Afgelopen zaterdag was het zo ver, de nieuwe historische roman Nachtblauw van Simone van der Vlugt werd gepresenteerd in Delft. Voor mij is dat maar een klein eindje met de trein, dus ik besloot er heen te gaan. Dat gaf mij gelijk de gelegenheid om Judith weer even te zien, mijn mede-boekenwurm.
Vooraf besloot ik nog even door het stadje te dwalen om de sfeer van het boek in mij op te nemen. Dat kan namelijk prima in alle historische straatjes en steegjes. Daar kwam ik deze koe tegen, uiteraard in Delfts Blauw.
De presentatie was bij boekhandel Huyser, deze stond nog niet op het lijstje voor de Bookdetectives, dus die kunnen jullie binnenkort ook verwachten. Het is namelijk een kleine, maar fijne boekhandel waar je met veel liefde door de boekverkopers wordt geholpen.
Vooraf aan de presentatie kocht ik Nachtblauw (met daarbij Roxy van Esther Gerritsen, want ik had nog geen boeken genoeg) en besloot mijn strategisch op te stellen in de winkel. Maar voor ik het wist stond er al een enorme rij tot bijna buiten de winkel en Simone was nog niet eens gearriveerd.
Gelukkig had ik wel goed zicht op de plek waar het boek vol trots werd overgedragen door de uitgever aan Simone. Daarna volgde nog een kort interview, waarin Simone vertelde over het ontstaan van haar boek Nachtblauw. Ze heeft veel onderzoek gedaan in Delft en heeft hierbij hulp gehad van de De Porceleyne Fles, die alles weten over Delfts Blauw. Het gaat onder anderen over het ontstaan hiervan en het leven in de Delft in de tijd van de Gouden Eeuw. Hierin was het voor vrouwen die hun mannetje stonden niet heel erg gemakkelijk.
Hierna heeft Simone onafgebroken twee uur gesigneerd en ben ik op een gegeven moment in de rij gaan staan om ook een handtekening te kunnen bemachtigen.
Ik weet in Delft een heel leuk kringloopwinkeltje te vinden, daar kocht ik daarna ook nog wat boeken.
Thuisgekomen las ik snel Honolulu King uit, waar ik eind februari over zal bloggen. Prachtig boek! Omdat ik mij niet kon inhouden begon ik gelijk in Nachtblauw. De volgende ochtend las ik Nachtblauw voor de lunch uit en ik kan je vertellen dat het een fantastisch boek is. Ook las ik dit weekend nog een van mijn kringloop-aankoopjes uit. Kortom, een heerlijk ontspannen weekend vol met boeken, ontmoetingen en liefde waar ik snel meer over zal bloggen.
Zoals ik vrijdag bij mijn recensie over ‘De grote stilte‘ al aangaf, zou ik John Boyne diezelfde avond ontmoeten. Ik had de kaartjes gewonnen via uitgeverij De Boekerij en mocht iemand meenemen. Hardwerkende Tessa zou met mij meegaan, maar ja, hard werken vergt soms zijn tol. Gelukkig ging Judith ook en zij nam haar plus één mee. Vooraf hebben we met z’n drieën gegeten en zijn daarna onder het donderen en bliksemen naar de uitgeverij gelopen. Code rood viel hier gelukkig wel mee.
Als ik later groot ben, wil ik ook zo’n kast.
Rondom een grote tafel zaten nog meer gelukkigen en daar ontmoette ik Mathilde en Shyama. John werd geïntroduceerd door Nicole van de Boekenkrant. Zij wilde echter niet dat het een interview tussen hun twee zou worden en al snel kwamen de reacties van zijn lezers. John Boyne heeft dit boek geschreven omdat geen enkele Ierse auteur dit onderwerp heeft aangesneden. Hij vond dat het verhaal vertelt moest worden. In zijn jeugd speelde kerk een belangrijke rol en hij ging ook naar een school waar priesters lesgaven. Echter wilde hij geen veroordelend boek schrijven, maar uiteenzetten wat een ‘goede’ priester en een ‘slechte’ priester is overkomen. Al snel ging het niet alleen maar over zijn nieuwste boek, maar wilde lezers ook zaken weten over de verfilming van zijn boek en waar hij op dit moment mee bezig is. John Boyne schrijft ieder vrij moment en heeft tijdens zijn tour door Nederland al heel wat geschreven. Twee leuke weetjes; John Boyne wilde zijn hele leven al schrijver worden, wat hem zeker gelukt is. En hij heeft altijd van ‘stationary’ gehouden om te kunnen schrijven en kan zich in een winkel met dat soort spulletjes dan ook niet inhouden. Ik vraag me nu af of hij in de HEMA is geweest ;).
