Jenny's Bookcase

Voor echte boekenwurmen of ter inspiratie om te lezen

Tagarchief: Liefde


door 2 reacties

Basje Bender – Brussel

Covertekst
Elvie is zevenentwintig en werkt in Brussel, waar de apéros in het Frans zijn en het bier met een scheutje grenadine wordt gedronken. Het leven in de bubble van Europese ambtenaren en lobbyisten bevalt haar prima. De mannen met wie ze uitgaat beschouwt ze als onderhoudende passanten die etentjes betalen en de avonden vullen. In de weekends maakt Elvie lange wandelingen en observeert ze de stad en de mensen. Brussel voelt als de ultieme ontsnapping: de recepties, het netwerken en de zwervers op straat kunnen Elvie niet echt raken.

Dat verandert wanneer ze de Vlaamse kunstenares Camille ontmoet. Elvie weet zich niet goed raad met haar verwarde gevoelens voor iemand die net zo ongrijpbaar is als zijzelf. Hun vriendschap is licht en mooi als een zeepbel, maar blijkt ook even kwetsbaar.

208 pagina’s Brussel
Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam
ISBN 978 90 290 9029 2
NUR 301

Recensie
Het boek van mei voor ‘een perfecte dag voor literatuur’ is Brussel. De cover sprak mij direct aan.

Elvira, zoals Elvie eigenlijk heet, woont in Brussel en is daar lobbyist. Ze woont daar in haar eigen ‘bubbel’ zoals ze dat beschrijft, de ‘Eurobubble’. In deze stad gaan de zaken net even anders. Naast dat het een grijze stad is, met grijze pakken en grijze gebouwen is het een wereld op zich. Als lobbyist ga je feestjes en meetings af en praat je met mensen die je niet per se aardig vind, maar het gaat erom dat je connecties maakt. Haar huisgenootje vind de stad maar niks, maar Elvie voelt zich er thuis. Ze gaat op in haar vrije weekenden de stad in, wandelt en bekijkt dingen in de stad die anderen niet zien. Want als ze wandelt probeert ze alles te zien, daarom slentert ze graag. Ondertussen papt ze her en der aan met mannen. Maar er is maar één echte man in haar leven.

“Harald, dat had ik eigenlijk nog niet gezegd, is mijn knuffelbeest. Harald is een nijlpaard.” p. 32

Maar dan ineens komt er een vrouw in haar leven. Na hun ontmoeting ontstaat er een soort vriendschap, maar tegelijkertijd ontwikkelt Elvie ook bepaalde gevoelens. Gevoelens die ze niet eerder kende en die haar in de war maken. Ze kan Camille maar niet uit haar gedachten zetten, maar contact opnemen durft ze ook niet. Wat moet ze doen?

Dit boek is een mooie beschrijving van een jonge vrouw in Brussel. Ze weet op een humoristische wijze te schetsen hoe haar leven in Brussel eruit ziet en wat het voor haar betekent. Geregeld moest ik even gniffelen, vooral als het gaat over haar nijlpaard Harald. Haar zinnen zijn soms tegen het poëtische aan en lezen fijn weg, dus het boek had ik dan ook binnen no-time uit. Ondanks de kleine spanning rondom Camille is er geen enorme climax in het boek en kabbelt het boek wat voort. Maar eigenlijk vond ik dat helemaal niet erg. Ik zat samen met Elvie in een bubbel, waar ik mij een paar uur in het grijze Brussel heb gewaand.

Bedankt Uitgeverij Meulenhoff dat ik dit boek mocht lezen!

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.

“Ze zijn slim, die doeken van Magritte, of eigenlijk meer gelikt. Het appelleert aan wat de mensen willen, het is BLØF in olieverf, je ziet wat er kraakhelder is uitgebeeld maar echt begrijpen doe je het niet, kun je het ook niet omdat het niet echt iets betekent.” p.116

Mijn muzikale ondersteuning deze keer:

 


door 5 reacties

Rowan Coleman – Twintig regels liefde

Covertekst
Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop…

350 pagina’s Twintig regels liefde
Uitgeverij Boekerij, Amsterdam
ISBN 978 90 225 7599 4
NUR 302

Recensie
Je hebt vast al veel recensies over dit boek voorbij zien komen. Iedereen is heel erg lovend. De vraag is natuurlijk of ik dat ook ben.

