Covertekst
Als Portia’s huwelijk aan stukken barst , stort ze compleet in. Niet dat dat huwelijk nu was om over naar huis te schrijven… Het leek heel wat, het glamourleven in Florida, maar was niets meer dan een vergulde buitenkant zonder inhoud.
In het dorp van haar jeugd, waar nauwelijks iets veranderd is, probeert Portia haar leven weer op orde te krijgen.
Als ze hoort dat haar held van de middelbare school – Mr. Vernon, haar leraar Engels – door een gewelddadig voorval een kluizenaar is geworden, neemt ze het op zich zijn leven, en hemzelf, in ere te herstellen. Misschien, als haar dat lukt, kan ze ook haar eigen leven weer ter hand nemen.
Tijdens haar queeste komen een goedgebekte oude non, een jongetje dat dol is op heavy metal en een voormalige heroïnejunk op haar pad. Drie personen die een plek in haar hart krijgen – en in dat van de lezer, die met Portia blijft hopen dat het goed komt met Mr. Vernon, en met haarzelf.

368 pagina’s
Lemniscaat, Rotterdam
ISBN 978 90 477 0702 8
NUR 300

Recensie
Na ‘het geluk hier en nu‘ was ik fan van Matthew Quick. Dit is zijn nieuwste boek en zeg nou zelf, is de cover niet geweldig?

Als Portia haar man Ken op heterdaad betrapt met een veel jonger exemplaar, gaat ze terug naar haar geboortedorp. Ze wil namelijk maar een ding, weg van haar vreselijke echtgenoot. Ze boekt een dure vlucht op zijn kosten en drink zich een ongeluk om te vergeten dat haar leven niet zo heel erg leuk meer is. Tijdens de vlucht zit ze naast een vriendelijke non die haar dronkemans verhalen beleefd aanhoort. En ook na de vlucht houden ze per brief contact, want de non houdt zo van brieven schijven.

“Houd je verre van mensen die schamperen over je ambities. Dat doen onbeduidende mensen nou eenmaal, maar een waarlijk groot mens geeft je het gevoel dat ook jij groot kunt worden”

In haar geboortedorp komt ze een oud schoolgenootje tegen. Ze raken aan de praat en halen oude herinneringen op. Portia is in shock als ze hoort dat haar favoriete leraar van de middelbare school niet meer voor de klas staat en afgezonderd leeft. Hij is de reden geweest dat ze graag naar school ging en de droom heeft om een boek te schrijven. Ze besluit daarom om hem op te zoeken. Echter blijkt meneer Vernon niet meer de man uit haar herinneringen. De sprankeling en het enthousiasme is ver te zoeken. In een poging om hem weer tot ‘leven te wekken’ neemt ze hem mee op reis. Meneer Vernon ziet het niet zitten, maar besluit het voor zijn oud-leerling te doen. Het wordt een roadtrip met veel consequenties.

 “Docendo discimus” (Al lerende leert men)

In het begin moest ik even wennen aan het verhaal. Ik kon er niet meteen lekker inkomen, maar gaande weg onthuld Quick nieuwe gekke en grappige personages en was ik verkocht. Op de een of andere manier weet hij zijn personages zo met elkaar te verweven dat het je verrast. Ik hou van verhalen over leraren omdat ik er zelf ook een ben geweest. Stiekem wil je ook gewoon zo’n leraar als meneer Vernon zijn. Iemand met liefde en passie voor het vak en de leerlingen. Over liefde gesproken, ondanks de titel is het boek juist een en al liefde. Deze liefde heeft mij zelfs een moment ontroerd. Ja, echt! En die vliegtuigjes op de cover? Ik zal ze nooit meer als gewone vliegtuigjes zien. Wil je weten wat ik bedoel, ga het boek gauw lezen onder de kerstboom!