Covertekst Eva maakt als jonge vrouw een drastische keuze gemaakt die haar de liefde van haar leven heeft gekost. En hoewel ze heeft leren omgaan met de consequenties van de leugens die ooit onvermijdelijk leek, beseft ze op haar vijftigste beseft dat het roer om moet. Dochter Portia is al jaren het huis uit en haar huwelijk heeft zijn glans verloren. Ze vertrekt naar een kuuroord in Thailand om ‘zichzelf terug te vinden’ tijdens een ontspannende week voor body & soul.
Abe, ooit een veelbelovende muzikant, probeert zich neer te leggen bij zijn bestaan als muziekleraar op een middelbare school. Alleen zijn dure loft herinnert nog aan betere tijden. Hij rommelt zich door het bestaan, maar als een van zijn oude bandleden voorstelt om een reünieoptreden te geven in hun vroegere stamkroeg, komt er iets van het vuur in hem weer tot leven.
Eva en Abe zijn elkaar nooit echt vergeten. Is het nu eindelijk tijd voor de waarheid?
247 pagina’s
Uitgeverij Boekerij, Amsterdam
ISBN 978 90 225 7795 0
NUR 301
Recensie In maart was ik bij het ‘Best of romance event’, waar Sarah Jio werd geïnterviewd, maar waar onder andere ook Petra Vollinga iets kwam vertellen over haar nieuwste boek ‘Vandaag houden we het droog’. Op basis van haar verhaal en de prachtige cover, wilde ik dit boek erg graag lezen. Lees verder →
Covertekst Als Portia’s huwelijk aan stukken barst , stort ze compleet in. Niet dat dat huwelijk nu was om over naar huis te schrijven… Het leek heel wat, het glamourleven in Florida, maar was niets meer dan een vergulde buitenkant zonder inhoud. In het dorp van haar jeugd, waar nauwelijks iets veranderd is, probeert Portia haar leven weer op orde te krijgen. Als ze hoort dat haar held van de middelbare school – Mr. Vernon, haar leraar Engels – door een gewelddadig voorval een kluizenaar is geworden, neemt ze het op zich zijn leven, en hemzelf, in ere te herstellen. Misschien, als haar dat lukt, kan ze ook haar eigen leven weer ter hand nemen. Tijdens haar queeste komen een goedgebekte oude non, een jongetje dat dol is op heavy metal en een voormalige heroïnejunk op haar pad. Drie personen die een plek in haar hart krijgen – en in dat van de lezer, die met Portia blijft hopen dat het goed komt met Mr. Vernon, en met haarzelf.
368 pagina’s
Lemniscaat, Rotterdam
ISBN 978 90 477 0702 8
NUR 300
Recensie Na ‘het geluk hier en nu‘ was ik fan van Matthew Quick. Dit is zijn nieuwste boek en zeg nou zelf, is de cover niet geweldig?
Als Portia haar man Ken op heterdaad betrapt met een veel jonger exemplaar, gaat ze terug naar haar geboortedorp. Ze wil namelijk maar een ding, weg van haar vreselijke echtgenoot. Ze boekt een dure vlucht op zijn kosten en drink zich een ongeluk om te vergeten dat haar leven niet zo heel erg leuk meer is. Tijdens de vlucht zit ze naast een vriendelijke non die haar dronkemans verhalen beleefd aanhoort. En ook na de vlucht houden ze per brief contact, want de non houdt zo van brieven schijven.
“Houd je verre van mensen die schamperen over je ambities. Dat doen onbeduidende mensen nou eenmaal, maar een waarlijk groot mens geeft je het gevoel dat ook jij groot kunt worden”
In haar geboortedorp komt ze een oud schoolgenootje tegen. Ze raken aan de praat en halen oude herinneringen op. Portia is in shock als ze hoort dat haar favoriete leraar van de middelbare school niet meer voor de klas staat en afgezonderd leeft. Hij is de reden geweest dat ze graag naar school ging en de droom heeft om een boek te schrijven. Ze besluit daarom om hem op te zoeken. Echter blijkt meneer Vernon niet meer de man uit haar herinneringen. De sprankeling en het enthousiasme is ver te zoeken. In een poging om hem weer tot ‘leven te wekken’ neemt ze hem mee op reis. Meneer Vernon ziet het niet zitten, maar besluit het voor zijn oud-leerling te doen. Het wordt een roadtrip met veel consequenties.
“Docendo discimus” (Al lerende leert men)
In het begin moest ik even wennen aan het verhaal. Ik kon er niet meteen lekker inkomen, maar gaande weg onthuld Quick nieuwe gekke en grappige personages en was ik verkocht. Op de een of andere manier weet hij zijn personages zo met elkaar te verweven dat het je verrast. Ik hou van verhalen over leraren omdat ik er zelf ook een ben geweest. Stiekem wil je ook gewoon zo’n leraar als meneer Vernon zijn. Iemand met liefde en passie voor het vak en de leerlingen. Over liefde gesproken, ondanks de titel is het boek juist een en al liefde. Deze liefde heeft mij zelfs een moment ontroerd. Ja, echt! En die vliegtuigjes op de cover? Ik zal ze nooit meer als gewone vliegtuigjes zien. Wil je weten wat ik bedoel, ga het boek gauw lezen onder de kerstboom!