Dit boek beschrijft het verhaal van meerdere hoofdpersonen die die gedurende het boek met elkaar verbonden raken. Stella is de hoofdpersoon en is verpleegster in een hospice. Daar liggen voornamelijk mensen die in de winter van hun leven zijn en in een huiselijke omgeving zullen sterven. Met veel liefde en geduld staat Stella deze mensen en hun familieleden en vrienden bij. Ooit is ze begonnen om de laatste woorden voor een stervende patiënt op papier te zetten. Dit is langzaam uitgebreid en is ze dat voor meer patiënten gaan doen.

Stel je leven niet uit. Ik weet wat ik net over jongens gezegd heb, maar later, over een hele tijd, moeten jullie niet denken dat je te jong bent om verliefd te worden, om je te settelen, om kinderen te krijgen, om een wereldreis te maken, om een popster te worden of om het geneesmiddel tegen verkoudheid te ontdekken. Wacht nergens mee – doe het gewoon. Het juiste moment bestaat niet, alleen het nu bestaat. Het goede moment is altijd nu. p.110

We zijn zestien jaar lang buren van elkaar geweest, en ik wilde u dit graag zeggen: u bent een irritante, pompeuze, stomme, bekrompen zak. p. 132
Stella draait alleen maar nachtdiensten in het hospice. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat ze daarmee iemand probeert te ontlopen. Haar man is een militair, maar is tijdens een missie gewond geraakt. Hij is als een ander mens terug gekomen van de missie. De liefde die tussen hun ooit zo vurig en liefdevol was, is als een nachtkaars gedoofd. Haar man kan haar nabijheid niet verdragen en daarom geeft ze hem de ruimte in de hoop dat hij ooit weer de oude zal worden. Voor een van haar patiënten schrijft Stella een brief, een brief die heel lang in haar zak zal branden. Ze mag hem pas versturen als deze mevrouw is overleden. Dit druist in tegen haar gevoel, wat wordt versterkt door haar eigen situatie thuis.

In het hospice ligt ook Hope. Zij ligt daar niet om te sterven, maar om even bij te komen na een heftig periode door een ontsteking. Dit kreeg ze boven op haar taaislijmziekte. Deze ziekte zorgt ervoor dat deze jonge vrouw nauwelijks nog dingen kan doen die een jonge mooie vrouw op die leeftijd hoort te doen. Gelukkig is daar haar beste vriend Ben. Hij bezoekt haar iedere dag en probeert haar en de andere patiënten te vermaken. Ze worstelt met haar ziekte en ontzegt zichzelf dingen, terwijl ze meer kan dan ze denkt. Dit komt mede door haar ouders die haar heel erg beschermen. Lukt het haar om het heft weer in eigen hand te nemen?

Jaaa! Ook ik ben net zo enthousiast als al die andere lezers. Met ontroering en enthousiasme heb ik dit boek zitten lezen. En ja, als je houdt van Jojo Moyes dan is dit boek ook een aanrader voor jou. Het is met liefde geschreven over de liefde, want niets is zo mooi als dat. Rowan Coleman had iets meer dan twintig regels nodig om dat uit te leggen, maar de boodschap is bij mij duidelijk over gekomen. Ik ben fan van haar schrijfstijl, haar humor en de manier waarop ze mij heeft weten te ontroeren.

