Covertekst
Duitsland aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. De chirurg Frank Kappus verliest zijn vrouw bij de geboorte van hun derde kind en trouwt nog geen tweede maanden later met de jonge Liesl. Zij moet – in haar nieuwe rol als moeder – de kinderen beschermen als Frank naar het front wordt gestuurd. Het gezin wordt geteisterd door luchtaanvallen en honger. Als een van de kinderen met psychische klachten in het beruchte ziekenhuis voor ‘ongeschikte’ kinderen terecht dreigt te komen, wordt Liesl helemaal op de proef gesteld.

375 pagina’s
Xander Uitgevers BV,  Amsterdam
ISBN 978 94 016 0152 8
NUR 302

Recensie
Het verhaal begint in december 1944. Het einde van oorlog is voor de omringende landen al in zicht, maar niet in het leven van Liesl en niet in Duitsland. Ze zit in een schuilkelder met haar drie ‘stiefkinderen’ en haar kersverse echtgenoot op kilometers afstand in het hart van de oorlog. Liesl houdt van kinderen, dus ook van die van haar kersverse echtgenoot. Ze heeft lang gewerkt als leidster van een kinderopvang bij een schoonheidskliniek. Daar heeft ze ook uiteindelijk Frank ontmoet. Ze doet alles wat in haar macht ligt om de kinderen zo goed mogelijk te verzorgen en op te voeden. Je merkt gedurende het lezen dat de kinderen geen enkele kans krijgen om te rouwen om het verlies van hun moeder. Niet alleen zitten ze in de overleef-stand, maar ze moeten ook nog eens hun vader missen.Liesl krijgt op een gegeven moment een oud-vriendin te logeren, wat haar door de moeilijke tijd sleept.
Hun huis wordt op een gegeven moment opgeëist en moeten ze verplicht nog meer logees in huis nemen. Dit zijn vluchtelingen uit Duitsland waar de bevrijders al hebben toeslagen. Dit geeft extra stress in huis en vooral de middelste zoon Ani reageert hier erg slecht op. Zelfs Arische kinderen zijn dan niet veilig in eigen land als blijkt dat ze psychische problemen hebben. Dan lees je ook hoe gruwelijk Duitsers konden zijn tegen hun eigen bevolking.

Frank krijgt op zijn beurt ook weinig kans om het verdriet te verwerken en te wennen aan zijn nieuwe gezinssituatie. Hij moet gewonde soldaten weer zien op te lappen, maar het liefst zou hij thuis willen zijn. Hij wil er eigenlijk niets van weten, van de hele oorlog niet. Toch voelt hij zich verantwoordelijk voor zijn patiënten. Zeker als een zeer verminkt oud klasgenoot naar binnen wordt gebracht. Frank ziet het als zijn missie om hem helemaal op te lappen voor hij weer overgeplaatst zal worden naar Berlijn. Ondanks dat lonkt het thuisfront meer dan het oorlogsfront…

Het boek geeft een hele mooie beschrijving van een gezinssituatie in Duitsland tijdens oorlogstijd. Het boek kabbelt in het begin een beetje voort, maar dat maakt dat je een goed beeld krijgt van de situatie zoals deze was. De situatie waar het gezin zich in bevind had net zo goed in een ander land kunnen zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vrouwen die zich zorgen maken om hun kroost, of er nog wel genoeg eten is en of ze veilig de dag door komen. Maar ook het gemis van de man, vader, broer die ver van huis aan het vechten is. Ik denk dat het gevoel vrij universeel zou zijn geweest. Ik vond het erg boeiend om het verhaal vanuit het Duitse perfectief te lezen. Ik kan ergens nu wel beter begrijpen dat er ook Duitsers waren die echt niets van de gruwelijkheden af wisten die om zich heen afspeelden. Mensen waren bezig met de waan van de dag en overleven is dan in zo’n situatie het aller belangrijkste. Ongeacht of je Duitser was of niet. Mooi om te lezen nu we weer langzaam richting 4 en 5 mei gaan. Bedankt Xander Uitgevers!