Dag lieve lezers,

Zoals beloofd zou ik nog laten weten hoe de meet en greet was geweest met Simone van der Vlugt. Vrijdag 2 augustus is al even geleden, maar ik had een goed excuus… vakantie.

Ambo Anthos is gevestigd in een prachtig pand aan de Herengracht, dus om hier binnen een kijkje te mogen nemen was al heel bijzonder. We werden vriendelijk ontvangen en helemaal naar de zolder van het pand geleid, waar gelukkig de airco ons een vriendelijk koel briesje toe blies. Simone kreeg van haar redacteur het eerste exemplaar overhandigd van Morgen ben ik weer thuis. Echter bleek dat sommige boekhandels iets eerder begonnen waren met de verkoop er van en er dus al lezers waren die hun mening over het boek aan Simone hadden laten weten. Simone vond dit juist wel leuk om te weten en sterkte de voorpret. Normaal gesproken zouden op onze plekken nu pers, bekenden en familie zitten. Dus dat wij als lezers er zaten was erg uniek. Simone vind dat haar beroep vrij eenzaam is en dat de reacties van haar lezers ontzettend belangrijk zijn. Daarom post ze ook van alles op Facebook om in contact te blijven met de lezers.

Na de overhandiging van het boek werd Simone geïnterviewd. Helaas is er tijdens het boek niet veel op de inhoud van het boek ingegaan, wat natuurlijk wel begrijpelijk was. Niemand had het boek nog gelezen. Ik hoop dus dat Simone lezingen gaat geven zodat ik  inhoudelijk meer over het boek te weten kan komen. Wel ben ik veel andere leuke dingen te weten gekomen tijdens het interview. Er heerste een leuke en ontspannen sfeer en Simone vertelde honderduit over vele onderwerpen.

Simone is een bevoorrecht persoon, want als klein meisje wilde ze al schrijfster worden. Haar eerste boeken schreef ze met de hand toen ze acht jaar was. Deze gingen over onder anderen dat ze graag een tweeling zou willen zijn. Een vriendinnetje van haar was ook tweeling en dat leek haar zo leuk. Op haar tiende kreeg ze haar eerste typemachine en hoefde haar verhalen niet meer met de hand te worden geschreven. Dit resulteerde in een manuscript die ze op haar dertiende voor het eerst naar de uitgeverij stuurde. Het verhaal ging over een meisje dat naar een kostschool moest. Ze kreeg gelukkig wel antwoord van de uitgeverij per brief. Daarin stonden tips, maar ook het advies dat ze eerst maar haar school moest afmaken. Dit was toen der tijd een zeer teleurstellend en stom advies voor Simone. Toch liet Simone zich er niet van weerhouden verder te schrijven en op haar veertiende schreef ze haar eerste historische roman. Dit zou later op haar vierentwintigste herschreven worden tot haar boek ‘Het Amulet’. Uiteraard was Simone goed in het schrijven van opstellen op school en heeft menig klasgenootje van raad voorzien.

Haar nieuwe boek, Morgen ben ik weer thuis, is het tweede deel in de serie over Lois. Het leuke nieuws is ook, dat het al zeker is dat er een derde deel aan komt. Wanneer precies is nog niet bekend, maar al erg leuk om te horen voor de fans. Echter was Simone helemaal niet van plan om een serie te schrijven. Tot nu toe had ze steeds losstaande boeken geschreven, wat betekend dat ze steeds iets nieuws moest verzinnen. Denk hierbij niet alleen aan de verhaallijn, maar ook het karakter van de persoon, uit welke familie de persoon komt en de woonomstandigheden. Hier gaat natuurlijk veel tijd in zitten. Langzaamaan ging Simone inzien dat er ook voordelen aan een serie waren. Je krijgt namelijk als auteur de kans om een hoofdpersoon steeds verder uit te kunnen diepen. Een rechercheur is daar een perfecte rol voor zei Simone. Overigens heeft Simone heel veel hulp gehad van een tweetal rechercheurs. Door een e-mail te sturen via de algemene site van de politie kreeg ze zowaar een positieve reactie. Simone had namelijk verwacht dat de recherche wel iets beters te doen had dan een auteur helpen bij het schrijven van haar boek. De politie was juist erg enthousiast omdat ze het politie-systeem transparanter willen maken. Simone heeft hierdoor ook een ander beeld gekregen van recherchewerk. Ze zag dat men bij de politie erg gebonden is aan regels, wat zij soms ook als frustrerend ervaren. Er kan niet zomaar een huis worden binnen gevallen als er binnen om hulp wordt geroepen. Dankzij de rechercheurs weet Simone nu ook veel beter wat haar hoofdrol speelster Lois wel of niet kan doen in het boek, hoewel ze daar soms wel eens tegenin gaat. Lois doet ook wel eens dingen die eigenlijk helemaal niet mogen, maar ja wat niet weet, wat niet deert, aldus Simone.