Bedankt Boekerij dat ik dit boek mocht lezen!


door 3 reacties

Astrid Harrewijn – Drie vrienden, een huis (en een klusjesman)

Covertekst
Sommige dingen doe je gewoon niet als je halverwege de dertig bent. Zoals je veilige vaste baan, je huis in Limburg en het vooruitzicht van een bruiloft inruilen voor een tijdelijke baan bij het Van Gogh Museum in Amsterdam. Noor doet het wél, tot verdriet van haar ouders en haar vriend. Ze betrekt samen met haar jongere zusje Kiki en studievriend Joost een verwaarloosd pandje aan de Herengracht. Kiki is bewust single, het zwarte schaap van de familie en ziet de wereld als haar speeltuin. Ze werkt voor Jeff Koons en brengt zijn spraakmakende tentoonstelling naar het Stedelijk. Joost, een vriendelijke maar ietwat stoffige vrijgezel, werkt als adviseur bij het Rijksmuseum.
Noor, Kiki en Joost delen lief, leed en de voordeur met elkaar en kennen maar één harde regel: thuis wordt er niet gesproken over het werk op het Museumplein. Terwijl het huis een verbouwing ondergaat ontdekt Noor zichzelf, de waarde van vriendschap, en een groot schandaal in de kunstwereld. Kortom: ze ontdekt het leven.

304 pagina’s Drie vrienden
Uitgeverij Boekerij, Amsterdam
ISBN 978 90 225 7617 5
NUR 301

Recensie
De cover maakte mij nieuwsgierig, maar de titel is ook een boeiende. Ik vertelde een vriendin over het boek en ze zei dat de titel leek op het programma Divorce (over de drie gescheiden vrienden in een huis). Dat is niet zo.

Het boek gaat wel over Noor en Noor werkt in het Van Gogh Museum waarbij ze collecties samenstelt binnen bijvoorbeeld een bepaald thema. Een hele gave uitdaging, waarbij ze haar vertrouwde omgeving van Limburg moest verlaten. Ze heeft daardoor een weekend-relatie met haar vriend die besloot in Limburg te blijven wonen. Noor is de oudste thuis en er wordt nogal wat van haar verwacht. Oude vrienden trouwen, krijgen kinderen etc. , maar Noor moet daar gewoon nog even niet aan denken. Ze is super blij met haar baan en haar tijdelijke huisje in Amsterdam. Dit wordt haar niet in dank afgenomen door haar vriend en haar moeder. Noor raakt hierdoor in een soort patstelling. Haar jongere zusje Kiki reist de hele wereld over en doet gewoon waar ze zin in heeft. Stiekem wil Noor dat ook en ze baalt dat zij wel aan de verwachtingen van anderen moet voldoen. Of heeft ze dat soms zelf in de hand?

Niet alleen in haar familie probeert ze zaken waar te maken, maar ook op haar werk. Ze moet de ad interim overtuigen van haar fantastische project, iemand die eigenlijk nergens verstand van heeft. Hoe moet ze dat nu weer slim aanpakken? Via een samenloop van omstandigheden beland Noor in één huis met een oude vriend (Joost) en haar zusje Kiki. Iedereen in het huis blijkt eigenlijk op een soort ontdekkingsreis te zijn. De een is opzoek naar zichzelf, de ander naar een relatie en de derde naar rust. Door meerdere schandalen in de kunstwereld en in het verleden blijken die ontdekkingsreizen toch iets lastiger te zijn dan ze denken. Maar gelukkig hebben ze elkaar.

Niet eerder las ik een boek van Astrid Harrewijn, maar wat heb ik genoten van dit heerlijk boek. Harrewijn heeft een fijne schrijfstijl waardoor je door de pagina’s zoeft. Het is erg leuk dat ze de kunstwereld als decor heeft genomen om haar verhaallijnen aan op te hangen. Het is een hele boeiende wereld en het heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar het Van Gogh Museum waar veel van het boek afspeelt. Harrewijn schrijft met veel humor, ik heb zelfs een hele goede grap gemarkeerd in het boek met een stickertje. Wat ik ook fijn vind is dat het boek nergens zoetsappig wordt, maar soms zelfs erg serieus en ernstig en toch wordt het nergens te zwaar. Kortom, het perfecte boek waar ik net even zin in had nu het mij niet zo vaak lukt om te lezen en te bloggen.

