Covertekst Op vrijdagavond 9 december om achttien over elf belt mijn zus. ‘Niet schrikken. Pa is vanavond gevallen. Ma wou hem helpen opstaan…’ Met dit telefoontje begint Rauwe dagen. Diezelfde nacht wordt haar moeder opgenomen in het ziekenhuis en raakt ze in coma. Iemand moet nu voor Pa gaan zorgen, maar wie? Een hallucinerende stroom gebeurtenissen volgt. Broers en zussen slaan de handen ineen, ondanks grote verschillen in karakter en uiteenlopende opvattingen over leven en dood. Binnen een paar dagen sterft Rita’s moeder, enkele weken later overlijdt ook haar vader. Rauwe dagen is een openhartig dagboek over een moeizame vader-dochter-relatie in het zicht van het einde. Over wat de doodswens van een ouder teweegbrengt bij de familie. Vanuit haar eigen ervaring houdt Rita Spijker een ontroerend en herkenbaar pleidooi voor euthanasie.
157 pagina’s
Uitgeverij Marmer , Baarn
ISBN 978 94 606 8150 9
NUR 301
Recensie Ooit kocht ik dit boek bij de supermarkt, samen met een pak melk (ik geloof om pannenkoeken te kunnen bakken). Heel lang stond hij in mijn kast, in het plastic. Soms heb ik zin in een dun boek om mij daar een avond of middag in te kunnen verliezen. Zo ook in dit boek. Lees verder →
Covertekst Ierland, eind jaren zestig. Nora Webster, niet de makkelijkste vrouw, is pas weduwe geworden. Ze probeert haar leven in het kleinsteedse Enniscorthy opnieuw gestalte te geven. Niet alleen heeft ze in haar eentje de zorg voor haar vier kinderen, ze moet ook weer gaan werken. Tegen de achtergrond van het conservatieve, katholieke Ierland met zijn strenge sociale controle weet ze zich door middel van vriendschappen en muziek toch te ontworstelen aan de benauwenis van haar leven.
378 pagina’s
Uitgeverij De Geus B.V. , Breda ISBN 978 90 445 3457 3
NUR 302
Recensie Het laatste boek van het jaar en het laatste boek voor ‘Een perfecte dag voor literatuur’ voor 2015. Toen ik de cover tekst en de cover onder ogen kreeg twijfelde ik geen moment, dit boek wilde ik lezen. Je ziet Nora op de cover met een van haar zoons, althans zo stel ik mij dat voor. Ze zijn aan de kust bij hun geliefde vakantiehuis. Maar na de dood van haar man is het huis vergane glorie. Iedere zomer knapte ze samen met haar man zaken op en plakte zij de losgekomen stukjes behang. Nu wil ze dat niet meer, want het huis roept teveel herinneringen op. Haar oudste kinderen vinden dit erg jammer, omdat zij er wel graag hadden willen terugkomen. Nora wil het huis verkopen, want nu haar man er niet meer is moet ze alle zeilen bijzetten om rond te komen. De verkoop van het huis levert weer wat geld op en kunnen ze weer een tijdje vooruit. Op dit moment is er familie die de opleiding van een van haar dochters betaald. De sociale controle rondom Nora is groot, iedereen heeft advies en goede bedoelingen. Nora wil de zaken liever op haar manier doen, maar ze heeft altijd haar man gevolgd en om nu ineens haar mening duidelijk te ventileren is een hele stap. Ze kan via via weer aan haar oude werk komen, administratief werk. Iets wat ze met liefde achter zich had gelaten, maar ze kan niet anders.
