Vrijdag 27 september 2013 was het dan zo ver, Karin Slaughter (mijn favoriete thriller-schrijfster) was te zien in College Tour. Heb nog heel even overwogen om mij op te geven voor kaartjes, maar ik ben al een tijdje geen student meer en het gaat tenslotte om studenten…

Karin is een vrouw die niet houdt van poespas volgens mij. Heel relaxed, bijna geen make-up op en met sneakers aan zat ze naast Twan Huys. De eerste vraag die een gast beantwoordt is altijd wat voor student zij zelf zijn geweest. Karin was volgens haar geen goede student, ze is gestopt met school en is daarna gaan schrijven. Iets wat ze altijd al had willen doen. Hierbij is ze geïnspireerd geraakt door haar middelbare school docent (High school) Billie Bennett. Karin heeft dan ook haar eerste boek aan haar opgedragen. Omdat Karin vooral goed kon schrijven op school, zagen de docenten andere zaken door de vingers, behalve mevrouw Bennett. Die zorgde er voor dat Karin wel kritisch bleef en gaf Karin de juiste feedback.

Inspiratie haalt ze ook uit gesprekken met criminelen, maar liever geeft ze die niet teveel aandacht. Bezoek in de gevangenis is namelijk een beloning en Karin vind dat zij die beloning niet verdienen. Er zijn zelfs criminelen die haar schrijven om te vragen of ze hun verhaal wil vertellen. Ze is dus ook verhuisd om die reden, want de criminelen wisten haar blijkbaar te vinden. Karin praat liever met slachtoffers en probeert een verhaal op te bouwen vanuit hun perspectief. De zaken die ze beschrijft in haar boek zijn allemaal al eens gebeurt.

De personages die ze beschrijft kan ze zich allemaal mee identificeren. Het is toch een stuk van haarzelf. Dit was een vraag uit het publiek. Deze student vertelde dat ze door haar dyslexie nauwelijks las, tot dat ze de boeken van Karin begon te lezen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat de bladspiegel in haar eerste boeken vrij groot is. Dat kan voor sommige mensen met dyslexie erg prettig zijn.

Karin is eigenlijk niet zo voor boekverfilmingen en ze wil grip houden op het script. Het boek Triptiek is het eerste boek wat verfilmd gaat worden door een maatschappij die haar bij het script betrekt.

Schrijvers Marion Pauw en Tomas Ross komen ook nog in beeld. Marion beschrijft dat Karin vaak gebruik maakt van gruwelijke details in haar boeken, Tomas vult daar op aan dat het ook wel iets psychologisch bij Karin moet zijn waardoor zij tot zulke boeken komt. Karin legt uit dat haar moeder op haar zesde of zevende weg is gegaan. Dat ze gelukkig een hele lieve stiefmoeder voor in de plaats kreeg en dat ze eigenlijk haar moeder niet heeft gemist. Ik vermoed zelf dat dit zeker een bepaalde invloed op Karin heeft gehad en dat ook invloed heeft op wat ze schrijft. Ik denk dat ze eigenlijk heel veel weg heeft van Will Trent. Hij is een personage in de boeken die wees is en nooit pleegouders heeft gehad. Ik denk dat een deel van Karins waarheid in het personage van Will Trent ligt. Haar vader leerde haar ook erg zelfstandig zijn. Hij vond het belangrijk dat vrouwen ook zelf zaken konden, zoals bijvoorbeeld de elektriciteit.

Haar eerste boek baarde overigens veel opzien omdat er veel in gescholden wordt. Lena, een van de hoofdpersonen scheld veel met het woord f*ck in het boek. Karin kreeg brieven met klachten, met name brieven uit Texas. Ze heeft één iemand terug geschreven; dus u vind het wel goed dat er in het boek een vrouw verkracht wordt, maar er mag geen f*ck worden gezegd? Uiteraard heeft ze daarna geen reactie meer gekregen. Haar kat was hiervoor een inspiratie. Als Karin op de loopband gaat dan kijkt haar kat haar aan met een blik van ‘motherf*cker’, overigens haar favoriete scheldwoord. De kat heeft een hekel aan het geluid van de loopband. Op diezelfde loopband bedenkt ze overigens vaak haar verhalen.

Haar nieuwe boek heeft nu de werktitel ‘Cop Town’ waar in ze terug gaat naar de jaren ’70. Ze heeft veel plezier beleefd aan het beschrijven van deze periode in haar vorige boeken. De vrouwen hadden het heel zwaar bij de politie omdat het toen niet algemeen werd geaccepteerd dat er vrouwen bij de politie werkten. Dit is een zeer boeiend onderwerp, echter is de mening van mannen ten aanzien van vrouwen bij de politie op een aantal vlakken niet veranderd. Vrouwen stellen te veel vragen en laten niet los. Dat vonden mannen in de jaren zeventig, maar ook nu nog. Karin vind dat juist wat een agent zou moeten doen. Er zullen in ook nieuwe personages verschijnen in ‘Cop Town’, gelukkig blijft Will Trent wel een vertrouwd hoofdpersoon. Ik kijk er in ieder geval naar uit. Ik miste een beetje de diepgang in het interview over haar boeken. Omdat je zou verwachten dat er veel fans in de zaal zouden zitten, zou je meer inhoudelijke vragen verwachten over haar boeken. Ik snap dat dit een interview was voor het grote publiek en die haken zeker af als het te specifiek wordt. Toch zou ik graag eens lezing van haar bij willen wonen om meer te weten kunnen komen over de inhoud van boeken. Ik heb nu wel mogen zien dat Karin een erg leuke vrouw is, waar je volgens mij ook erg mee kunt lachen.