Bedankt Boekerij dat ik dit boek mocht lezen!


door 6 reacties

Renate Dorrestein – Het duister dat ons scheidt

Covertekst
Alles verandert in het leven van de zesjarige Loes als haar moeder wegens moord tot een lange gevangenisstraf wordt veroordeeld. Het zal duren totdat Loes achttien is voordat de waarheid over de fatale nacht van de moord aan het licht komt. Pas dan neemt iedereen zijn ware gedaante aan en kunnen de krachten die destijds zijn ontketend weer tot bedaren komen. 

 

494 pagina’s Het duister dat ons scheidt
Dwarsligger in samenwerking met Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam
ISBN 978 90 498 0231 8
NUR 301

Recensie
In 2014 las ik mijn eerste boek van Renate Dorrestein. Ik was toen gelijk fan en heb ook wat boeken van haar gekocht in de periode die erop volgde. Uiteraard zijn die boeken op de enorme stapel verdwenen. Dit jaar heb ik iedere maand een thema en probeer ik boeken van die stapel te lezen. Vorige maand waren dat Dwarsliggers en zat er ook een boek van Dorrestein bij, twee vliegen in één klap!

Het boek start alsof je op een reünie bent beland en ‘klasgenootjes’ terugblikken op die ‘goede oude tijd’. Een tijd waarin gezinnen naar vernieuwde en hippe wijken trokken.

“We waren bijna allemaal geboren in de enige nieuwbouwwijk van een ingedut dorp, dat allang van de kaart zou zijn verdwenen als het niemandsland tussen sloot en snelweg geen toplokatie voor projectontwikkelaars was geweest.”
De kinderen uit de wijk groeien samen op en spelen met elkaar rondom de sloot. Loes is één van die kinderen. Zijn woont niet in een nieuwbouwhuis, maar in de oude pastorie. Loes is een meisje met durf, lef en soms een brutale mond. Kinderen uit de buurt mogen haar en ze nemen alles aan wat Loes zegt. De hele wereld draait om haar. Loes verlooft zich met Thomas op de basisschool en er wordt een heus verlovingsfeest georganiseerd door de moeder van Loes. Totdat zij Thomas ontmoet op het feest en hij iemand uit haar verleden blijkt te zijn. Maar Loes is nog te jong om dat te snappen. Haar moeder verbiedt haar om nog om te gaan met Thomas, maar daar luistert ze natuurlijk niet naar. Ze vlucht op een nacht uit haar kamer via de dakgoot. Dit is een fatale nacht voor meerdere personen. De volgende dag wordt de moeder van Loes voor moord opgepakt. Loes wordt de rest van haar jeugd opgevoed door de Luco’s, twee mannen die bij hun inwonen in de pastorie. Hoe de Luco’s ook hun best doen, ze zien niet in dat het leven van Loes op school een hel is.
“Eigenlijk begonnen we zo zoetjes aan te hopen dat Loes de handdoek in de ring zou gooien. […] Met open ogen liep ze in iedere hinderlaag en elke val, ze zocht het gevaar willens en wetens op in plaats van dat ze het trachtte te ontlopen. […] Hardnekkig kwam ze elke ochtend weer naar school. […] We moesten onze eigen grenzen steeds verder, verder, overschrijden om haar te dwingen ons eindelijk te verlossen.”
Het spontane meisje met lef wordt door pesterijen van de aardbodem gevaagd. Loes zet haar verstand op nul en worstelt zich door de tijd op school heen. Als haar moeder onverwachts weer vrij komt, dan moeten zij en Loes elkaar weer opnieuw leren kennen. Om alles te ontvluchten verhuizen ze naar een eiland bij Engeland en proberen daar samen met de Luco’s hun leven weer op te bouwen. Maar je kunt wel voor de zaken weglopen, ze zullen je altijd blijven achtervolgen. Loes komt er beetje bij beetje achter waarom ze is zoals ze is en waarom sommige zaken niet zo goed lukken en wat er precies die nacht is gebeurd.

