Covertekst
Don Tillman en Rosie Jarman zijn getrouwd en wonen in New York. Juist als Don wil vertellen dat Gene komt, zijn schuinsmarcherende beste vriend uit Australië, heeft Rosie nieuws: ze is zwanger.
Op zijn geheel eigen wijze verwerft de autistische Don in no time alle kennis over vader worden. Maar zijn oude zwakheden komen weer boven een brengen hem in de problemen. Terwijl hij opgaat in het perfectioneren van alle praktische details, verliest hij zijn emoties totaal uit het oog. Hij dreigt Rosie kwijt te raken op het moment dat ze hem het hardste nodig heeft.

424 pagina’s
Uitgeverij Luitingh – Sijthoff B.V., Amsterdam
ISBN 978 90 245 6571 9
NUR 332

Recensie
Een tijdje geleden kreeg ik spontaan van de uitgeverij dit boek opgestuurd. Echter had ik de kans nog niet gehad om ‘Het Rosie project’ te lezen. Deze heb ik toen snel gehaald en gelezen. Helaas had ik nog een hele stapel boeken liggen, maar ik zei al in mijn recensie over ‘Het Rosie project’ dat ik voor het einde van het jaar zou weten hoe het verder met Don zou gaan. En dat is gelukt :).

Als Don hoort dat hij vader wordt, dan gaan alle emotionele sluizen dicht en pakt hij het weer heel praktisch en wetenschappelijk aan. Hij krijgt tevens advies van vrienden en gaat op onderzoek uit hoe kleine kinderen bewegen. Echter zijn de wettelijke regels in New York anders dan in Australië. Don wordt opgepakt en belandt daardoor in allerlei problemen. Deze wil hij wel delen met Rosie, maar Don heeft inmiddels geleerd dat stress voor de moeder niet goed is voor de foetus. Hij besluit het dus voor zichzelf te houden. Het wordt alleen een nog groter probleem als word verwacht dat hij Rosie naar de afspraak met de maatschappelijkwerker meeneemt. Rosie is gedurende de zwangerschap druk bezig met haar promotieonderzoek en haar nieuwe studie. Echter schept dat steeds meer afstand tussen Rosie en Don, of zou er toch iets anders aan de hand zijn?

Wat was het leuk om nog geen afscheid te hoeven nemen van de grappig en lieve Don. Toch heb ik wel iets minder hard moeten lachen omdat ik al een beetje bekend was met Don. Daardoor was niet alles meer een verrassing, maar wat voorspelbaarder. Hoewel, hun nieuwe woning in een bierkelder die niet onder de grond zit, is toch wel weer verrassend. Ik heb dus iets (met de nadruk op iets) minder genoten van dit boek dan het vorige, maar dat neemt niet weg dat ik het heel erg fijn vond om het te lezen. De cirkel is nu rond en het is goed zo :).