Boekenclub
Signeren en fotomomentje
Ik wil de uitgeverij heel erg bedanken voor deze meet & greet. Ik vind het altijd erg waardevol om een auteur te kunnen spreken over zijn werk. John Boyne was zeer bereidwillig om al onze vragen te beantwoorden, hoewel… op de vraag waar hij nu over aan het schrijven was zei hij alleen, het is in het Engels.
Zoals sommigen van jullie misschien weten is gisteren het nieuwste boek van Karin Slaughter uitgekomen onder de titel ‘Veroordeeld’. Karin is nu ook in het land om met name in het zuiden Des Landsch boeken te signeren. Vanmiddag kwam ze langs bij de AKO op Schiphol. Laat deze locatie slechts een treinritje van 30 minuten bij mij vandaan zijn… Met het boek, wat ik al had mogen ontvangen van Uitgeverij Cargo, en het aller eerste boek wat ik van Karin las (Nachtschade) in mijn tas, ging ik op weg.
Hier krijg ik altijd zin om het eerste het beste vliegtuig te pakken naar een warm oord 😉
Met een kartonnen Karin op de foto voelde iets minder gênant, hoewel..
En de bescheiden rij…
Tussen de tulpen signeren…
Veroordeeld en Nachtschade
Voor de terugweg nog even langs de Starbucks gegaan. Ik ga nu verder door het leven als Jessy 😉
De zonderlinge avonturen van het ‘geniale’ boekenmeisje
Afgelopen zaterdag 16 november waren Cathelijne (van Not Just Any Book & Een perfecte dag voor literatuur) en ik uitgenodigd door uitgeverij Signatuur voor een borrel met de onder andere auteur João Ricardo Pedro. Zijn boek staat op de planning voor eind december bij ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Vooraf aan de borrel heb ik zijn boek ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn’ gelezen. Dit boek is overigens het debuut van Pedro, waar hij ook nog eens een literaire prijs, LeYa, mee won. De prijs was gemoeid met een geldsom van €100.000,- , iets wat auteurs in Nederland niet meer kunnen winnen helaas.
Feest van het begin
Bij de borrel waren redacteuren, pr-mensen, auteurs, Wim Brands (VPRO-boeken) en boekenbloggers. Erg leuk om deze in het echt te ontmoeten en te kletsen over (bijna) niets anders dan boeken. Pedro heeft bij de borrel mijn boek gesigneerd; voor Jenny, met een kus. Zoiets zie ik een Nederlandse auteur nog niet zo gauw zeggen, dat blijft vaak bij, ‘veel leesplezier’. Gelukkig dat Pedro het er bij zei, hij heeft het namelijk opgeschreven in het Portugees. Maar gezien zijn handschrift had het ook Arabisch kunnen zijn ;).
Het diner
Na de borrel besloten we met de boekbloggers een hapje te eten in de stad. We hebben gezellig gekletst en lekker gegeten. Helaas hadden we geen van alle onze schoonmoeder bij ons. Maar ben jij wel een keer in Den Haag met je schoonmoeder, ga dan eten bij Het Kabinet (Lange Houtstraat 15).
De Avond(en)
Toen was het tijd voor het festival in de Schouwburg van Den Haag. Er hing een gemoedelijke sfeer en allerlei leeftijden waren vertegenwoordigd. Leuk om ook verschillende auteurs in ‘het wild’ te zien rondlopen. Van Carry Slee, tot Eric Corton en van Mirjam Rotenstreich tot Amity Gaige. Uiteraard bezochten we eerst met z’n alle de lezing van João Ricardo Pedro met interviewster Rosan Hollak.