Ook erg leuk om te weten is dat Simone ‘slechts’ twee uur per dag schrijft in de ochtend. Pas als een boek bijna voltooid is worden dit ook wat uren in de middag, maar meer meestal niet. Ze schrijft liever twee uur goed, dan een hele dag heel veel, waar ze later weer veel van moet schrappen. Het liefst schrijft ze in de herfst en winter. Ze schrijft niet intuïtief, omdat ze de kans op vastlopen te groot vindt. Alles is dus heel erg gepland, zo’n twee à drie jaar vooruit, en ze werkt zelfs aan meerdere boeken tegelijk. Voor het ene boek doet ze onderzoek en voor het andere boek schrijft ze al hele stukken. Wat ze ook doet is de laatste zin bedenken van het boek. Simone weet dan goed waar ze heen gaat schrijven. Simone houdt zelf niet van boeken waarin lang wordt uitgeweid, daarom schrijft ze boeken die ze zelf ook graag zou willen lezen. Bij haar is er ook een grens aan zaken die je als auteur schrijft. Van haar hoeft het ook niet te expliciet, zoals Karin Slaughter dit wel doet. Ze vindt niet dat een lezer hoeft te weten dat het bloed van de muur druipt. Dat begrijpen lezers ook op andere manieren wel.

Niet alleen kwam Simone aan het woord, maar ook haar nieuwe redacteur Liesbeth. Bij het boek Aan niemand vertellen hebben zij voor het eerst samengewerkt. Een leuk detail is, dat de redacteur van Simone haar boeken vroeger ook las en dat ze nu samen met Simone aan boeken mag werken. Voor velen van de aanwezige een droombaan. Een redacteur is iemand die veel meeleest en meedenkt. Simone brainstormt dan met haar over zaken als ze vastloopt in haar boek of twijfelt. Simone heeft gelukkig het boek in grote lijnen vaak al rond en denkt Liesbeth alleen nog mee met details. Bij Morgen ben ik weer thuis heeft Liesbeth wel veel gesleuteld aan het eerste hoofdstuk. Liesbeth vond het teveel los staan van het gehele verhaal. Het contact tussen Liesbeth en Simone gaat met golven en vooral tegen het einde hebben ze heel veel contact. Tussendoor gaat het soms meer over bijvoorbeeld promotiezaken.

Aan het einde mochten wij als lezers ook vragen stellen. Hieronder een aantal leuke vragen en antwoorden:

• In een interview heb ik eens gelezen dat je nog eens een kookboek gaat schrijven met je zoon. Klopt dat? Naja, ik zeg wel vaker dingen natuurlijk. Het was eigenlijk een grapje met een serieuze ondertoon. Echter is dit wel het laatste wat mijn 17-jarige zoon op dit moment wilt, een boek schrijven met zijn moeder.
• Heb je wel eens iets bedacht wat je dan terug las in een ander boek? Ja regelmatig. Wat je dan kunt doen is variaties op plotten bedenken, want er zijn al heel veel dingen bedacht. Een tijd geleden kreeg ik bericht van Loes den Hollander dat ik een plot in mijn boek had, wat zij ook had bedacht voor haar boekenweekgeschenk (maand van het spannende boek red.). Gelukkig was ik toen eerder (lacht).
• Op welk boek ben je het meeste trots? Op klaarlichte dag! Het was ontzettend leuk om als auteur aan dit boek te werken. Alles klopte zo mooi en ik heb er ook de publieksprijs mee gewonnen.
• Wordt er ook een boek verfilmd? Er zijn gesprekken gaande, maar er is nog niets concreets.

Uiteraard kon het interview niet worden beëindigd zonder een cliffhanger. Simone is namelijk weer bezig met een historisch roman. Weer iets om heel erg naar uit te kijken voor de lezers.

Na het interview werden wij verwelkomd in de prachtige tuin van de uitgeverij. Er stonden hapjes, drankjes en cupcakes klaar. Er was gelegenheid om je boek te laten signeren, een favoriet boek van Simone te kopen of je hand te laten lezen. Kortom, het was heel erg goed verzorgd en in een ontspannen sfeer kon je kletsen met Simone. Na het signeren heb ik dan eindelijk mijn mede-boekenwurmenclub-genootje Judith mogen ontmoeten. Het is eigenlijk een beetje gek om met iemand te twitteren, te mailen en te lezen terwijl je elkaar niet kent. Nu hebben we heel fijn kennis kunnen maken in deze prachtige en toepasselijke omgeving voor twee boekenwurmen.  Het was een enorm geslaagde dag, bedankt Ambo Anthos en Simone van der Vlugt.