Covertekst ‘(…) Het vliegtuig van de Italiaanse maatschappij Italiana crashte op 28 juli dit jaar bij het Italiaanse bergplaatsje Valsugana na een defect in het hydraulische systeem. Een noodlanding werd ingezet, maar deze verliep uiterst tragisch. Bij de crash kwamen 143 mensen om het leven, waaronder de voltallige bemanning en vier Nederlanders: twee vrouwen, een man en een baby. Veertien mensen overleefden de ramp, onder hen bevonden zich twee Nederlanders.’
Ontmoet Anna Kranenburg. Eenendertig jaar, eigenaresse van een kookwinkel en overlevende van de ramp met IT 642. Naast haar zat Jesse Wilgers, drieëndertig jaar, partner bij Boulder Maze Accountancy op Wall Street, New York. Hij is de tweede Nederlandse overlevende.
Nadat Anna is aangeschoven bij De Avondshow, om naar aanleiding van een nieuwe vliegramp geïnterviewd te worden over de crash die zij overleefde, gebeurt het onmogelijke. Haar verhaal komt terecht bij Ruben Partier, die er vervolgens voor zorgt dat de levens van Anna, haar man Daan en van Jesse, nooit meer hetzelfde zullen zijn. Ruben krijgt het voor elkaar om geheim na geheim te ontrafelen. Wat heeft hij met de crash te maken? Wat hebben Anna en Jesse met elkaar te maken? Wat gebeurde er aan boord van IT 642, voordat het toestel neerstortte?
Recensie Als hekkensluiter van de blogtour van Crash, voel ik enige druk ;). De blogtour startte al in oktober en je wilt er natuurlijk uit met een knal.
Ik hield het boek voor het eerst in handen op de boekpresentatie in november. Ik kon niet wachten om te beginnen en mijn verwachtingen waren hoog gespannen. Lees verder →
Covertekst Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.
Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat ‘Jess’ vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?
360 pagina’s A.W. Bruna Uitgevers, Amsterdam ISBN 978 94 005 0388 5 NUR 305
Recensie Als een dagelijks meisje in de trein was ik zeer enthousiast toen ik gevraagd werd om mee te doen met de blogtournee. Mijn mede-boekenwurm Judith was ook een van de gelukkige. Dus zo combineren we de blogtournee met ons boek van de maand in de Boekenwurmenclub.
Het boek is opgedeeld in verschillende hoofdstukken, allemaal uit het perspectief van een andere vrouw. Het eerste hoofdstuk begint bij Rachel, de andere vrouwen hou ik nog even geheim. Rachel reist dagelijks naar haar werk met de trein en die stopt tijdens de rit altijd op dezelfde plek. Rachel heeft dan ook een vaste plek in de trein zodat ze in het huis van Jess en Jason kan kijken. Ze bedenkt hele verhalen rondom Jess en Jason, wat ze doen, wat ze zeggen ze tegen elkaar, en zo vormt het paar het ideaalbeeld van Rachel. In diezelfde straat woont ook de ex van Rachel, hij heeft haar verlaten voor een knapper en vruchtbaarder exemplaar. Hij woont nu samen met haar in het huis wat ooit van Rachel was. Rachel hield van het huis aan het spoor, maar nu woont ze bij een oud studiegenootje op kamers bij gebrek aan beter. Na de scheiding met haar ex is het slechter met Rachel gegaan. Naast dat ze van een stevige borrel houdt, is ze inmiddels ook ontslagen. Toch neemt ze iedere dag de trein naar haar werk om de schijn op te houden voor haar huisgenootje.
En dan komt die dag. Ze kijkt uit naar het moment dat de trein stopt voor het huis van Jess en Jason, maar het is anders dan anders. Niet veel later blijkt dat Jess, die eigenlijk Megan heet, is verdwenen. Rachel besluit om wat ze heeft gezien aan de politie te vertellen in de hoop hiermee Jess te helpen. Niets blijkt minder waar, want wie gelooft er een alcoholist? Wie gelooft de vrouw waarover veel klachten bij de politie liggen, klachten van de nieuwe vriendin van je ex…
Wat een boeiend onderwerp voor een thriller. Je zit in de trein en je bent getuige van iets waardoor je wordt meegezogen in een hels verhaal. Ik heb het in al die jaren dat ik met de trein ga nog niet meegemaakt. Ik vind het onderwerp van Paula Hawkins goed gekozen, want het is erg origineel. Echter werd tijdens het lezen mijn enthousiasme wel iets getemperd, want het was minder spannend dan ik dacht. Dat kwam omdat de scenes waarin Rachel worstelt met haar alcoholisme de spanning voor mij uit het verhaal haalde en het eerder een psychologische roman werd. Dat vind ik geen probleem, maar ik had verwacht dat het boek heel erg spannend zou zijn. Dat is eigenlijk het enige minpuntje, want verder is het een zeer origineel boek. Ik ga nu minder lezen in de trein en vaker uit het raam staren in de hoop dat ik ook een Jess en Jason tref.
Ik las dit boek tegelijk met Judith van Biebmiepje, voor onze “Boekenwurmenclub“. Hier kun je lezen wat mijn mede-boekenwurm Judith van dit boek vond.