Ik was al fan van Dorrestein, maar door dit boek is dat alleen nog maar meer gegroeid. Ze weet zo te schrijven dat het verhaal onder je huid gaat zitten. De harde en rake zinnen komen rechtstreeks bij je binnen. Als Loes weer wordt gepest wordt jij ook gepest en wil je roepen en van je af slaan. Je wilt haar tijdelijke vaders door elkaar schudden, ‘wordt dan wakker!’.  Als een boek dat met mij kan doen, dan kan ik niet anders dan mijn petje afnemen. Lees Dorrestein! En als je dat nog niet hebt gedaan, begin dan met dit boek.


door 7 reacties

Thema februari – Romans

Romans

Het thema van de maand februari is romans. In februari krijg je dankzij Valentijn vast veel liefde om je oren, dus dit is een ideaal thema voor deze maand. Deze boeken zijn heerlijk om te lezen tussen zware literatuur of spannende thrillers door. Op de foto zie je slechts drie van de vele romans die ik nog heb liggen. Ik ga deze maand zeker een roman lezen, maar welke weet ik nu nog niet.

Is dit ook een favoriet genre van jou? Welke roman vind jij een aanrader? Of welke roman wil jij al heel erg lang lezen? Misschien is deze maand dan de maand om dat boek te pakken. Binnenkort lees je vast welk exemplaar het is geworden.


door 4 reacties

Julie Lawson Timmer – Nog vijf dagen

Covertekst
Mara, een 42-jarige succesvolle advocaat, lijdt aan de ziekte van Huntington – een ongeneeslijke ziekte die haar van de controle over haar lichaam berooft. Op het moment dat ze de diagnose kreeg, beloofde ze zichzelf dat ze haar man Tom en dochtertje Lakshmi nooit tot last zou zijn. Over vijf dagen wil ze die belofte waarmaken.

Scott en zijn vrouw Laurie nemen over vijf dagen afscheid van hun pleegzoon Curtis, die een jaar deel heeft uitgemaakt van hun gezin. Maar zijn biologische moeder komt vrij uit de gevangenis en hoewel iedereen al kan voorspellen dat het wéér mis zal gaan, eist ze dat Scott de jongen loslaat. 

Mara en Scott kennen elkaar van een internetforum voor ouders van geadopteerde kinderen, en ze delen een bijzondere vriendschap. Terwijl hun werelden volledig op hun kop staan, proberen ze deze laatste dagen met hun families zo bewust mogelijk te beleven.

348 pagina’sNog vijf dagen
Uitgeverij De Fontein, Utrecht
ISBN 978 90 325 1475 4
NUR 302

Recensie
Nadat ik veel goede verhalen over dit boek had gehoord, wilde ik het boek ook erg graag lezen. De cover is al prachtig en symboliseert veel zaken uit het boek.

Mara is vier jaar geleden gediagnosticeerd met de ziekte van Huntington. De weg daar naar toe was een hele lange. Mara haar stemmingen veranderde drastisch, deed erg gemeen tegen iedereen van wie ze hield, maar vergat ook heel veel. Haar assistente Gina kon haar daar in het begin nog wel mee helpen door een systeem van post-its te gebruiken, maar op een gegeven moment werd de situatie onhoudbaar. Tom haar man, is arts en moest alles met lede ogen aanzien. Als Mara eindelijk zo ver is dat ze een arts bezoekt en hij haar een tijdelijke diagnose geeft, staat haar hele wereld op zijn kop. De succesvolle advocate zal steeds slechter zaken kunnen onthouden en ze zal haar lijf steeds minder onder controle kunnen houden. Ze neemt voor zichzelf een besluit, ze zal er op haar verjaardag een eind aan breien. Ze weigert te eindigen als een vrouw in een rolstoel die bij alles geholpen moet worden en de hele dag alleen nog maar voor zich uit kan staren. Het geheel maakt het nog dramatischer dat Mara haar geadopteerde dochtertje moet achter laten en ze haar niet meer zal kunnen zien opgroeien.

