Jenny's Bookcase

Voor echte boekenwurmen of ter inspiratie om te lezen

Tagarchief: dapper


door 2 reacties

Laura Maaskant – LEEF!

Covertekst
Laura Maaskant is vijftien als ze voor het eerst hoort dat ze een zeldzame vorm van kanker heeft. Na een lang en zwaar behandeltraject lijkt ze genezen, en pakt ze de draad van haar jonge leven weer op. Ze maakt haar vwo af en gaat studeren in Amsterdam. 

Maar dan keert de ziekte terug. De prognose is ongewis, haar levensverwachting beperkt. Nogmaals loodzware behandelingen ondergaan wijst Laura af. Ze gaat voor kwaliteit van leven; niet met een bucket list, maar ‘gewoon’, met haar vrienden en haar familie, en in haar werk. Zoals ze zelf zegt, ervaart ze haar leven nu juist heel intens. […]

191 pagina’sLeef!
Uitgeverij Ten Have / Kosmos Uitgevers, Utrecht / Antwerpen
ISBN 978 90 259 0392 3
NUR 320

Recensie
Vaak heb ik met dit boek in mijn handen gestaan. In het weekend van de boekpresentatie van Simone van der Vlugt besloot ik het boek te kopen toen ik het tegenkwam in de kringloopwinkel. Ik was onder de indruk van haar interview met Coen Verbraak in ‘Kijken in de ziel: op de drempel‘ en was nieuwsgierig naar haar boek.

Laura beschrijft in het boek het traject van haar ziekte wat ze heeft doorlopen en welke keuzes ze daarin heeft genomen. Van de onverwachte pijn, de onderzoeken en de behandelingen. Maar ook de draad weer oppakken na een zware tijd, voelen dat je weer in het leven staat en dan vervolgens keihard terug worden gesmeten na een slechte uitslag. Alles wat ze heeft meegemaakt weet Laura in heldere bewoording uit te leggen.
Elke dag is namelijk bijzonder: er is maar één dag, deze dag, in dit moment. Het leven is zó waardevol. Ik neem je graag mee in mijn wereld. Mijn wereld, waarin ik belangrijke dingen leerde van alles wat ik heb meegemaakt. [p.19]
Ziek zijn is altijd een groeiproces. Of je nu doodgaat of niet, of het je tijd is of niet, het enige wat op dat moment mogelijk is, is groeien. [p.49]
Iedereen roept altijd dat je moet genieten van de kleine dingen, van het leven, etc. Maar ik denk dat je het pas goed beseft als je zoiets overkomt wat Laura is overkomen. Haar boek is dat ook een wake up call voor iedereen die gezond in het leven staat, maar zich laat opslokken door de waan van de dag. Voor mij geldt dat in ieder geval wel.
Het leven is niet te verliezen, enkel los te laten. [p.98]
Ondanks de paradox die in mijn leven zichtbaar werd toen ik mij niet meer ziek voelde, wil ik je oproepen om wél te doen wat je hart je ingeeft. […] Het leven is te kort om te dromen, te durven en te doen. [p.181]
Je weet nooit waar je morgen bent of wat er in je leven gebeurt. Daarom is het hier en nu zo belangrijk. Het was fijn om daar even bij stil te staan en de levenslessen van Laura in mij op te nemen. Het is een ontroerend en dapper boek, maar haar woorden stralen kracht uit. Ik hoop dat het haar nog lang goed mag gaan.


door 2 reacties

Anthony Doerr – Als je het licht niet kunt zien

Covertekst
De jonge Marie-Laure is blind. Ze woont met haar vader in Parijs naast het Natuurhistorisch Museum, waar hij werkt als curator. Als Marie-Laure twaalf is bezetten de nazi’s Parijs en vader en dochter vluchten naar het Bretonse Saint-Malo. Ze hebben de grootste en meest waardevolle schat van het museum meegenomen.