Tot zo ver ben ik gekomen in het boek, want ik heb het niet uitgelezen. In paniek mailde ik Cathelijne, wat moet ik doen?! Ik vond het vreselijk, want ik had mij zo enorm verheugd op dit boek. Ook zie ik de potentie van het verhaal en zie ik het er ergens wel doorheen. Maar de irritatiefactoren stapelde zich op en ik hikte tegen het lezen aan. De dialogen vond ik niet sterk en de gebeurtenissen vond ik ook vrij vlak. Ik had niet het gevoel dat het verhaal ergens naar toe aan het werken was waardoor ik geboeid kon blijven. Ik vind het echt heel erg, maar dit boek en ik waren geen match made in heaven. Ik hoop echt van harte dat dit voor jou wel zo is en ik raad je aan het boek zeker wel te lezen.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Covertekst Milan den Hartog, bijna dertig, altijd behulpzaam, werkt voor een begrafenisondernemer. Maar hij wil iets anders, meer met de levenden. Zijn werk met de doden zit erop. Zijn leidinggevende haalt hem over om nog een week te blijven. In de laatste zeven dagen van zijn loopbaan bij de doden overkomen hem echter allerlei onverklaarbare zaken. Kan een Koerd uit Diemen-Zuid zelfs na zijn dood nog meepraten over waar hij wordt begraven? Wat is er aan de hand met de doodskist van Milouda? Milan is nog nooit thuis geweest bij zijn collega Elsa in De Rijp, en weet niet of hij haar gevoelens kan beantwoorden. Leven en dood lopen steeds meer in elkaar over en dit eist bij Milan zijn tol.
223 pagina’s
Ambo | Anthos, Amsterdam ISBN 978 90 414 2579 9
Recensie De uitvaartbranche vind ik al een tijdje een heel interessante branche. Begin dit jaar nog heb ik de uitvaart van mijn oma van heel dichtbij, tot het regelen van de dienst aan toe, mogen meemaken. En heb serieus overwogen om de opleiding tot uitvaartverzorger te volgen. Ach, wie weet als ik later groot ben.
Milan besluit om zijn leven als uitvaartverzorger aan de wilgen te hangen. Hij wil zijn eigen zaak beginnen in een interessant product (het is te grappig, daarom zeg ik daar verder niets over). Zijn laatste week komt hij niet door zonder slag of stoot. Hij heeft net een uitvaart afgerond, die nog een lelijk staartje krijgt en hij krijgt te maken met twee repatriëringen. Het bijzondere is dat in een situatie de overledene vanuit het mortuarium tegen Milan praat. Ja, je leest het goed. Meneer Jahangir praat tegen Milan en vertelt over zijn reis vanuit Iran naar Irak en tot slot naar Nederland. Deze meneer heeft gelogen over zijn afkomst om uiteindelijk in Nederland te kunnen blijven. Dat maakt het een ingewikkelde zaak, want Iran wil deze meneer nu niet ontvangen. Aan Milan de taak om dit geregeld te krijgen. Maar Milan worstelt ondertussen met nog een overledene die ergens is verdwenen tussen Nederland en Marokko. En zijn liefdesleven loopt ook niet van een leien dakje.
Zoals ik al eerder aangaf ben ik geïnteresseerd in de uitvaartbranche, waardoor ik besloot het boek te lezen. Het gaat echter niet alleen daarover. Novaire gooit er ook een culturele saus overheen en laat je zien hoe andere culturen met de dood en een overledene omgaan. Dat de Nederlandse regels wel eens botsen met de regels van een geloof en dat het een hele uitdaging is voor een uitvaartverzorger om die te matchen. Ondanks de ongelovige situatie dat een overledene tegen de uitvaartverzorger praat, las het boek fijn weg en bleef ik geboeid. In zeven dagen leer je een hele nieuwe wereld kennen die je normaal gesproken zo lang mogelijk probeert te vermijden. En dan Milan. Om de een of andere reden kan ik niet echt hoogte van hem krijgen. Waarom besluit hij een bedrijf te starten met die specifieke producten? En waarom accepteert hij maar alles van zijn moeders (hij heeft er namelijk twee). Aan de andere kant maakte dat ook dat ik verder wilde lezen, want ik wilde weten waarom Milan is zoals hij is.
