Jenny's Bookcase

Voor echte boekenwurmen of ter inspiratie om te lezen


4 reacties

Walter van den Berg – Van dode mannen win je niet

Covertekst 

Als je een vrouw slaat, doe je je ringen af. Je raakt haar op haar lijf, haar ledematen, maar nooit in het gezicht.En na afloop heb je spijt, want dat gelooft ze. Elke keer weer.

De verteller van deze roman kent de regels van het spel. Met overdonderende charme dringt hij binnen in het leven van een vrouw. Als hij eenmaal haar vertrouwen gewonnen heeft, toont hij zijn ware aard.

De jeugd van Walter van den Berg werd getekend door een gewelddadige stiefvader. Om de psychologie van het geweld te doorgronden kroop hij in het hoofd van de man die zijn moeder terroriseerde.

207 pagina´sVan dode mannen win je niet
Uitgeverij De Bezige Bij – Amsterdam
ISBN 978 90 234 8511 7
NUR 301

Recensie

Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van de stiefvader van Wesley. Dimphy, de moeder van Wesley, is weduwe en knipt mannen voor geld in haar kleine keukentje thuis. Ook de hoofdpersoon wordt door Dimphy geknipt en hij besluit met haar aan te pappen. Dat begint vaak met het koken voor de betreffende vrouwen en liefst een grote pan hachee, want Dimphy is niet de eerste vrouw die hij heeft ‘versleten’. Hij weet op een slimme en sluwe wijze in het leven van kwetsbare vrouwen te komen. Door te  koken, cadeautjes te geven en galant te zijn geven de vrouwen zich snel gewonnen. Naast de vrouwen heeft hij vaak louche handeltjes of hij teert op het geld van de vrouwen. Dit gaat meestal een tijdje goed, tot hij last krijgt van zijn ‘slangen’ en dan begint het geweld. Het begint met één klap en accepteren de vrouwen zijn excuses, maar daarna wordt het geweld steeds heftiger. Je leest niet zo zeer dat hij de vrouwen slaat, maar Walter van den Berg weet het zo te beschrijven dat je al voldoende weet. Je voelt de angst van de vrouwen en de kinderen die er ook bij betrokken zijn. Wesley is ook zo’n kind en je voelt dat hij ergens partij moet kiezen, maar het niet kan. Hij wil zijn moeder niet teleurstellen, maar ook zijn nieuwe stiefvader niet. Die strijd wordt erg mooi beschreven door Van den Berg. Je merkt aan alles dat hij ooit zelf het slachtoffer is geweest, want dit kun je niet verzinnen.

Mijn recensie sluit ik graag af met het volgende nummer. Het staat voor de dappere vrouwen die denken dat ze zo’n man wel kunnen ‘genezen’ of helpen door hun liefde aan hem te geven.


Een reactie plaatsen

Nathalie Pagie – De toneelclub

Covertekst 

Elin zoekt na een verbroken traumatische relatie haar heil in een nieuwe stad en nieuwe baan. Ze wil helemaal opnieuw beginnen en haar verleden achter zich laten. Vooral Daniël, haar charmante maar ook gewelddadige ex, wil ze vergeten.
Het lijkt haar aardig te lukken: haar baan is uitdagend, en ze besluit haar oude liefde voor toneel nieuw leven in te blazen door zich bij een toneelgezelschap aan te sluiten. Als ze op de toneelclub echter een oude bekende tegenkomt, wordt ze geconfronteerd met gebeurtenissen uit haar verleden die ze liever zou vergeten…
Elin komt voor de drastische keuzen te staan: als ze niet weer het slachtoffer wil worden, zal ze het heft in eigen handen moeten nemen. Lukt het haar voor eens en voor altijd af te rekenen met haar verleden?

221 pagina´s De toneelclub
Meulenhoff Boekerij, Amsterdam
ISBN 978 90 225 6688 6
NUR 305

Recensie

In het begin heb je nog niet zo goed in de gaten hoe het verleden van Elin in elkaar zit. Waarom is ze in die nieuwe stad gaan wonen en waarom reageert ze soms wat angstig? Gelukkig kom je daar al snel achter als lezer, net als dat je snel begrijpt dat Elin zich altijd een slachtoffer vindt. Nooit neemt ze het voor zichzelf op en ze laat altijd over zich heen lopen. Niet alleen vroeger in haar relatie met Daniël, maar ook nu op haar werk, in vriendschappen, door haar moeder en zelfs in haar vrije tijd. Daar komt Elin op een gegeven moment zelf ook achter en dan gaat er een knop om. Elin besluit het heft in eigen handen te nemen, maar of dat nou zo verstandig is… Dit boek leest heerlijk weg, maar is niet continue spannend, bijvoorbeeld als haar dwingende moeder weer eens langskomt of belt. Daarnaast vond ik de epiloog niet zo sterk, hoofdstuk 59 was wat mij betreft ook echt een prima (open) einde. Ik ben echter wel benieuwd naar het tweede boek van Nathalie Pagie, want ik zie zeker potentie in deze nieuwe auteur.