Covertekst 

Augusto Mendes is een welgestelde dokter, die tijdens de dictatuur van Salazar de stad verlaat om in een ver en afgelegen dorp te gaan wonen, niemand weet waarom. Zijn zoon Antonio Mendes komt getraumatiseerd terug van de oorlog in Angola, waar hij twee keer naartoe is gestuurd. Dan komt diens zoon Duarte Mendes, de eigenlijke hoofdpersoon, een begenadigd pianist – die de muziek helemaal de rug toekeert. Hij beseft dat ook hij is aangeraakt door deze beladen familiegeschiedenis, en dat hij degene is die het een plek moet geven.

183 pagina´s
Uitgeverij Signatuur, Utrecht en Kitty Pouwels
ISBN 978 90 567 2469 6
NUR 302

Recensie

Na het lezen van ‘Jouw gezicht zal het laatste zijn’ bleef ik achter in wat verwarring. Gelukkig ging de dag erna naar het Crossing Border Festival in Den Haag waar ik samen met een aantal andere bloggers Pedro zou ontmoeten. Na zijn lezing werd mij een hoop duidelijk. Het verslag over mijn bezoek aan het festival kun je hier lezen.

Het boek beschrijft drie generaties van mannen waarin de laatste en huidige generatie de gebeurtenissen van de vorige twee nog steeds ervaart. De grootvader van Duarte, Augusto heeft geleefd onder de dictatuur van Salazar. De vader van Duarte, Antonio, vocht in Angola waar hij getraumatiseerd van terug kwam.  Hierin zie je ook het verleden van de auteur weer terug. Ook zijn vader heeft gevochten in de oorlog en kwam terug met een trauma. Overigens heeft Pedro zelf ook een trauma, die je ook weer in het boek terug ziet komen. Als hij als kind naar de dokter moest, dan ging hij met zijn ouders naar Lissabon. Daar zag hij mensen op straat bedelen zonder armen, benen of oog. Dat heeft een diepe indruk op hem gemaakt. In het boek komt ook een vrouw voor zonder been, die zichzelf heeft geschilderd.

Daarnaast gaat het verhaal erg heen weer in schrijfstijl en personages. Het ene moment schrijft Pedro heel mooi beschrijvende zinnen en dan weer letterlijk een dialoog die lijkt op: Jan zegt: …. Piet zegt:…. Jan zegt:… Maar ook de perspectieven van de personages wisselen erg snel. Na de lezing begreep ik dat Pedro ook zo werkt, in zijn hoofd gaat het tijdens het schrijven ook heel erg heen en weer. Ik denk dat dat het boek persoonlijker is geworden dan dat je op het eerste gezicht zou zeggen. Het is bijna een verborgen autobiografie die je tussen de regels door leest.

Het boek heeft vele mysteries en sommige zullen dat voor altijd blijven, zelfs voor Pedro. De bijzonderste van het hele verhaal is de opgezette kat achterin een jeep midden in Angola. Waarom? Dat moet je zelf lezen!

Wat mijn mede-bloggers er van vonden lees je hier.

De volgende nummers vond ik toepasselijk om de Portugese sfeer.