Aan de andere kant van het forum worstelt Scott zo met zijn eigen problemen. Hij en zijn vrouw Laurie konden niet gemakkelijk zwanger raken en toen Curtis op hun pad kwam, wilde Scott deze kans met zijn beide handen aangrijpen. Scott is leraar en had de oudere broer van Curtis, Bray in de klas. Hij heeft Bray gestimuleerd en getraind om naar de universiteit te kunnen met een basketbalbeurs. Als hun moeder naar de gevangenis moet, dan weet Bray maar een persoon die Curtis kan opvangen. Doordat Laurie en Scott druk bezig zijn met Curtis, raken ze toch zwanger en is hun geluk compleet. Tot dat de moeder van Curtis eerder dan afgesproken besluit dat ze haar zoon terug wilt. Scott weet niet waar hij het zoeken moet en zoekt steun bij Mara via het forum.

Julie Lawson Timmer heeft twee bijzondere onderwerpen in dit boek aangesneden. De ziekte van Huntington en adoptie. Het is goed dat er over geschreven wordt en er meer bekendheid over komt. Het blijkt namelijk dat mensen met Huntington er soms uitzien alsof ze veel hebben gedronken. Dit komt alleen maar omdat ze geen controle hebben over hun eigen lijf. Je kunt er dus niet zomaar vanuit gaan dat iemand echt dronken is zonder dat goed te checken. Daarnaast wordt het onderwerp adoptie/ pleeggezin ook erg mooi beschreven. Het boek is niet erg geschikt als je behoefte hebt aan iets luchtigs. Geregeld zat ik met tranen in mijn ogen, maar och wat is het toch mooi! Bedankt Uitgeverij De Fontein dat ik dit boek mocht lezen!


door 1 reactie

Sandra Bernart – Ik zag Menno

Covertekst
Vincent heeft berekend dat hij gelukkig zal worden met Kim. Wanneer hij bij het boeken van hun huwelijksreis zijn doodgewaande broer Menno herkent in de reisbrochure, offert hij zijn zorgvuldig opgebouwde zekerheden op met maar één doel: zijn broer vinden.

Hij begint zijn zoektocht in Spanje, maar zonder succes. Rosana, een straatartieste zonder hoofd, stimuleert hem zijn risicomijdende levenswijze los te laten, om de kans te vergroten zijn vrijgevochten broer tegen het lijf te lopen. Langzaamaan gaat hij het leven leiden dat Menno zou hebben geleid. Aanvankelijk om Menno te vinden, maar de onbevangen manier van leven bevalt hem verwarrend goed.

228 pagina’sIk zag Menno
Uitgeverij Palmslag, Groningen
ISBN 978 94 917 7337 2
NUR 301

Recensie
Vorig jaar was ik in maart aanwezig bij de uitreiking van de Coffeecompany Book Award. Sandra Bernart was een van de genomineerden. Helaas was ze niet de gelukkige winnares, maar hoe gaaf is het dat haar boek alsnog is uitgegeven.

Vincent is een hele slimme jongen, tegen het autistische aan. Hij heeft namelijk statistisch berekend dat hij en zijn Kim gelukkig oud gaan worden. Hij besluit haar ten huwelijk te vragen en gelukkig zegt Kim ja. Als ze op een beurs zijn om hun huwelijksreis uit te zoeken en daarvoor vele vakantiegidsen bekijken gebeurt er iets opmerkelijks. Vincent ziet in een vakantiegids zijn doodgewaande broer Menno. Uiteindelijk weet hij Kim ervan te overtuigen dat hij zijn broer wilt gaan zoeken en minder tijd in de voorbereidingen van hun huwelijk zal kunnen stoppen. De ouders van Vincent geloven het niet en hebben ze zich er allang bij neergelegd dat Menno nooit meer terug zal komen nadat hij in de zee is verdwenen op hun vakantie in Spanje.