Pedro is geïnspireerd door Kafka en Tolstoy. Door hen voelde hij de behoefte om te schrijven, hij voelde het belang van de literatuur. Hij zei: ‘thank God dat ik ben ontslagen’, want hij was heel lang niet in staat om iets te doen waar hij trots op was. Na zijn ontslag besloot hij om te gaan schrijven, hij opende Word en toen…. Toen was er een hele tijd niets. Pedro legde uit dat hij als het ware door een huis met kamers liep en daar heel lang niets aantrof. Hij schreef maar wat van zich af, tot hij op een dag de juiste kamer opende. Daar lagen zijn herinneringen die zijn boek ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn’ werd. Hij moet gewoon schrijven en als een boek klaar is, vind hij het al geen leuk boek meer, omdat er nieuwe verhalen op hem liggen te wachten die geschreven moeten worden.
Het boek gaat veel verschillende kanten op, Pedro legt uit dat hij ook zo werkt. Hij heeft veel verschillende verhalen in zijn hoofd en schrijft vanuit daaruit. Er zijn vele mysteries in het boek, maar ook gebeuren er absurde dingen. Duarte (de hoofdpersoon) die ineens stopt met pianospelen, terwijl ongelooflijk getalenteerd is. Maar ook de vrouw met één been en haar schilderij en de opgezette kat Joseph achterin de jeep midden in Angola. De vader van Pedro is ook in Angelo geweest. Hij observeerde als kleine jongen graag zijn vader bij het roken. De manier van het vasthouden van zijn sigaret gaf aan hoe zijn vader zich voelde. Dit boek is dan ook een eerbetoon aan de mannen uit die tijd en het laat ook zien dat de effecten van een oorlog of dictatuur vele generaties door gaan. Als Pedro met z’n ouders naar Lissabon ging om naar de dokter te gaan, ze woonden net buiten de stad, dan zag hij veel mensen zonder ledematen of ogen. De slachtoffers van onder andere de oorlog in Angola en dat heeft hem getraumatiseerd.
Soms blijven de lijnen van zijn verhaal in zijn hoofd leven en misschien wordt dit wel weer een nieuw boek. Dus wie weet zien wij een van de hoofdpersonen van zijn boek nog eens terug in een ander boek. Erg mooi om meer van João Ricardo Pedro te weten te komen. Mijn recensie over zijn boek ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn’ komt op 30 december online, maar ik kan al zeggen dat als je van literatuur houdt dat je het zeker moet gaan lezen.
Het hart van alle dingen
Na João Ricardo Pedro heb ik ook nog een lezing bezocht van Thomas Verbogt op aanraden van Cathelijne. Hij werd geïnterviewd door Wim Brands, maar Thomas had genoeg te vertellen over zijn nieuwe boeken die onder andere gaan over zijn goede vriend en de vriendschap die zij hadden. Zijn nieuwe boek komt uit op de sterfdag van zijn vriend. Erg mooi als je zo’n eerbetoon krijgt van een vriend.
Op aanraden van Judith (van Leeswammes) heb ik het boek Schroder van Amity Gaige gekocht. Dus wilde ik ook haar lezing bijwonen. Wat een leuke vrouw is dat en ze heeft mij helemaal enthousiast gemaakt voor haar boek. Ik heb allemaal aantekeningen gemaakt die ik er bij pak zodra ik haar boek heb gelezen. Niet alleen kocht ik het boek van Gaige, maar ook de nieuwe van Carry Slee, ‘Strijken’. Gaige en Slee signeerde precies op de juiste momenten tussen de andere lezingen door, dus ben ik naast de boeken ook twee handtekeningen rijker. Ik kijk terug op een leuke en leerzame avond die zeker voor herhaling vatbaar is. Hopelijk is Tessa (een van de bloggers) er dan ook bij, die helaas ontbrak door een storing bij de NS. En nog leuker als er nog meer bloggers van de partij zijn. Bedankt Cathelijne, Judith, Connie (en man), Charlotte en Jacandra.