Covertekst Den Haag, 1940. De zevenjarige fantasierijke Daan Maandag komt uit een muzikaal gezin. Zijn overleden moeder was een groot violiste, zijn joodse vader Daniël is een begaafd pianist en zijn vioolspelende zus gaat zelfs door voor een wonderkind. Ook voor Daan ligt een toekomst in de muziek in het verschiet. Maar dat is niet wat hij wil. Als de oorlog uitbreekt, vlucht zijn vader in de muziek. Hij vertrouwt erop dat de Duitsers hem met rust zullen laten, omdat hij valse documenten heeft gekocht en bovendien getrouwd was met een niet-joodse vrouw – een ‘gemengd huwelijk’ – waardoor hij zich veilig waant. Op 21 november 1944 vindt in Den Haag de grote razzia plaats – codenaam ‘Schneeflocke’- en worden Daniël en zijn gezin op wrange wijze uit de droom geholpen.
265 pagina´s
Ambo | Anthos, Amsterdam
ISBN 978 90 414 2489 1
Recensie Dit is het eerste boek wat ik van Yvonne Keuls lees. Best wel opmerkelijk gezien haar enorme oeuvre, die ook achter in het boek vermeld staat. Het was een prettige kennismaking. Het boek speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog. Een onderwerp waar ik graag over lees en het speelt zich ook nog eens af in Den Haag, mijn huidige woonplaats. Dat laatste bestond helaas niet uit veel herkenningspunten voor mijzelf, hoogstens wat wijknamen. Maar ik woon er nog niet zo heel lang :).
Het boek beschrijft het verhaal van de familie Maandag – Bliek. Dat muziek heel erg belangrijk is blijkt wel uit de vele privé vioollessen die de oudste dochter Roos krijgt van meneer Labohm. Een ietwat verstrooide man met liefde en passie voor de muziek. Maar ook het vele repeteren van meneer Maandag, ook wel Daniël. Zoon Daniël, voor het gemak Daan, wordt ook geacht iets aan muziek te doen. Gelukkig mag hij op een gegeven moment kiezen tussen viool, wat zijn moeder Rosalinde zeer verdienstelijk speelde, of de piano, het instrument van zijn vader. Daan kiest voor het laatste, maar eigenlijk oefent hij zelden. Voor deze zevenjarige is er buiten veel meer te beleven met zijn vriendjes op straat. Proberen in het Sperrgebied te komen, stelen bij een gesloten Joodse winkel en meeliften aan de tram. Het lijkt er bijna op dat er geen oorlog is. Hoe de zussen van Daniël, Leah en Bekkie, ook proberen om Daniël te laten vluchten, het heeft geen effect. Daniël denkt dat hij veilig is met zijn valse papieren en het feit dat hij een gemengd huwelijk heeft. Hoewel, …. zijn vrouw is in Zwitserland overleden aan tuberculose in een kliniek. Maar dit weet bijna niemand, dus hij houdt de schijn op dat ze daar nog steeds is. Ze is naar Zwitserland gegaan toen Daan vijf jaar oud was en sindsdien hebben ze elkaar nooit meer gezien. De zus van zijn moeder Isabella komt bij hun in huis om het huishouden te runnen en te zorgen dat Roos nog steeds haar vioollessen krijgt, ze is namelijke vioolpedagoge. De handige buurman Prakke zorgt ondertussen voor een schuilruimte tussen hun huizen in, want je weet tenslotte maar nooit. Dit moet allemaal in het geheim gebeuren. Sinds Daan door een Duitse officier, Herr Brenner, is thuisgebracht na een van zijn avonturen in het Sperrgebied, komt hij vaker over de vloer om piano te spelen met Daniël. Hij haalt dus zelfs de vijand in huis, maar ja, muziek verbroederd. Toch?!
Na het lezen van dit boek hinkte ik op twee gedachtes. Is Daniël nu echt zo naïef en denkt hij echt dat hij veilig is met zijn valse documenten en zijn gemengde huwelijk? Of doet hij alleen maar zo luchtig om zijn kinderen te beschermen en ze ongeschonden door de oorlog te krijgen? Je merkt aan heel veel dat de kinderen hun moeder missen. Er hangt van haar een groot portret in huis. Roos probeert haar te zijn, door haar kleren te dragen en precies te kijken zoals haar moeder op het portret kijkt. Het is erg aandoenlijk om dat te lezen. Daan is ook gefascineerd door het portret en hij vind dat zijn moeder op de Koningin van de Nacht lijkt uit Die Zaubekrflöte. Zijn vader heeft een programmaboekje met daarin prachtige platen, hier kan Daan uren in kijken. Maar ik merkte geen verdriet bij de kinderen over hun moeder, ook niet als de oorlog steeds heviger wordt en er bijna geen eten meer is. Daan schraapt op een gegeven moment de grote pannen bij de gaarkeukens uit om toch nog iets te kunnen eten. Ook verliest hij nog een vriendje als ze toch weer bij het Sperrgebied zijn gaan spelen. Ondanks deze heftige gebeurtenissen blijft het boek iets luchtigs houden, op een soort kinderlijke manier. Zijn zus wordt gezien als een wonderkind door haar prachtige vioolspel, maar ik vind Daan ook een wonderkind. Hij houdt zich erg goed staande in deze wereld.
Het is een prachtig boek, mooi beschreven en een geheel nieuwe blik op een onderwerp waar al veel over is geschreven. Lezen dus!
Hier kun je lezen wat mijn mede-bloggers van dit boek vonden.
Ook dit boek zal ik muzikaal ondersteunen. Dit keer een voor de handliggende… de Koningin van de Nacht uit Die Zauberflöte.
Jenny's Bookcase 