In een Duits mijnstadje groeit Werner Pfennig op in een weeshuis samen met zijn jongere zusje Jutta. Werner belandt bij de Hitlerjugend en wordt vervolgens naar het front gestuurd. Via Rusland komt hij tenslotte in Saint-Malo terecht, waar zijn verhaal en dat van Marie-Laure samenkomen.

542 pagina’s  Anthony Doerr
The House of Books, Amsterdam
ISBN 978 90 443 4594 0
 NUR 302

Recensie
Dit hele dikke boek, in een van mijn favoriete genres, heeft mij een hele tijd vanaf mijn nachtkastje aan liggen staren. Eindelijk kon ik er afgelopen weekend in beginnen.

Het boek start op 7 augustus 1944 als de Tweede Wereldoorlog al een heel eind is gevorderd, maar nog niemand op dat moment weet. Je maakt kennis met Werner die als Duitse militair in Frankrijk zit om zijn werk als radiotechnicus uit te voeren. Hij heeft een heftige jeugd achter de rug en is opgegroeid als wees. Samen met zijn zusje kan hij gelukkig terecht bij een vrouw die hun een liefdevol thuis bezorgde. Werner en Jutta groeiden op in een mijnwerkersstadje in Duitsland, zonder enkel uitzicht op een glansrijke toekomst. Zodra Werner vijftien jaar wordt weet hij wat hem te wachten staat… werken in de mijnen, net als alle andere mannen uit het stadje. Hij en zijn zusje dromen iedere avond bij de radio die hij heeft gerepareerd. Werner heeft namelijk een enorm talent. Geef hem een apparaat en hij maakt het. In het stadje staat hij al snel bekend als de jongen die alles kan maken. Zo ook de radio van een hoge Duitse officier. Die ziet het talent van Werner en hij zorgt ervoor dat Werner toelatingsexamen mag komen doen op de eliteschool voor de beste militairen in het land. Het land wat langzaam aan Europa toe-eigent.

Het verhaal van Werner wisselt af met het verhaal van Marie-Laure. Een meisje met aangeboren staar. Alleen de eerste jaren van haar leven kan ze de wereld aanschouwen, maar als ze zes is gaat het licht definitief uit. Ze woont samen met haar vader in Parijs die sleutelbewaarder is van een museum. Zodra de oorlog uitbreekt vlucht Marie-Laure samen met haar vader naar een klein vestingsstadje aan de kust en kunnen ze logeren bij haar oudoom. Daar hebben ze het goed, tot haar vader wordt opgeroepen door de directeur van het museum om terug te komen naar Parijs. Het is maar voor een paar dagen… maar tegen alle verwachtingen in wordt hij opgepakt. De aanklacht is niet duidelijk, maar hij wordt te werk gesteld ten behoeve van de oorlog in Duitsland. Marie-Laure mist haar vader ontzettend en de dagen worden weken en de weken worden jaren. Ze slaat zich zo goed en kwaad als het gaat door de oorlog heen en ontfermt zich over haar oudoom. Samen met haar oom, die psychisch soms wat in de war is, fantaseren ze zich op de mooiste plekken op de wereld om te ontsnappen aan alle ellende en verdriet.

Beide verhalen spelen zich in het verleden en het heden af. Beetje bij beetje leer je hun geschiedenis en toekomst kennen. Het zijn twee dappere kinderen die opgroeien in een vreemde wereld. De wereld van oorlog en verdriet. Het gemis van geliefden, zicht op een droomwereld en zich staande houden, zijn thema’s die ze beide kennen.
Soms waren de wisselingen in tijd wat verwarrend en misschien had het boek her en der een pagina kunnen missen. Maar ach, als dat alles is. Doerr heeft zich goed verplaatst in twee jonge kinderen en laat ze onder zijn pen opgroeien. Het is realistisch en het verhaal is een prachtige aanvulling op al die verhalen die over de Tweede Wereldoorlog zijn vertelt. De waardevolle schat geeft een bepaalde spanning aan het boek waar ik verder niets over verklap, maar het hield mij in zijn greep. Ik heb respect voor Doerr. Als je hier tien jaar aan hebt gewerkt en het pakt zo uit, dan kan ik alleen maar mijn petje voor je afnemen.

