Covertekst Wij zijn Sinclairs.
Niemand komt iets tekort.
Niemand heeft het ooit mis.
We wonen – in de zomer tenminste – op een privé-eiland voor de kust van Massachusetts.
Misschien is dat alles wat je hoeft te weten.
Behalve dat sommige van ons leugenaars zijn.
266 pagina’s Uitgeverij De Fontein, Utrecht ISBN 978 90 261 3804 NUR 285, 302
Recensie Cadence is het oudste kleinkind van de familie Sinclair. Officieel is zij de eerste erfgename na de zussen van de familie. Er rust daarom een zware taak op haar schouders, ze moeten wel leven volgens de standaard van de familie en met name die van haar strenge moeder. De zussen en dus ook haar moeder, maken voortdurend ruzie. Ieder dochter heeft een kast van een huis op het eiland. En aan het ene huis wordt meer onderhoudt gepleegd dan aan het andere huis door de opa van Cadence. En de ene zus heeft veel meer geld te besteden dan de ander. Althans, dat vinden de zussen.
Cadence trekt iedere zomer op met haar oudste neefjes en nichtjes (de leugenaars), ravotten op het strand, winkelen op een eiland in de buurt, varen en sterren kijken midden in de nacht. Tot er een neefje van de nieuwe liefde van een tante meekomt, Gat. Hij zet haar wereld op zijn kop… maar er is nog iets anders aan de hand. Er is iets gebeurt, iets waardoor Cadence het gevoel heeft dat ze al haar spullen moet weggeven. Haar favoriete boeken gaan de deur uit, kleine spulletjes uit haar kamer, net zo lang tot alles weg is, tot alles is uitgewist…net als haar geheugen.
Toen ik de flaptekst las wilde ik dit boek heel erg graag lezen. Het is een YA-boek (15+), maar ook die lees ik af en toe graag. De flaptekst zegt; lees dit boek, en als iemand je vraagt hoe het eindigt, lieg. Maar sorry, ik kan hier niet over liegen. Ik raad jou ook aan dit boek te lezen. Het is beklemmend, verrassend en boeiend. Het is interessant om te lezen hoe een welgestelde familie functioneert, of liever gezegd, niet functioneert. Alleen maar om de schijn naar de buitenwereld in stand te houden, want tja, als je een Sinclair bent… dan hang je de vuile was niet buiten. Over welke vuile was ik het heb, dat moet je zelf lezen. Maar laat je verrassen door Cadence, haar neefjes en nichtjes, over de leugens en avonturen.
Covertekst Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.
Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat ‘Jess’ vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?
360 pagina’s A.W. Bruna Uitgevers, Amsterdam ISBN 978 94 005 0388 5 NUR 305
Recensie Als een dagelijks meisje in de trein was ik zeer enthousiast toen ik gevraagd werd om mee te doen met de blogtournee. Mijn mede-boekenwurm Judith was ook een van de gelukkige. Dus zo combineren we de blogtournee met ons boek van de maand in de Boekenwurmenclub.
Het boek is opgedeeld in verschillende hoofdstukken, allemaal uit het perspectief van een andere vrouw. Het eerste hoofdstuk begint bij Rachel, de andere vrouwen hou ik nog even geheim. Rachel reist dagelijks naar haar werk met de trein en die stopt tijdens de rit altijd op dezelfde plek. Rachel heeft dan ook een vaste plek in de trein zodat ze in het huis van Jess en Jason kan kijken. Ze bedenkt hele verhalen rondom Jess en Jason, wat ze doen, wat ze zeggen ze tegen elkaar, en zo vormt het paar het ideaalbeeld van Rachel. In diezelfde straat woont ook de ex van Rachel, hij heeft haar verlaten voor een knapper en vruchtbaarder exemplaar. Hij woont nu samen met haar in het huis wat ooit van Rachel was. Rachel hield van het huis aan het spoor, maar nu woont ze bij een oud studiegenootje op kamers bij gebrek aan beter. Na de scheiding met haar ex is het slechter met Rachel gegaan. Naast dat ze van een stevige borrel houdt, is ze inmiddels ook ontslagen. Toch neemt ze iedere dag de trein naar haar werk om de schijn op te houden voor haar huisgenootje.
En dan komt die dag. Ze kijkt uit naar het moment dat de trein stopt voor het huis van Jess en Jason, maar het is anders dan anders. Niet veel later blijkt dat Jess, die eigenlijk Megan heet, is verdwenen. Rachel besluit om wat ze heeft gezien aan de politie te vertellen in de hoop hiermee Jess te helpen. Niets blijkt minder waar, want wie gelooft er een alcoholist? Wie gelooft de vrouw waarover veel klachten bij de politie liggen, klachten van de nieuwe vriendin van je ex…
Wat een boeiend onderwerp voor een thriller. Je zit in de trein en je bent getuige van iets waardoor je wordt meegezogen in een hels verhaal. Ik heb het in al die jaren dat ik met de trein ga nog niet meegemaakt. Ik vind het onderwerp van Paula Hawkins goed gekozen, want het is erg origineel. Echter werd tijdens het lezen mijn enthousiasme wel iets getemperd, want het was minder spannend dan ik dacht. Dat kwam omdat de scenes waarin Rachel worstelt met haar alcoholisme de spanning voor mij uit het verhaal haalde en het eerder een psychologische roman werd. Dat vind ik geen probleem, maar ik had verwacht dat het boek heel erg spannend zou zijn. Dat is eigenlijk het enige minpuntje, want verder is het een zeer origineel boek. Ik ga nu minder lezen in de trein en vaker uit het raam staren in de hoop dat ik ook een Jess en Jason tref.
Ik las dit boek tegelijk met Judith van Biebmiepje, voor onze “Boekenwurmenclub“. Hier kun je lezen wat mijn mede-boekenwurm Judith van dit boek vond.
Jenny's Bookcase 