Covertekst Op haar eerste dag bij het politiekorps van Atlanta wordt Kate Murphy geconfronteerd met de pesterijen en vooroordelen van haar mannelijke collega’s. Het is de slechts mogelijke dag om te beginnen: een seriemoordenaar die het heeft voorzien op agenten heeft zojuist een nieuw slachtoffer gemaakt en de stad lijkt een broeinest van geweld. Maar Kate is niet de enige vrouw die het moeilijk heeft. Maggie Lawson stapte in de voetsporen van haar oom en haar broer om zichzelf voor hen te bewijzen als politieagent. Als ze ontdekt dat haar broer Jimmy feiten achterhoudt in zijn verklaring over de aanslag besluit ze met haar nieuwe partner Kate op onderzoek uit te gaan. Ondanks de tegenwerking van hun mannelijke collega’s volgen Maggie en Kate het spoor van een moordenaar van wie ze zeker weten dat opnieuw zal toeslaan. Maar wanneer? Het spoor leidt hen naar de duisterste schaduwen van Atlanta, waar iemand zijn oog op Kate heeft laten vallen…
474 pagina’s Cargo – Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam ISBN 978 90 234 8724 1
NUR 305
Recensie Met dank aan de uitgeverij was ik een van de gelukkigen die het boek voor de verschijningsdatum al in handen had. Hierdoor was de drive extra groot om ook die felbegeerde handtekening van Karin Slaughter te scoren. Hier blogde ik al eerder over. Inmiddels heb ik het boek uit en ga ik jullie nu vertellen wat ik er van vond.
Twee jaar geleden schreef Karin Slaughter het boek ‘Genadeloos‘, waarin ze gedeeltelijk terug ging naar de jaren ’70. In dit boek gaat ze dit keer volledig terug naar die tijd en moeten de vaste lezers even afscheid nemen van Willt Trent en Sara Linton. Je raakt als lezer verzeild in een wereld waar er scheidingen zijn tussen zwart en blank, tussen mannen en vrouwen en arm en rijk. Als vrouw bij de politie gaan is eigenlijk een onmogelijke opgave, althans, anderen proberen je dit onmogelijk te maken. Kate ondervindt dit letterlijk aan den lijve. Bij binnenkomst moet ze zich een weg banen door handtastelijkheden en seksistische opmerkingen. En als ze denkt dat ze de vrouwenkleedkamer veilig heeft bereikt, krijgt ze daar ook nog aan portie. Ze praat te bekakt, ze heeft haar uniform niet op orde (ze kreeg namelijk een mannenuniform die veelste groot is) en ze moet weer wegwezen voor de zwarte vrouwelijke collega’s binnen komen. Niet echt een goed begin van je eerste werkdag.
Ze moet eerst haar werkdag doorbrengen met Jimmy Lawson die een dag eerder zijn partner heeft verloren bij een schietpartij. Kate mag niets zeggen en moet steeds in de auto blijven. Het enige wat ze mag doen is zaken noteren in haar boekje. Door een samenloop van omstandigheden is Kate gedwongen om daarna op te trekken met Maggie Lawson, het zusje van Jimmy. En die twee blijken stiekem een hele goede match, ook al wil Maggie dit in eerste instantie niet toegeven. Maggie en Kate hebben beide hun eigen redenen om bij de politie te gaan en ondanks dat het soms ontzettend zwaar is, weigeren ze beide om het bijltje er bij neer te gooien. Door hun goede samenwerkingen komen ze steeds dichterbij de bron van al die moorden op hun collega’s. Echter blijkt Jimmy ook een bepaalde rol te spelen. Een rol die hij liever niet openbaar maakt…
Gedurende het verhaal maak je ook kennis met Fox. Fox heeft al die moorden gepleegd en langzaam aan weet je zijn beweegredenen voor die moorden op de agenten. Echter heeft hij ook een gruwelijke hekel aan sommige vrouwen, Kate heeft hij al een tijdje op het oog...
Dit boek heb ik binnen een paar dagen uitgelezen en gisteren heb ik bijna non-stop gelezen. Ondanks dat ik het eerst erg jammer vond dat ik Will en Sara moest missen, heb ik daar na het lezen helemaal geen last meer van. Eigenlijk was het juist erg fijn dat Slaughter dit uitstapje naar het verleden heeft gemaakt. Het onderwerp van het boek is boeiend, spannend en beschrijft erg goed hoe zwaar het voor iedereen is geweest. Ik ben van na de jaren ’70, dus ik kan mij nauwelijks voorstellen dat het echt zo moet zijn geweest. Stiekem hou ik erg van die power-vrouwen die als een G.I. Jane opboksen tegen mannen met een grote mond. Maggie en Kate zijn twee van die vrouwen. Bij vlagen is het zelfs heel erg grappig als ze zich niet op hun kop laten zitten door hun grofgebekte collega’s. Deze twee nieuwe personages bieden nog een legio perspectieven, dus ik verheug mij al op een mooie afwisseling in boeken van Will & Sara en Maggie & Kate.
Ik las dit boek tegelijk met Judith van Biebmiepje, voor onze “Boekenwurmenclub“. Hier kun je lezen wat mijn mede-boekwurm Judith van dit boek vond.
Jenny's Bookcase 