Ps: Erg fijn dat Novaire nog even reclame heeft gemaakt voor mijn huidige werkgever. Ik heb recentelijk nog zaken laten ontwikkelen voor de betreffende opleiding.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Covertekst Millie is zeven wanneer haar moeder haar in een verwarde bui alleen achterlaat in een warenhuis. Vlakbij woont de 82-jarige Agatha Pantha. Sinds het overlijden van haar man is ze het huis niet meer uit geweest en vanachter het raam leeft ze haar boosheid uit op voorbijgangers, tot ze Millie langs ziet lopen. Ondertussen ontsnapt de 87-jarige weduwnaar Karl de Typist in een moment van onbezonnenheid uit het verzorgingstehuis, op zoek naar avontuur. De drie ontmoeten elkaar en gaan samen op reis, dwars door Australië. Millie om haar moeder te vinden, Karl om te leren hoe hij een échte man moet zijn en Agatha omdat ze wil dat alles weer wordt zoals het ooit was.
231 pagina’s Ambo | Anthos, Amsterdam ISBN 978 90 263 2951 7
Recensie Alleen al vanwege de cover en de tekst op de achterflap wil je dit boek lezen. Ik in ieder geval wel. Zo schattig als het boek eruit ziet, is het ook. Maar er zit zeker een diepere laag in en dit begint al bij de eerste bladzijde.
Het thema dood is een belangrijk thema in het leven van Millie. Het eerste Dode Ding van Millie is namelijk hond Rambo. Ze beseft dat ze er iets mee moet en neemt de hond mee naar huis. Waar is Rambo nu dan? En wat zeg je tegen iemand die ook iemand heeft verloren? Millie noteert de Dode Dingen in haar Dode Dingen Schrift. , Helaas komt haar vader ook in haar schrift te staan.
Op een dag gaat Millie samen met haar moeder naar een groot warenhuis. Haar moeder vraagt haar bij het damesondergoed op haar te wachten, maar Millie wacht twee dagen en haar moeder komt niet terug. Millie laat overal berichtjes achter ‘hier mam’, en ze zend haar moeder met haar gedachten een boodschap, maar dat mag allemaal niet baten. Gelukkig komt ze in het restaurant van het warenhuis Karl de Typist tegen, hij houdt van liggende streepjes van toetsenborden. Hij heeft als typist gewerkt, waar hij ook zijn lieve vrouw heeft ontmoet. Karl is ontsnapt uit het verzorgingstehuis en wil graag nog iets van zijn leven maken. Dus als Karl Millie kan helpen met zoeken naar haar moeder, dan twijfelt hij geen moment.
En dan komt Agatha in beeld, ze is de overbuurvrouw van Millie. Na de dood van haar man is ze het huis niet meer uit geweest en heeft ze de wereld buiten gesloten. Ze schreeuwt iedereen toe die haar huis voorbij komt. TE LANG HAAR, TE KORTE BROEK, TE BOOS GEZICHT, etc. Daarnaast houdt ze er een strak regime op na in huis, alles moet op een vaste tijd en voert ze haar rituelen uit. Zoals het iedere ochtend bestuderen van het verval van haar lijf en dat te noteren. Als Millie aan haar deur komt om hulp te vragen weigert ze te helpen, maar ergens diep van binnen gaat er een vlammetje branden. Uiteindelijk neemt ze een stap en gaat mee op zoektocht naar de moeder van Millie Bird.
Het boek is zoals ik al zei een schattig boek, omdat delen vanuit het perspectief van Millie wordt vertelt. Ze heeft een bijzondere kijk op de wereld en is erg bezig met het feit dat haar vader is overleden. Ze is wijs voor haar leeftijd en heeft een open blik op de wereld. De verhalen van Karl en Agatha zijn grappig en ontroerend. Ik heb een aantal keer gniffelend op de bank gezeten, omdat die twee ‘oudjes’ meer in hun mars hebben dan ze zelf ooit hadden kunnen vermoeden. Ben jij op zoek naar een boek wat grappig en ontroerend is, dan is dit boek echt een aanrader. Ik heb het boek binnen no-time uitgelezen en ik wilde voor heel even dat Karl en Agatha mijn opa en oma waren.
Jenny's Bookcase 