De zonderlinge avonturen van het ‘geniale’ boekenmeisje

Afgelopen zaterdag 16 november waren Cathelijne (van Not Just Any Book & Een perfecte dag voor literatuur) en ik uitgenodigd door uitgeverij Signatuur voor een borrel met de onder andere auteur João Ricardo Pedro. Zijn boek staat op de planning voor eind december bij ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Vooraf aan de borrel heb ik zijn boek ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn’ gelezen. Dit boek is overigens het debuut van Pedro, waar hij ook nog eens een literaire prijs, LeYa, mee won. De prijs was gemoeid met een geldsom van €100.000,- , iets wat auteurs in Nederland niet meer kunnen winnen helaas.

Feest van het begin

Bij de borrel waren redacteuren, pr-mensen, auteurs, Wim Brands (VPRO-boeken) en boekenbloggers. Erg leuk om deze in het echt te ontmoeten en te kletsen over (bijna) niets anders dan boeken. Pedro heeft bij de borrel mijn boek gesigneerd; voor Jenny, met een kus. Zoiets zie ik een Nederlandse auteur nog niet zo gauw zeggen, dat blijft vaak bij, ‘veel leesplezier’. Gelukkig dat Pedro het er bij zei, hij heeft het namelijk opgeschreven in het Portugees. Maar gezien zijn handschrift had het ook Arabisch kunnen zijn ;).

Het diner

Na de borrel besloten we met de boekbloggers een hapje te eten in de stad. We hebben gezellig gekletst en lekker gegeten. Helaas hadden we geen van alle onze schoonmoeder bij ons. Maar ben jij wel een keer in Den Haag met je schoonmoeder, ga dan eten bij Het Kabinet (Lange Houtstraat 15).

De Avond(en)

Toen was het tijd voor het festival in de Schouwburg van Den Haag. Er hing een gemoedelijke sfeer en allerlei leeftijden waren vertegenwoordigd. Leuk om ook verschillende auteurs in ‘het wild’ te zien rondlopen. Van Carry Slee, tot Eric Corton en van Mirjam Rotenstreich tot Amity Gaige. Uiteraard bezochten we eerst met z’n alle de lezing van João Ricardo Pedro met interviewster Rosan Hollak.

Pedro is geïnspireerd door Kafka en Tolstoy. Door hen voelde hij de behoefte om te schrijven, hij voelde het belang van de literatuur.  Hij zei: ‘thank God dat ik ben ontslagen’, want hij was heel lang niet in staat om iets te doen waar hij trots op was. Na zijn ontslag besloot hij om te gaan schrijven, hij opende Word en toen…. Toen was er een hele tijd niets. Pedro legde uit dat hij als het ware door een huis met kamers liep en daar heel lang niets aantrof. Hij schreef maar wat van zich af, tot hij op een dag de juiste kamer opende. Daar lagen zijn herinneringen die zijn boek ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn’ werd. Hij moet gewoon schrijven en als een boek klaar is, vind hij het al geen leuk boek meer, omdat er nieuwe verhalen op hem liggen te wachten die geschreven moeten worden.

Het boek gaat veel verschillende kanten op, Pedro legt uit dat hij ook zo werkt. Hij heeft veel verschillende verhalen in zijn hoofd en schrijft vanuit daaruit. Er zijn vele mysteries in het boek, maar ook gebeuren er absurde dingen. Duarte (de hoofdpersoon) die ineens stopt met pianospelen, terwijl ongelooflijk getalenteerd is. Maar ook de vrouw met één been en haar schilderij en de opgezette kat Joseph achterin de jeep midden in Angola. De vader van Pedro is ook in Angelo geweest. Hij observeerde als kleine jongen graag zijn vader bij het roken. De manier van het vasthouden van zijn sigaret gaf aan hoe zijn vader zich voelde. Dit boek is dan ook een eerbetoon aan de mannen uit die tijd en het laat ook zien dat de effecten van een oorlog of dictatuur vele generaties door gaan. Als Pedro met z’n ouders naar Lissabon ging om naar de dokter te gaan, ze woonden net buiten de stad, dan zag hij veel mensen zonder ledematen of ogen. De slachtoffers van onder andere de oorlog in Angola en dat heeft hem getraumatiseerd.

Soms blijven de lijnen van zijn verhaal in zijn hoofd leven en misschien wordt dit wel weer een nieuw boek. Dus wie weet zien wij een van de hoofdpersonen van zijn boek nog eens terug in een ander boek. Erg mooi om meer van João Ricardo Pedro te weten te komen. Mijn recensie over zijn boek ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn’ komt op 30 december online, maar ik kan al zeggen dat als je van literatuur houdt dat je het zeker moet gaan lezen.

Het hart van alle dingen

Na João Ricardo Pedro heb ik ook nog een lezing bezocht van Thomas Verbogt op aanraden van Cathelijne. Hij werd geïnterviewd door Wim Brands, maar Thomas had genoeg te vertellen over zijn nieuwe boeken die onder andere gaan over zijn goede vriend en de vriendschap die zij hadden. Zijn nieuwe boek komt uit op de sterfdag van zijn vriend.  Erg mooi als je zo’n eerbetoon krijgt van een vriend.

Op aanraden van Judith (van Leeswammes) heb ik het boek Schroder van Amity Gaige gekocht. Dus wilde ik ook haar lezing bijwonen. Wat een leuke vrouw is dat en ze heeft mij helemaal enthousiast gemaakt voor haar boek. Ik heb allemaal aantekeningen gemaakt die ik er bij pak zodra ik haar boek heb gelezen. Niet alleen kocht ik het boek van Gaige, maar ook de nieuwe van Carry Slee, ‘Strijken’. Gaige en Slee signeerde precies op de juiste momenten tussen de andere lezingen door, dus ben ik naast de boeken ook twee handtekeningen rijker. Ik kijk terug op een leuke en leerzame avond die zeker voor herhaling vatbaar is. Hopelijk is Tessa (een van de bloggers) er dan ook bij, die helaas ontbrak door een storing bij de NS. En nog leuker als er nog meer bloggers van de partij zijn. Bedankt Cathelijne, Judith, Connie (en man), Charlotte en Jacandra.

Hieronder nog wat beelden van de avond en mijn aankopen.