s zoektocht naar de vrouwen roept vragen op die ze lang heeft verborgen. Wat is er die nacht gebeurd met Sophie? Waarom heeft ze haar laten gaan? Wat weet Hannah? […]
288 pagina’s Lebowski Publishers, Amsterdam ISBN 978 90 488 2062 7 NUR 301
Recensie Iets later dan gepland begon ik aan dit boek, maar het was het wachten waard. Daarmee verklap ik al gelijk wat ik van het boek vind, maar dat mag de (lees-)pret niet drukken.
De foto op de voorkant bleek zeer treffend te zijn gekozen. Op de foto zie ik een Sophie. Sophie is een meisje wat altijd onverzorgd op school komt. Vlekken in haar kleren, ongekamd haar en ze stinkt soms ook een beetje. Hannah haar beste vriendin merkt daar helemaal niets van en samen hebben ze grootste lol. Sophie besteed zoveel mogelijk tijd bij Hannah thuis, want daar is een vader die er altijd is en een moeder die voor hen zorgt. De band tussen de twee vriendinnen verandert zodra ze naar de middelbare school gaan. Hannah is populair bij de jongens en ook meiden. Ze krijgt een vriendje, gaat uit en heeft geen oog meer voor Sophie. Sophie is niet geïnteresseerd in uitgaan en vriendjes, ze wil alleen haar vriendschap met Hannah. Een vriendschap waar Sophie zich aan vastklampt, want het is alles wat ze heeft. Op een avond loopt dit op een ruzie uit en Sophie verdwijnt.
Vele jaren later blikt Hannah terug. Ze heeft inmiddels carrière gemaakt in New York, maar is niet gelukkig. Ze verbreekt haar relatie, zegt haar baan als columniste op en trekt in een kleine studio zonder meubels. Ze heeft het plan om een boek te schrijven over drie beroemde schrijfsters. Ze krijgt het boek echter moeilijk op papier en eigenlijk blijkt dat deze schrijfsters, Hannah, maar ook Sophie veel overeenkomsten vertonen met elkaar. Allemaal hebben ze een leven geleid dat ze moesten leiden, maar niet wilde leiden. Vrouwen die graag dingen wilden in het leven, maar niet mochten, niet konden.
De vrouwen zijn verbonden door hun dramatiek, hun tragiek en hun ellende. Knokkend en strijdend om daar te komen waar ze willen komen, maar daar niet of nauwelijks in slagen. Het is knap hoe Meuleman deze vrouw met elkaar weet te verbinden terwijl ze op het eerste gezicht geen band met elkaar blijken te hebben. Meuleman bleef mij bij het verhaal betrokken houden en ik kon het boek met moeite wegleggen. Als dit je debuut is, wat komt er dan nog meer?
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Jenny's Bookcase 