Vrijdag 8 november was het weer Literatuur Late Night in de grote bibliotheek van Den Haag aan het Spui. Eens per maand wordt dit georganiseerd en zit je voor een habbekrats op de eerste rij. Hoe leuk is dat! En mocht je niet kunnen… het wordt ook live uitgezonden via de website.

Ik moet eerlijk bekennen dat dit de eerste keer was dat ik er heen ging, terwijl ik al 2 jaar om de hoek woon. Nu had ik een hele goede reden, want Walter van den Berg was een van de gasten. Zijn boek ‘Van dode mannen win je niet’ stond vorige maand centraal bij de leesclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Na het lezen van alle blogs van mijn mede-clubleden was ik erg nieuwsgierig geworden naar wat Walter nog meer over dit boek te vertellen had. Nog een leuk detail, het was precies de 30ste keer dat deze late night werd georganiseerd.

Walter van den Berg werd als eerste gast geïnterviewd door Oscar Kocken. Het voelde een beetje of je in een leuke uitzending van ‘De wereld draait door’ was beland. Kocken had een prettige manier van interviewen en wist een fijne sfeer te scheppen.

Kocken begon met het feit dat er eigenlijk weinig gebeurd in het boek van Van den Berg. Dat er geen inzicht komt in het verhaal en dat het blijft duren, maar op zo’n manier dat je als lezer toch geboeid blijft.  Daar kon Walter wel inkomen, want dat past ook bij de hoofdpersoon. Walter legde uit dat het boek autobiografisch is en dat zijn moeder zo’n man heeft gehad toen hij 13 jaar was. Dit heeft geduurd tot ongeveer zijn 15de. In het begin vond Walter het lastig om de juiste toon te vinden in het boek. Hij wilde namelijk als schrijver een stap zetten ten opzichten van zijn eerdere boeken ‘Hondenkoning’ (2004) en ‘West’ (2007), waar hij ook een nominatie voor een Gouden Uil voor kreeg. Hij schreef in zijn vorige boeken over jonge jongens, maar hij wilde het nu meer op een volwassen niveau tillen. Hij heeft gestoeid met onder andere de compositie, dus het verhaal vertellen vanuit Wesley, de moeder van Wesley en zelfs de dochter van de andere vrouw waar de huidige hoofd persoon en relatie mee heeft gehad. Uiteindelijk is het, zoals de lezer al weten, de stiefvader geworden. Dit vond hij ook het meest interessante perspectief.

Net als dat acteurs het vaak leuk vinden om een slechterik te spelen, beleefde Walter ook plezier aan het schrijven van deze slechterik. Walter vergeleek het met een computerspel waar je mensen mag neerschieten, dat kun je ook met een personage. Die kun je hele vervelende dingen laten doen. Echter lees je nergens in het boek dat hij de vrouwen slaat, dit heeft Walter bewust gedaan. Het kwam anders te dichtbij voor hem. Je leest echter wel dat de hoofdpersoon mannen slaat en daar kon Walter dan wel ‘los’ gaan tijdens het schrijven.

Je komt er als lezer niet achter wat deze man precies bezielt, maar ergens krijg je een beetje compassie voor deze man. Hij vind het soms zelf bijna jammer als hij gaat slaan, terwijl hij zich in zo’n gezin had genesteld. De hoofdpersoon vertelt het verhaal tegen Wesley, waaruit je toch een soort schuldgevoel kunt opmaken. Walter zei: ‘Je zou hem licht sympathiek kunnen vinden’.

Het verhaal speelt zich af in de lagere sociale klasse. Dit is het milieu waar Walter zich toen ook in bevond. Hij heeft het ‘met grote klodders na geschilderd’. Het maakt dat de wereld klein is en dat je als schrijver met kleine zinnen duidelijk kan maken hoe de omgeving er uit ziet. In de grachtengordel zou dit verhaal minder tot zijn recht komen.

Natuurlijk bedacht ik mij later thuis ook nog allerlei vragen. Stiekem ben ik nieuwsgierig wat zijn familie van het boek vind. Ik kan me voorstellen dat zijn moeder hier ook iets van vind. Want het is een heftige gebeurtenis in haar leven geweest. Helaas kwam het interview niet zo diep en persoonlijk. 

Walter noemde dit boek op zijn blog ‘een stinkend goed boek’, waar ik me helemaal bij neer kan leggen. Hij was ook erg blij met de recensies van ‘de bloggers’. Echter kregen zijn eerste twee boeken veel recensies en ook veel goede recensies, maar zijn er maar weinig van verkocht. Hopelijk spreekt dit boek nu wel een breder publiek aan.

Na het interview met Walter was het tijd voor muziek van Jeroen Kant. Hij was een van de finalisten van ‘De beste singer songwriter van Nederland’. Zijn liedjes vond ik erg passen bij het interview met Walter. Onder andere dit liedje zong hij vanavond:

Niet alleen was er muziek, maar ook werd de literatuur agenda voor de komende tijd doorgenomen. Erg leuk om getipt te worden op deze manier. Daarna was het de beurt aan Joost Zwagerman om te vertellen over zijn dubbele bundel ‘Americana’. Tja, en dan zie je een oude rot in het vak aan het werk. Het gemak waarmee hij praat en met de passie en enthousiasme waar mee hij vertelt is erg aanstekelijk. Hij vertelde net zoals dat hij vertelt bij DWDD in zijn kunstrubriek. Ik heb zijn boek niet gekocht, omdat het mijn genre niet is. Echter ben ik wel nieuwsgierig, dus wie weet leen ik hem eens in de bibliotheek.

Tijdens het interview met Joost Zwagerman viel mij ineens de bescheidenheid van Walter op. Ik denk dat dit echt niet nodig is, ook al heeft Zwagerman een enorm oeuvre. Joost Zwagerman is ooit ook zo begonnen. Walter mag best heel erg trots zijn op dit boek en dat ook gerust laten zien. Walter reageerde trouwens erg leuk toen ik na de interviews op hem afstapte met de mededeling dat ik één van de bloggers was. Dan ben jij Jenny zei hij. Hij had mijn berichtjes op Twitter gelezen. Erg fijn als auteurs hun lezers serieus nemen. Hierbij wil ik dan graag Walter bedanken voor zijn bericht in het boek en hem veel succes wensen met de verdere promotie. Hij vertrouwde me toe dat hij het lastig vond om iets op te schrijven omdat het zo’n lange tijd geleden was sinds zijn vorige boek. Ik ben er in ieder geval heel erg blij mee!

Er was afsluitend nog een literatuur quiz, die ik op de een na laatste vraag net niet goed had. Er ging uiteindelijk een hele blije meneer naar huis met beide boeken.  Dat vond ik helemaal niet erg, want ik had het beste boek van de avond al. Kortom, een geslaagde avond.