Jenny's Bookcase

Voor echte boekenwurmen of ter inspiratie om te lezen

Tagarchief: Tonio


door 2 reacties

A. F. Th. van der Heijden – Uitverkoren

Covertekst
Met het voltooien van de requiemroman Tonio had A.F.Th. van der Heijden nog lang niet alles gezegd over zijn op 23 mei 2010 verongelukte zoon. De interviews in de dagen en weken volgend op de publicatie beantwoorde hij niet mondeling, maar schriftelijk. Die artikelen, zes in totaal, groeide uit tot zorgvuldige gecomponeerde, essay-achtige teksten over de ontstaansgeschiedenis van Tonio en de overlevingsstrategieën van de achtergebleven ouders.
In Uitverkoren zijn deze interviews verzameld en aangevuld met de novelle Uitverkoren, de oertekst die aan de basis lag van de requiemroman. Ook is het dankwoord opgenomen dat Van der Heijden uitsprak toen hij in mei 2013 de P.C. Hooft-prijs voor proza ontving.
Het was die dag, 30 mei, drie jaar na de rampzalige Pinksterdag, dat Van der Heijden weer naar buiten trad en een periode van eenzame opsluiting afsloot. Zo omspant Uitverkoren de moeilijkste jaren uit het leven van Adri van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich. Een nietsontziend en onthullend boek over de dood, over schrijven, en over het schrijven over de dood.

174 pagina’s  Uitverkoren
De Bezige Bij, Amsterdam
ISBN 978 90 234 8691 6
NUR 301

Recensie
In 2013 las ik het boek Tonio. Ik was zo onder de indruk dat het boek een ereplek kreeg op mijn blog. Daarom zou en moest ik dit boek ook lezen. Het boek lag al heel erg lang naast mij bed en toen we voor ‘Een perfecte dag voor literatuur’ gingen apenkooien, koos ik dit boek voor het Prioriteitenkabinet.

Het boek start in de stijl van het boek Tonio. Je wordt weer meegesleept in het verdriet van twee ouders die hun kind hebben verloren. Het is mooi en liet mij weer denken aan hoe ik Tonio had ervaren. Maar toen was dat ineens over. Dan komen de zes ‘essay-achtige’ schriftelijke interviews met Van der Heijden. En eigenlijk raakte ik daardoor teleurgesteld. De situatie rondom Tonio werd op iets meer afstand beschreven. Daar waar ik bij de roman er helemaal in zat, alsof ik naast de ouders op de bank zat, gaf dat nu niet hetzelfde gevoel.
Natuurlijk begrijp ik dat Van der Heijden op alle mogelijke manieren zijn zoon bij zich wil houden en hem ‘levend’ wil schrijven, maar voor mij als lezer is dit geen meerwaarde. Vaak werden dezelfde soort antwoorden in de interviews gegeven. Misschien net anders verwoord, maar de kern bleef hetzelfde. Dat maakte het denk ik ook dat het voor mij geen meerwaarde had. Jammer? Ja natuurlijk. Maar ach, je zoon verliezen die zijn hele leven nog voor zich heeft, dat is nog veel meer en heel erg jammer.

logo_ikleesnederlands

 

 

 

 

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van hun boek vonden.

Ik gebruikte het nummer al eerder, maar nu wil ik hem nogmaals inzetten:


door 5 reacties

A.F.Th. van der Heijden – Tonio

Covertekst

Op de Eerste Pinksterdag van 2010 komt Tonio van de Heijden, het enige kind van A.F.Th. van der Heijden en Mirjam Rotenstreich, bij een verkeersongeval om het leven. Het is vroeg in de ochtend als hij, ter hoogte van het Vondelpark in het centrum van Amsterdam, wordt geschept door een auto. Hij wordt in kritieke toestand naar het Academisch Medisch Centrum vervoerd, waar hij diezelfde dag aan zijn verwondingen overlijdt. Tonio zal niet ouder worden dan 21 jaar.

A.F.Th. van der Heijden doet het enige waar hij op dat moment toe in staat is: in zijn herinneringen graven, aantekeningen maken, schrijven. Daarbij voortgedreven door twee dwingende vragen: wat gebeurde er met Tonio in de laatste uren en dagen voorafgaand aan de ramp; en hoe kon dit ongeluk plaatsvinden? Een zoektocht naar het wat en hoe, die leidt langs verschillende ooggetuigen, vrienden, politiemensen, artsen en het mysterieuze meisje Jenny, dat in de laatste weken van Tonio’s leven een cruciale rol blijkt te hebben vervuld.

633 pagina’s
De Bezige Bij, Amsterdam
ISBN 978 90 234 5954 5
NUR 301

Recensie

Dit boek lag al heel erg lang in de kast te wachten om een keer gelezen te worden. Had ik dit nu maar eerder gedaan. Wat een prachtig boek! Van der Heijden heeft een prachtige schrijfstijl met zulke mooie, bijna poëtische zinnen dat het erg fijn leest. Het verhaal echter is natuurlijk diep triest, maar de manier waarop Van der Heijden het hele proces van rouwverwerking beschrijft, maar ook de herinneringen uit het verleden aan zijn zoon zijn heel erg mooi. Het is een ode aan zijn zoon, waarin hij als vader beschrijft hoe hij heen en weer wordt geslingerd tussen allerlei gevoelens. Schuld,
verdriet, woede en onbegrip. Ik kan mij ergens voorstellen dat dit boek een troost voor je kan zijn als je zelf een dierbaar persoon bent verloren. Aan de andere kant is Van der Heijden zelf ook opzoek gegaan naar troost in vergelijkbare verhalen, maar voor hem bleek dat niet te werken. Er is natuurlijk geen handleiding voor zo’n situatie en iedereen gaat er op een eigen manier mee om, maar ik kan het boek je van harte aanbevelen. Hoe zou het zijn als er na je eigen dood zo’n mooi requiem over je geschreven zou worden zodat je toch een beetje verder leeft? Daarom is de titel ook zo mooi
gekozen, want de naam van zijn zoon zullen we altijd blijven gebruiken als we het hebben over het boek ‘Tonio’.