Covertekst
Juanita zit aan het sterfbed van haar man Pepe, in Nederland. In zijn laatste dagen vertrouwt Pepe haar alles toe waarover hij een leven lang gezwegen heeft. Zijn bekentenis opent Juanita niet alleen de ogen voor het echte verhaal van Pepes jeugd tijdens de wrede Spaanse dictatuur, maar dwingt haar ook naar haar eigen verleden te kijken. De romantiek van hun eerste ontmoeting, het reizend theatergezelschap van haar ouders, de gedichten die Pepe schreef en de vader die hij zocht – alles komt in een ander licht te staan. […]
Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam
ISBN 978 90 468 1881 7
NUR 301
Op de achterflap staat ‘sprankelende roman over een liefde in het Spanje van Franco’. Als ik heel eerlijk ben vind het woord sprankelend voor de inhoud van dit boek niet goed gekozen. Het boek zou ik eerder betitelen als tragisch.
Het is nogal wat dat je als kind een vluchtend bestaan moet leiden, in een omgeving waar je niet naar school kan en je de droom van je moeder moet waarmaken. Of dat je als kind heel jong werk moet verrichten omdat je vader is verdwenen en er voor broertjes en zusjes gezorgd moeten worden. En nog tragischer is het dat je zelfs binnen de muren van een klooster niet veilig bent.
Dit is in een notendop het leven van Juanita en Pepe. Pepe ligt op zijn sterfbed en heeft de behoefte om alles wat hij niet eerder heeft vertelt op te biechten aan Juanita. Hij vertelt over het gezin waarin hij is opgegroeid, welke ontberingen hij heeft moeten doorstaan, dat hij in de mijnen heeft gewerkt en wat hem overkomen is in het klooster.
Ook Juanita gaat nadenken over haar eigen jeugd, dat ze eigenlijk de droom van haar moeder leefde en als zangeres het podium op moest. Als haar Pepe er niet meer is, wat moet ze dan? Gaat ze dan terug naar Spanje? Maar wilt ze dat wel? Het land waar zoveel herinneringen liggen. Het boek pendelt tussen het heden en verleden. Het verleden waarin ze beide nog jong zijn en elkaar uit eindelijk ontmoeten, maar ook in het heden als Pepe is overleden.
Tijdens het lezen had een ik een beetje een haat-liefde verhouding met dit boek. Ik merkte dat ik alleen korte passages kon lezen en het boek daarna weg moest leggen. Gedurende het verhaal lees je copla’s (gedichten) van Pepe, maar dat haalde voor mij ontzettend de vaart uit het verhaal. En ik merkte dat ik graag meer over de jonge Pepe en Juanita wilde lezen, nog meer de diepte in, maar ook dat was niet mogelijk. Ik was volledig overgeleverd aan het schrijven Heijmerikx, wat mij helaas op deze manier niet kon raken. Ik ben heel benieuwd hoe jij het boek zult ervaren en wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ erover zullen schrijven.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Mijn muzikale ondersteuning deze keer:
Jenny's Bookcase 