De zoektocht van Menno start in Spanje. Hij probeert eerst met de foto uit de vakantiegids langs restaurants te gaan, om te vragen of mensen hem herkennen. Dit leidt tot niets en Menno gooit het over een andere boeg. Hij ontmoet straatartiest Rosana en mag hij haar kostuum lenen, zodat hij ongegeneerd naar de mensen die voorbij lopen kan kijken in de hoop dat hij zijn broer ziet. Tussen hem en Rosana klikt het goed en Menno vergeet steeds meer zijn thuis. Alles wijkt voor het zoeken naar Menno, zelfs de voorbereidingen voor zijn huwelijk.
“Zodra ik Menno heb gevonden, wordt alles weer zoals het was.” [p. 194]
Sandra Bernart heeft een ontzettende fijne schrijfstijl, waardoor je door het boek vliegt. Hoofdpersoon Vincent zou je kunnen zien als een ui en pel je pagina voor pagina een laagje af. Er zit namelijk een psychologische laag in het boek en de puzzelstukjes vallen gedurende het boek steeds meer op zijn plek. Waarom doet Vincent zoals hij doet? Ondanks dat het een tragische gebeurtenis is voor de familie, het verlies van een kind, wordt het nergens dramatisch. De luchtige toon en het psychologische aspect maken het voor mij een zeer boeiend boek. Bedankt uitgeverij Palmslag dat ik dit boek mocht lezen!


door Een reactie plaatsen

Jojo Moyes – Een week in Parijs

Covertekst
[…] In het Parijs van de belle époque brengt Sophie de eerste romantische weken na hun trouwen door met haar geliefde, de schilder Édouard Lefèvre. Het is een opwindende tijd, hoewel het leven aan de zijde van een arme kunstenaar ook zijn schaduwkanten kent…

Meer dan een eeuw later komen Liv en David aan in Parijs voor hun huwelijksreis. De stad is prachtig, maar de romantiek is ver te zoeken, vooral doordat Liv steeds alleen is omdat David de ene zakelijke afspraak na de andere heeft. Heeft Liv de fout van haar leven gemaakt? […]

109 pagina’s Een week in Parijs
Uitgeverij De Fontein, Utrecht
ISBN 978 90 261 3882 9
NUR 302

Recensie
Nog niet zo heel erg lang geleden las ik ‘Portret van een vrouw‘. Dit boekje is de voorgeschiedenis van de twee hoofdrolspeelsters.

Sophie is net getrouwd met kunstenaar Edouard, maar tijdens de wittebroodsweken blijken de zaken tussen hun net even anders te lopen dan daarvoor. In hun verkeringstijd die niet heel erg lang duurde had Edouard alleen maar oog voor haar. Maar nu kunnen ze de straat niet op of hij komt wel weer een bekende tegen waar hij lang meer staat te kletsen. Deze bekenden zijn niet alleen mannen. Sommige vrouwen hebben namelijk voor hem geposeerd. Is er soms meer gebeurd?

Liv is ook net getrouwd met haar architect David. Ze vieren hun huwelijksreis in Parijs, maar Liv heeft het gros van de dagen al alleen doorgebracht. David kan onerwachts een enorme deal binnenslepen en zet alles op alles. Zelfs zijn huwelijksreis…

Mocht je het boek ‘ Portret voor een vrouw’ al hebben gelezen, dan is dit een hele fijne toevoeging om tussen de kerstdiners lekker weg te lezen. Je kunt je weer even onderdompelen in de werelden van Liv en Sophie. Maar heb je beide boeken nog niet gelezen, dan raad ik je aan om hierin te starten. Je zit dan helemaal in de romantisch roes en kun je meteen door! Hoe leuk is dat?! Ik vond het een leuke toevoeging aan het grote boek en het is een genot om het werk van Jojo Moyes te lezen, ook als het een kort verhaal is.


door 7 reacties

Haruki Murakami – Spoetnikliefde

Covertekst
Onderwijzer K. is heimelijk verliefd op zijn beste vriendin Sumire, die op haar beurt verliefd is op haar getrouwde bazin Mioe. Gefrustreerd door zijn onbeantwoorde liefde begint K. een affaire met de moeder van een van zijn leerlingen. Dan krijgt hij een wanhopig telefoontje vanaf een Grieks eiland. Het is Mioe: Sumire is op raadselachtige wijze verdwenen.