Hoe dan, kinderen, creëren de hersenen, die zonder ook maar een sprankje licht bestaan, een wereld vol licht voor ons?


door 4 reacties

Joelle Charbonneau – De Test trilogie

Covertekst De Test
De jonge, ambitieuze Cia Vale is tot haar vreugde een van de uitverkorenen om deel te nemen aan De Test: een jaarlijks terugkerend evenement waarvoor alleen de allerbeste studenten uit de koloniën van het Verenigd Gemenebest geselecteerd worden. Zij die slagen voor De Test hebben de wereld aan hun voeten liggen en zullen klaargestoomd worden tot toekomstige leiders van hun land. Vol goede moed, maar met waarschuwingen van haar vader in haar achterhoofd, vertrekt Cia naar de hoofdstad, waar De Test zal plaatsvinden. Als blijkt dat de inhoud van de diverse beproevingen niet alleen geestelijk, maar ook fysiek het uiterste van de kandidaten vraagt, ontstaat er een onderlinge strijd tussen de deelnemers. Kan Cia de mensen die het dichtst bij haar staan wel écht vertrouwen, of is niets wat het lijkt?

362 pagina’s
Karakter Uitgevers B.V., Uithoorn
ISBN 978 90 452 0793 3
NUR 285

Gegevens De Studie
342 pagina’s
Karakter Uitgevers B.V., Uithoorn
ISBN 978 90 452 0415 4
NUR 285 / 284

Gegevens Het Examen
319 pagina’s
Karakter Uitgevers B.V., Uithoorn
ISBN 978 90 452 0696 7
NUR 285 / 284

De test trilogie
Recensie
Eindelijk, eindelijk, eindelijk ruimde ik ruimte in om deze trilogie te lezen in de zomer. Achter elkaar heb ik alle drie de delen verslonden. Ja, je leest het goed, de zomer. Inmiddels zijn we ruim in de herfst beland en is door alle drukte mijn leeservaring van deze geweldige trilogie naar de achtergrond geschoven. Nu moest ik het gewoon doen.

Vanaf de start van het boek kreeg ik gelijk het gevoel alsof ik in de wereld van The Hungergames of The Fifth Wave was beland. In beide trilogieën staat een dapper meisje centraal die om de een of andere reden in een bepaalde (gesimuleerde) omgeving moet zien te overleven. Cia moet te zien overleven tijdens De Test die zij zal moeten doorstaan om student te mogen worden voor het Verenigd Gemenebest omdat zij is uitverkoren. Echter, de mensen die ooit terugkwamen van De Test kunnen zich daarvan nauwelijks iets herinneren. Wat gebeurt er toch tijdens die Test? Gelukkig gaat ze niet alleen en is Tomas uit haar ‘provincie’ ook een van de uitverkorenen. Ze kan duidelijk wel een maatje gebruiken.

Je begrijpt, gezien de drie delen, dat Cia De Test zal doorstaan. Helaas voor haar, maar gelukkig voor ons als lezers, blijft het daar niet bij. De Test is namelijk niet wat het de buitenwereld doet geloven te zijn. En Cia, zal Cia niet zijn als zij daar niet tegen in opstand zou komen. Hoe ze dat doet en met wie, dat zal je echt zelf moeten lezen. Gelukkig voor jou, zijn alle drie de delen al uit, dus kun je ze achter elkaar lezen. Gegarandeerd twee a drie dagen leesplezier, want ze lezen als een trein. Ondanks dat het YA-boeken zijn, heeft mij dat geen enkele keer gestoord. Ook vond ik het niet erg dat de boeken ergens raakvlakken hadden met de eerder genoemde trilogieën. Deze boeken krijgen gewoon een ereplaats in mijn boekenkast. Must have!