Hieronder nog wat beelden van de avond en mijn aankopen.
Vrijdag 8 november was het weer Literatuur Late Night in de grote bibliotheek van Den Haag aan het Spui. Eens per maand wordt dit georganiseerd en zit je voor een habbekrats op de eerste rij. Hoe leuk is dat! En mocht je niet kunnen… het wordt ook live uitgezonden via de website.
Ik moet eerlijk bekennen dat dit de eerste keer was dat ik er heen ging, terwijl ik al 2 jaar om de hoek woon. Nu had ik een hele goede reden, want Walter van den Berg was een van de gasten. Zijn boek ‘Van dode mannen win je niet’ stond vorige maand centraal bij de leesclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Na het lezen van alle blogs van mijn mede-clubleden was ik erg nieuwsgierig geworden naar wat Walter nog meer over dit boek te vertellen had. Nog een leuk detail, het was precies de 30ste keer dat deze late night werd georganiseerd.
Walter van den Berg werd als eerste gast geïnterviewd door Oscar Kocken. Het voelde een beetje of je in een leuke uitzending van ‘De wereld draait door’ was beland. Kocken had een prettige manier van interviewen en wist een fijne sfeer te scheppen.
Kocken begon met het feit dat er eigenlijk weinig gebeurd in het boek van Van den Berg. Dat er geen inzicht komt in het verhaal en dat het blijft duren, maar op zo’n manier dat je als lezer toch geboeid blijft. Daar kon Walter wel inkomen, want dat past ook bij de hoofdpersoon. Walter legde uit dat het boek autobiografisch is en dat zijn moeder zo’n man heeft gehad toen hij 13 jaar was. Dit heeft geduurd tot ongeveer zijn 15de. In het begin vond Walter het lastig om de juiste toon te vinden in het boek. Hij wilde namelijk als schrijver een stap zetten ten opzichten van zijn eerdere boeken ‘Hondenkoning’ (2004) en ‘West’ (2007), waar hij ook een nominatie voor een Gouden Uil voor kreeg. Hij schreef in zijn vorige boeken over jonge jongens, maar hij wilde het nu meer op een volwassen niveau tillen. Hij heeft gestoeid met onder andere de compositie, dus het verhaal vertellen vanuit Wesley, de moeder van Wesley en zelfs de dochter van de andere vrouw waar de huidige hoofd persoon en relatie mee heeft gehad. Uiteindelijk is het, zoals de lezer al weten, de stiefvader geworden. Dit vond hij ook het meest interessante perspectief.
Net als dat acteurs het vaak leuk vinden om een slechterik te spelen, beleefde Walter ook plezier aan het schrijven van deze slechterik. Walter vergeleek het met een computerspel waar je mensen mag neerschieten, dat kun je ook met een personage. Die kun je hele vervelende dingen laten doen. Echter lees je nergens in het boek dat hij de vrouwen slaat, dit heeft Walter bewust gedaan. Het kwam anders te dichtbij voor hem. Je leest echter wel dat de hoofdpersoon mannen slaat en daar kon Walter dan wel ‘los’ gaan tijdens het schrijven.
Je komt er als lezer niet achter wat deze man precies bezielt, maar ergens krijg je een beetje compassie voor deze man. Hij vind het soms zelf bijna jammer als hij gaat slaan, terwijl hij zich in zo’n gezin had genesteld. De hoofdpersoon vertelt het verhaal tegen Wesley, waaruit je toch een soort schuldgevoel kunt opmaken. Walter zei: ‘Je zou hem licht sympathiek kunnen vinden’.
Het verhaal speelt zich af in de lagere sociale klasse. Dit is het milieu waar Walter zich toen ook in bevond. Hij heeft het ‘met grote klodders na geschilderd’. Het maakt dat de wereld klein is en dat je als schrijver met kleine zinnen duidelijk kan maken hoe de omgeving er uit ziet. In de grachtengordel zou dit verhaal minder tot zijn recht komen.