223 pagina’s Spoetnikliefde
Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam
ISBN 978 90 254 4209 5
NUR 302

Recensie
Op aanraden van Murakami-goeroe Tessa, kocht ik dit boek afgelopen februari. Dit boek las ik tijdens mijn vakantie op de Azoren afgelopen oktober. Helaas kwam ik er steeds niet aan toe om iets over dit boek te vertellen op mijn blog. Omdat het al een tijdje geleden is zal ik alleen een beschrijving geven van wat ik er van vond.

Aan de ene kant leest het boek makkelijk weg, maar als je de diepere laag wilt doorgronden dan moet je toch echt een tandje langzamer lezen. Die balans vond ik erg moeilijk om te vinden. Dat kwam met name omdat niet goed snapte waar Murakami naar toe wilde. Sumire is namelijk op z’n zachts gezegd een rare snuiter. Ze kan je midden in de nacht bellen met een levensvraag of gewoon een onzinnige vraag. Haar ritme in het leven is totaal anders dan die van haar werkende vriend. Ze leeft voornamelijk ’s nachts. Dat rare is natuurlijk erg aantrekkelijk, maar geeft veel verwarring bij de onderwijzer. Als ze ineens verdwijnt dan gaat hij naarstig naar haar opzoek, want hij kan haar niet loslaten. Wat Murakami uiteindelijk heeft bedoelt te vertellen, daar ben ik nog steeds niet achter. Daarvoor is het voor mij allemaal net even te vaag. Hij maakt wel nieuwsgierig, maar of ik snel weer een boek van hem zou pakken, dat durf ik niet met een volmondig ja te zeggen.


door 11 reacties

Griet Op de Beeck – Kom hier dat ik u kus

Covertekst
Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna. […]

381 pagina’s KOm hier dat ik u kus
Uitgeverij Prometheus, Amsterdam
ISBN 978 90 446 2310 9

Recensie
Dit boek las ik tijdens mijn vakantie op de Azoren afgelopen oktober. Helaas kwam ik er steeds niet aan toe om iets over dit boek te vertellen op mijn blog. Omdat het al een tijdje geleden is zal ik alleen een beschrijving geven van wat ik er van vond.

Dit boek heeft mij diep geraakt en ik was bij de laatste zin tot tranen toe geroerd. Het gaat over een vrouw die al van kinds af aan niet mocht zijn zoals ze was. Altijd moest ze stiller, liever, beter zijn, maar dat lukte niet. Ze is fantasievol, bewegelijk en een doener, maar dat past niet in het regime van haar moeder. Door haar jeugd leert ze zich aanpassen aan wat de ander wilt en niet wat zij eigenlijk wilt. Zo ook in haar relaties. Ze schikt zich naar de ander en loopt zichzelf voorbij. Haar moeders zijn beide geen goed voorbeeld in de relatie naar mannen toe en aan haar vader heeft ze ook niets. Hij verstopt zich voor zijn vrouwen en daarmee ook voor de kinderen. Het is een schrijnend, dramatisch maar oh zo prachtig boek. De schrijfstijl van Op de Beeck is prachtig, want sommige zaken klinken op z’n Vlaams zoveel mooier dan in het Nederlands. Dit boek heb ik een paar dagen tijd op het strand uitgelezen. Als ik ooit nog een boek zou herlezen, dan zou dit er zeker een zijn!

logo_ikleesnederlands