Recensie
Je hebt vast al veel recensies over dit boek voorbij zien komen. Iedereen is heel erg lovend. De vraag is natuurlijk of ik dat ook ben.

Dit boek beschrijft het verhaal van meerdere hoofdpersonen die die gedurende het boek met elkaar verbonden raken. Stella is de hoofdpersoon en is verpleegster in een hospice. Daar liggen voornamelijk mensen die in de winter van hun leven zijn en in een huiselijke omgeving zullen sterven. Met veel liefde en geduld staat Stella deze mensen en hun familieleden en vrienden bij. Ooit is ze begonnen om de laatste woorden voor een stervende patiënt op papier te zetten. Dit is langzaam uitgebreid en is ze dat voor meer patiënten gaan doen.

Stella draait alleen maar nachtdiensten in het hospice. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat ze daarmee iemand probeert te ontlopen. Haar man is een militair, maar is tijdens een missie gewond geraakt. Hij is als een ander mens terug gekomen van de missie. De liefde die tussen hun ooit zo vurig en liefdevol was, is als een nachtkaars gedoofd. Haar man kan haar nabijheid niet verdragen en daarom geeft ze hem de ruimte in de hoop dat hij ooit weer de oude zal worden. Voor een van haar patiënten schrijft Stella een brief, een brief die heel lang in haar zak zal branden. Ze mag hem pas versturen als deze mevrouw is overleden. Dit druist in tegen haar gevoel, wat wordt versterkt door haar eigen situatie thuis.

In het hospice ligt ook Hope. Zij ligt daar niet om te sterven, maar om even bij te komen na een heftig periode door een ontsteking. Dit kreeg ze boven op haar taaislijmziekte. Deze ziekte zorgt ervoor dat deze jonge vrouw nauwelijks nog dingen kan doen die een jonge mooie vrouw op die leeftijd hoort te doen. Gelukkig is daar haar beste vriend Ben. Hij bezoekt haar iedere dag en probeert haar en de andere patiënten te vermaken. Ze worstelt met haar ziekte en ontzegt zichzelf dingen, terwijl ze meer kan dan ze denkt. Dit komt mede door haar ouders die haar heel erg beschermen. Lukt het haar om het heft weer in eigen hand te nemen?

Jaaa! Ook ik ben net zo enthousiast als al die andere lezers. Met ontroering en enthousiasme heb ik dit boek zitten lezen. En ja, als je houdt van Jojo Moyes dan is dit boek ook een aanrader voor jou. Het is met liefde geschreven over de liefde, want niets is zo mooi als dat. Rowan Coleman had iets meer dan twintig regels nodig om dat uit te leggen, maar de boodschap is bij mij duidelijk over gekomen. Ik ben fan van haar schrijfstijl, haar humor en de manier waarop ze mij heeft weten te ontroeren.