Natuurlijk bedacht ik mij later thuis ook nog allerlei vragen. Stiekem ben ik nieuwsgierig wat zijn familie van het boek vind. Ik kan me voorstellen dat zijn moeder hier ook iets van vind. Want het is een heftige gebeurtenis in haar leven geweest. Helaas kwam het interview niet zo diep en persoonlijk.
Walter noemde dit boek op zijn blog ‘een stinkend goed boek’, waar ik me helemaal bij neer kan leggen. Hij was ook erg blij met de recensies van ‘de bloggers’. Echter kregen zijn eerste twee boeken veel recensies en ook veel goede recensies, maar zijn er maar weinig van verkocht. Hopelijk spreekt dit boek nu wel een breder publiek aan.
Na het interview met Walter was het tijd voor muziek van Jeroen Kant. Hij was een van de finalisten van ‘De beste singer songwriter van Nederland’. Zijn liedjes vond ik erg passen bij het interview met Walter. Onder andere dit liedje zong hij vanavond:
Niet alleen was er muziek, maar ook werd de literatuur agenda voor de komende tijd doorgenomen. Erg leuk om getipt te worden op deze manier. Daarna was het de beurt aan Joost Zwagerman om te vertellen over zijn dubbele bundel ‘Americana’. Tja, en dan zie je een oude rot in het vak aan het werk. Het gemak waarmee hij praat en met de passie en enthousiasme waar mee hij vertelt is erg aanstekelijk. Hij vertelde net zoals dat hij vertelt bij DWDD in zijn kunstrubriek. Ik heb zijn boek niet gekocht, omdat het mijn genre niet is. Echter ben ik wel nieuwsgierig, dus wie weet leen ik hem eens in de bibliotheek.
Tijdens het interview met Joost Zwagerman viel mij ineens de bescheidenheid van Walter op. Ik denk dat dit echt niet nodig is, ook al heeft Zwagerman een enorm oeuvre. Joost Zwagerman is ooit ook zo begonnen. Walter mag best heel erg trots zijn op dit boek en dat ook gerust laten zien. Walter reageerde trouwens erg leuk toen ik na de interviews op hem afstapte met de mededeling dat ik één van de bloggers was. Dan ben jij Jenny zei hij. Hij had mijn berichtjes op Twitter gelezen. Erg fijn als auteurs hun lezers serieus nemen. Hierbij wil ik dan graag Walter bedanken voor zijn bericht in het boek en hem veel succes wensen met de verdere promotie. Hij vertrouwde me toe dat hij het lastig vond om iets op te schrijven omdat het zo’n lange tijd geleden was sinds zijn vorige boek. Ik ben er in ieder geval heel erg blij mee!
Er was afsluitend nog een literatuur quiz, die ik op de een na laatste vraag net niet goed had. Er ging uiteindelijk een hele blije meneer naar huis met beide boeken. Dat vond ik helemaal niet erg, want ik had het beste boek van de avond al. Kortom, een geslaagde avond.
Zoals beloofd zou ik nog laten weten hoe de meet en greet was geweest met Simone van der Vlugt. Vrijdag 2 augustus is al even geleden, maar ik had een goed excuus… vakantie.
Ambo Anthos is gevestigd in een prachtig pand aan de Herengracht, dus om hier binnen een kijkje te mogen nemen was al heel bijzonder. We werden vriendelijk ontvangen en helemaal naar de zolder van het pand geleid, waar gelukkig de airco ons een vriendelijk koel briesje toe blies. Simone kreeg van haar redacteur het eerste exemplaar overhandigd van Morgen ben ik weer thuis. Echter bleek dat sommige boekhandels iets eerder begonnen waren met de verkoop er van en er dus al lezers waren die hun mening over het boek aan Simone hadden laten weten. Simone vond dit juist wel leuk om te weten en sterkte de voorpret. Normaal gesproken zouden op onze plekken nu pers, bekenden en familie zitten. Dus dat wij als lezers er zaten was erg uniek. Simone vind dat haar beroep vrij eenzaam is en dat de reacties van haar lezers ontzettend belangrijk zijn. Daarom post ze ook van alles op Facebook om in contact te blijven met de lezers.
