Covertekst

Op het vliegveld in Parijs wacht Laura Innes tot er weer gevlogen zal worden. Beeldschermen tonen de brokstukken van het vliegtuig dat ze net heeft gemist. Het is de vraag of ze vanavond nog thuis zal komen. Het is de vraag of ze dat werkelijk wil. De familie Innes deed nooit aan ‘thuis’. Laura, Maxime en hun zoon Steven woonden overal en nergens, waren niemand verantwoording schuldig behalve elkaar. Ze zouden en leven lang in vrijheid schoonheid scheppen. Dat leek nog te gaan lukken ook. Totdat ze zich vestigden in Nederland, waar hun eigen wetten niets waard bleken te zijn. In de vertrekhal ontvangt Laura haar doodsbericht. En ineens is alles weer mogelijk.

190 pagina´s
Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam
ISBN 978 90 468 1467 3

Recensie

Een mooie dag voor literatuur. Dat was het eigenlijk de afgelopen dagen. Met verwondering heb ik dit boek zitten lezen, wat een mooie metaforen. Soms met verwarring, wat bedoelt Bonthuis nu? Maar ook met verbazing, wat een typische hoofdpersonen. Het is dus geen boek wat je even lekker weg leest op het strand, daarvoor is het net te ingewikkeld.

Laura Innes staat voor een merkwaardige keuze in haar leven. Het vliegtuig waar zij in had moeten zitten is neergestort en men denkt dat zij is overleden. Ze denkt gedurende de uren dat ze op het vliegveld zit na over haar gezin, haar huwelijk en of ze haar familie zal bellen dat ze in orde is. Je vraagt je als lezer af waarom. Waarom zou je niet meteen je familie bellen? Gedurende het boek wordt duidelijk dat haar man Maxime, een kunstenaar,  en zij een aparte relatie hebben. Hun ontmoeting was al bijzonder, maar gedurende hun relatie en flits huwelijk blijven ze een bijzonder koppel. Voor de buitenkant zijn ze het ideale kunstenaarspaar,maar het tegendeel blijkt waar.

En dan hun zoon Steven, deze speelt ook een belangrijke rol in het verhaal. Hij is als kind overal mee naar toe gesleept, ook naar het buitenland. Steven kreeg thuis les van zijn moeder aan de Innes-academie. Dat maakte het wel dat Steven een bepaalde rol kreeg opgelegd, namelijk die van het geweldig getalenteerde kind. Ook hij zou net zo moeten kunnen schilderen, tekenen en creëren als z’n vader. Steven kan echter helemaal niet aan die verwachtingen voldoen en het heeft daar op latere leeftijd behoorlijk last van. Ik vond Steven behoorlijk destructief. Hij is op een bepaald moment in Parijs in elkaar geslagen en houdt daar een zeer pijnlijke nek en rug aan over, maar naar de dokter gaan doet hij niet. Terwijl de beschrijving van zijn ‘verwondingen’ der mate zijn, dat hij een groot risico loopt. Misschien is dat een manier om eindelijk eens zelf een beslissing over zijn leven te nemen en niet te doen zoals zijn ouders en met name zijn moeder van hem verwacht.

Dit is een van de mooie metaforen die Bonthuis gebruikt. Een andere die ik erg mooi vind is de wond die Laura ineens heeft aan haar arm terwijl ze op het vliegveld zit. Ik zie die wond als een metafoor voor haar leven. De wond is ergens opgelopen en er loopt langzaam bloed uit, net als het leven van Laura. Er is ergens een scheurtje ontstaan in het leven van Laura en het oude leven is er langzaam uitgelopen en dat heeft ze niet in de gaten gehad. Nu ze op het vliegveld haar leven overdenkt ziet ze alles ineens een stuk helderder.

Houd je van literatuur? Dan moet je het echt lezen, het is tenslotte altijd ‘een perfecte dag voor literatuur’.

Ik sluit mijn recensie graag af met een nummer wat dit boek voor een deel beschrijft.