Covertekst
Amber droomt van ontsnappen. Aan brand, explosies en gifslangen, maar vooral aan haar familie. Aan haar moeder die met ter dood veroordeelde gevangen in Amerika correspondeert, en haar vader, wiens kalmte ze meer vreest dan zijn drift. Het huis van opa en oma, gevuld met afgedankte KLM-spullen, is haar toevluchtsoord. Als opa onverwachts overlijdt, verandert alles. Voor het eerst lijkt de familie Klein bijna een gewoon gezin. Maar lang zal dat niet duren, weet Amber, dat doet het nooit.

238 pagina’s 
Uitgeverij Thomas Rap, Amsterdam
ISBN 978 94 0040 280 5
NUR 301

Recensie
De eerste zin van dit boek is meteen raak en de toon is gezet.

Zoals andere meisjes fantaseerden over hun bruiloft, fantaseerde Amber over haar begrafenis.

Gedurende het verhaal begrijp je steeds beter waarom Amber over haar begrafenis fantaseert. Amber noemt haar ouders DE moeder en DE vader. Hierin schept ze afstand naar haar ouders. Ze zeggen namelijk vaak dat het leven beter zou zijn als Amber er niet was, dat ze niet begrijpen waarom ze hun leven zo moeilijk maakt en ze vinden haar te dik. Alleen daar vergissen ze zich in, dat weet jij als lezer, maar Amber weet dat niet. Ze volgt strak alle dictatoriale regels in huis op, want ze zal het vast allemaal wel fout doen. Voor plassen maar twee velletjes papier en bij poepen drie en altijd je schoenen met de neuzen naar de muur in de gang. Op zondag maakt ze samen met HET broertje het ontbijt klaar en staan ze daarvoor vroeg op. De vader komt dan naakt aan tafel, want het is tenslotte zijn huis. De moeder heeft het ook wel eens geprobeerd, naakt ontbijten, maar dat was toch niets voor haar. De moeder is meer bezig met schrijven naar ter dood veroordeelden in Amerika. Op het moment dat een ter dood veroordeelde zijn laatste avondmaal krijgt, eet de familie Klein precies hetzelfde. Behalve Amber als ze weer eens van haar moeder op dieet moet.

Amber heeft geen vrienden maar kan gelukkig terecht bij haar opa en oma. Haar opa leert haar Spaans en doet leuke dingen met haar en met haar oma maakt ze kruiswoordpuzzels. Na het overlijden van opa wordt het thuis allemaal even heel normaal. De vader praat weer tegen Amber, want dat had hij al acht weken niet gedaan en ze kunnen weer met z’n allen lachen. Echter is deze pret maar van korte duur en is alles weer zoals het was.

Tijdens het lezen had ik geregeld de neiging om het AMK (Advies- en Meldpunt Kindermishandeling) te bellen. Mijn hemel! Hoe kunnen ouders zo met hun kind omgaan. Een opgroeiend en puberend meisje heeft zo haar nukken, maar haar acht weken negeren alsof ze lucht is? Hoe bestaat het?! Het is beklemmend, verdrietig en oh zo knap geschreven. Marieke Groen houdt je in haar greep. Amber wil je adopteren en haar zeggen dat ze niet dik is, dat ze goed is zoals ze is en dat ze zichzelf en haar spullen niet hoeft te verstoppen. Ik ben fan, ondanks het verschrikkelijk verdrietige thema van het boek.