Na de overhandiging van het boek werd Simone geïnterviewd. Helaas is er tijdens het boek niet veel op de inhoud van het boek ingegaan, wat natuurlijk wel begrijpelijk was. Niemand had het boek nog gelezen. Ik hoop dus dat Simone lezingen gaat geven zodat ik inhoudelijk meer over het boek te weten kan komen. Wel ben ik veel andere leuke dingen te weten gekomen tijdens het interview. Er heerste een leuke en ontspannen sfeer en Simone vertelde honderduit over vele onderwerpen.
Simone is een bevoorrecht persoon, want als klein meisje wilde ze al schrijfster worden. Haar eerste boeken schreef ze met de hand toen ze acht jaar was. Deze gingen over onder anderen dat ze graag een tweeling zou willen zijn. Een vriendinnetje van haar was ook tweeling en dat leek haar zo leuk. Op haar tiende kreeg ze haar eerste typemachine en hoefde haar verhalen niet meer met de hand te worden geschreven. Dit resulteerde in een manuscript die ze op haar dertiende voor het eerst naar de uitgeverij stuurde. Het verhaal ging over een meisje dat naar een kostschool moest. Ze kreeg gelukkig wel antwoord van de uitgeverij per brief. Daarin stonden tips, maar ook het advies dat ze eerst maar haar school moest afmaken. Dit was toen der tijd een zeer teleurstellend en stom advies voor Simone. Toch liet Simone zich er niet van weerhouden verder te schrijven en op haar veertiende schreef ze haar eerste historische roman. Dit zou later op haar vierentwintigste herschreven worden tot haar boek ‘Het Amulet’. Uiteraard was Simone goed in het schrijven van opstellen op school en heeft menig klasgenootje van raad voorzien.
Haar nieuwe boek, Morgen ben ik weer thuis, is het tweede deel in de serie over Lois. Het leuke nieuws is ook, dat het al zeker is dat er een derde deel aan komt. Wanneer precies is nog niet bekend, maar al erg leuk om te horen voor de fans. Echter was Simone helemaal niet van plan om een serie te schrijven. Tot nu toe had ze steeds losstaande boeken geschreven, wat betekend dat ze steeds iets nieuws moest verzinnen. Denk hierbij niet alleen aan de verhaallijn, maar ook het karakter van de persoon, uit welke familie de persoon komt en de woonomstandigheden. Hier gaat natuurlijk veel tijd in zitten. Langzaamaan ging Simone inzien dat er ook voordelen aan een serie waren. Je krijgt namelijk als auteur de kans om een hoofdpersoon steeds verder uit te kunnen diepen. Een rechercheur is daar een perfecte rol voor zei Simone. Overigens heeft Simone heel veel hulp gehad van een tweetal rechercheurs. Door een e-mail te sturen via de algemene site van de politie kreeg ze zowaar een positieve reactie. Simone had namelijk verwacht dat de recherche wel iets beters te doen had dan een auteur helpen bij het schrijven van haar boek. De politie was juist erg enthousiast omdat ze het politie-systeem transparanter willen maken. Simone heeft hierdoor ook een ander beeld gekregen van recherchewerk. Ze zag dat men bij de politie erg gebonden is aan regels, wat zij soms ook als frustrerend ervaren. Er kan niet zomaar een huis worden binnen gevallen als er binnen om hulp wordt geroepen. Dankzij de rechercheurs weet Simone nu ook veel beter wat haar hoofdrol speelster Lois wel of niet kan doen in het boek, hoewel ze daar soms wel eens tegenin gaat. Lois doet ook wel eens dingen die eigenlijk helemaal niet mogen, maar ja wat niet weet, wat niet deert, aldus Simone.
