Covertekst
Om zich als nog te kunnen verzoenen met zijn leven, verlaat Désiré Cordier het pad zoals dat richting graf voor hem was uitgestippeld. Hij neemt wraak op zijn matte, liefdeloze burgermansbestaan door te doen alsof hij dementeert. Zijn gevoel van eigenwaarde, dat door zijn huwelijk was aangetast, wint hij terug als hij op een heuglijke dag, gezond en wel, in een tehuis voor seniele bejaarden wordt geplaatst. Hij belazert de kluit op virtuoze wijze door zich voor te doen als demente en incontinente grijsaard die op zijn einde afstevent. De rol van zijn leven, en die wordt nóg veelbelovender als er opeens een demente jeugdliefde in het tehuis opduikt.

139 pagina’s
Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam / Antwerpen
ISBN 978 90 254 4146 3
NUR 301

Recensie
Wat een geweldig hilarisch en tragisch boek is dit! Regelmatig zat ik de gniffelen om de ‘streken’ die Désiré uithaalde om zijn afschuwelijke echtgenote een hak te zetten. De wasmand buiten zetten in plaats van de vuilniszak. Of het mooie servies van zijn echtgenote in de wasmachine doen in plaats van in de vaatwasser. Als het Désiré dan eindelijk gelukt is om in het tehuis een kamer te bemachtigen, moet hij helaas wel expres in zijn broek poepen. Dat lijkt mij best genant als je volledig bij kennis bent, maar Désiré heeft het er met liefde voor over. Alles is beter dan thuis zijn bij dat vreselijke mens.

Het hilarisch zit hem niet alleen in deze beschrijving door Verhulst, maar ook door het mooie Vlaams. Soms moest ik tweemaal een woord lezen om de betekenis ervan tot mij door te laten dringen, maar dat is slechts een kwestie van mijn Vlaams ‘bijspijkeren’. Het tragische zit hem in het feit hoe Désiré moet knokken om een bestaan voor zichzelf te kunnen creëren op zijn oude dag. Je zou denken dat er andere manieren zijn om van je echtgenote af te komen. Het einde van het boek zou ik ook zeker tragisch kunnen noemen. Echter maakt dat het verhaal helemaal af. Strik er om heen en niets meer aan doen. Lees dit boek!