Ook erg leuk om te weten is dat Simone ‘slechts’ twee uur per dag schrijft in de ochtend. Pas als een boek bijna voltooid is worden dit ook wat uren in de middag, maar meer meestal niet. Ze schrijft liever twee uur goed, dan een hele dag heel veel, waar ze later weer veel van moet schrappen. Het liefst schrijft ze in de herfst en winter. Ze schrijft niet intuïtief, omdat ze de kans op vastlopen te groot vindt. Alles is dus heel erg gepland, zo’n twee à drie jaar vooruit, en ze werkt zelfs aan meerdere boeken tegelijk. Voor het ene boek doet ze onderzoek en voor het andere boek schrijft ze al hele stukken. Wat ze ook doet is de laatste zin bedenken van het boek. Simone weet dan goed waar ze heen gaat schrijven. Simone houdt zelf niet van boeken waarin lang wordt uitgeweid, daarom schrijft ze boeken die ze zelf ook graag zou willen lezen. Bij haar is er ook een grens aan zaken die je als auteur schrijft. Van haar hoeft het ook niet te expliciet, zoals Karin Slaughter dit wel doet. Ze vindt niet dat een lezer hoeft te weten dat het bloed van de muur druipt. Dat begrijpen lezers ook op andere manieren wel.
Niet alleen kwam Simone aan het woord, maar ook haar nieuwe redacteur Liesbeth. Bij het boek Aan niemand vertellen hebben zij voor het eerst samengewerkt. Een leuk detail is, dat de redacteur van Simone haar boeken vroeger ook las en dat ze nu samen met Simone aan boeken mag werken. Voor velen van de aanwezige een droombaan. Een redacteur is iemand die veel meeleest en meedenkt. Simone brainstormt dan met haar over zaken als ze vastloopt in haar boek of twijfelt. Simone heeft gelukkig het boek in grote lijnen vaak al rond en denkt Liesbeth alleen nog mee met details. Bij Morgen ben ik weer thuis heeft Liesbeth wel veel gesleuteld aan het eerste hoofdstuk. Liesbeth vond het teveel los staan van het gehele verhaal. Het contact tussen Liesbeth en Simone gaat met golven en vooral tegen het einde hebben ze heel veel contact. Tussendoor gaat het soms meer over bijvoorbeeld promotiezaken.
Aan het einde mochten wij als lezers ook vragen stellen. Hieronder een aantal leuke vragen en antwoorden:
In een interview heb ik eens gelezen dat je nog eens een kookboek gaat schrijven met je zoon. Klopt dat? Naja, ik zeg wel vaker dingen natuurlijk. Het was eigenlijk een grapje met een serieuze ondertoon. Echter is dit wel het laatste wat mijn 17-jarige zoon op dit moment wilt, een boek schrijven met zijn moeder.
Heb je wel eens iets bedacht wat je dan terug las in een ander boek? Ja regelmatig. Wat je dan kunt doen is variaties op plotten bedenken, want er zijn al heel veel dingen bedacht. Een tijd geleden kreeg ik bericht van Loes den Hollander dat ik een plot in mijn boek had, wat zij ook had bedacht voor haar boekenweekgeschenk (maand van het spannende boek red.). Gelukkig was ik toen eerder (lacht).
Op welk boek ben je het meeste trots? Op klaarlichte dag! Het was ontzettend leuk om als auteur aan dit boek te werken. Alles klopte zo mooi en ik heb er ook de publieksprijs mee gewonnen.
Wordt er ook een boek verfilmd? Er zijn gesprekken gaande, maar er is nog niets concreets.
Uiteraard kon het interview niet worden beëindigd zonder een cliffhanger. Simone is namelijk weer bezig met een historisch roman. Weer iets om heel erg naar uit te kijken voor de lezers.
Na het interview werden wij verwelkomd in de prachtige tuin van de uitgeverij. Er stonden hapjes, drankjes en cupcakes klaar. Er was gelegenheid om je boek te laten signeren, een favoriet boek van Simone te kopen of je hand te laten lezen. Kortom, het was heel erg goed verzorgd en in een ontspannen sfeer kon je kletsen met Simone. Na het signeren heb ik dan eindelijk mijn mede-boekenwurmenclub-genootje Judith mogen ontmoeten. Het is eigenlijk een beetje gek om met iemand te twitteren, te mailen en te lezen terwijl je elkaar niet kent. Nu hebben we heel fijn kennis kunnen maken in deze prachtige en toepasselijke omgeving voor twee boekenwurmen. Het was een enorm geslaagde dag, bedankt Ambo Anthos en Simone van der Vlugt.
Jenny's Bookcase 