door 4 reacties

Marjoleine Oppenheim – Spangenberg – Over zij en ik

Covertekst
Marjoleine Oppenheim – Spangenberg is in 1995 met haar moeder en broer in Auschwitz. Ze bevinden zich in bijzonder gezelschap: de historicus Loe de Jong (de man van haar moeder) en prins Claus met zijn drie zonen. Voor Marjoleines moeder is het de eerste keer dat ze terug is in het kamp. Voor Marjoleine zelf is het bezoek een keerpunt: ze staat oog in oog met een verleden dat niet het hare is, maar dat wel haar jeugd nadrukkelijk bepaalde.

215 pagina’s Over zij en ik
Uitgeverij De Geus B.V., Breda
ISBN 978 90 445 3095 7
NUR 320

Recensie
In het kader van ‘De maand van de geschiedenis’ met het thema ‘Vriend & Vijand’ las ik dit boek. Dit boek behelst het thema als geen ander. De moeder van Marjoleine besluit jaren later, om met prins Claus, die zij via haar tweede man heeft leren kennen, terug te keren naar Auschwitz. Prins Claus, geboren in Duitsland, is op dat moment de vriend in plaats van jaren geleden de vijand. Een mooier symboliek voor deze maand had ik niet kunnen bedenken.

Ademloos heb ik dit boek zitten lezen. Het slingert heen en weer tussen de ervaringen van Marjoleine in haar jeugd met haar getraumatiseerde moeder en de verhalen van haar moeder die afspelen in de Tweede Wereldoorlog. Marjoleine beschrijft hoe haar moeder via Westerbork en de vele nare ritten in treinen en dodelijk vermoeide wandelingen in Auschwitz beland. Het is ongelooflijk hoe mensen met elkaar kunnen omgaan en het is des te bijzonder hoe sterk de moeder van Marjoleine is geweest in al die ellende. Ternauwernood overleeft zij dit alles en probeert na de oorlog het leven weer op te pakken, zo goed en kwaad als het gaat. Ze trouwt en krijgt Marjoleine en haar broer. Echter houdt het huwelijk geen stand en de afstand tussen Marjoleine en haar vader wordt ieder jaar een beetje groter. Ze raken in al die jaren een beetje vervreemd van elkaar, waardoor ze is aangewezen haar moeder met haar bijzondere gebruiksaanwijzing. Je merkt tijdens het lezen dat Marjoleine zich op vele vlakken aanpast, maar daar ook tegenaan probeert te schoppen op haar manier. Dat laatste is soms tevergeefs. Deuren en ramen mogen nooit op slot, het geluid van sleutelbossen is niet te verdragen en bepaalde kledingstukken van Marjoleine zorgen er voor dat de moeder van Marjoleine even niet meer in het heden is.

Dit boek is echt een prachtige aanvulling op de vele verhalen die zijn opgetekend over de Tweede Wereldoorlog. Dit verhaal kwam erg in de buurt van mijn eigen familie. ‘Slechts’ één lid van de familie heeft in een kamp gezeten en is daar overleden. Dit was een jonge broer van mijn opa. Bij toeval kwam mijn vader daar enkele jaren geleden via een oorlogswebsite achter. Toch heeft iedere familie zo hun eigen trauma aan de Tweede Wereldoorlog over gehouden. Het altijd maar hamsteren van bijvoorbeeld koffie, thee en suiker herken ik van mijn oma. Zij is tot twee keer toe haar huis kwijt geraakt door bombardementen, terwijl ze hoogzwanger was en haar Joodse man zat ondergedoken. Tot aan haar dood had zij altijd haar vluchtkoffer klaar, want je weet tenslotte maar nooit. Deze ervaring heeft degelijk invloed op mijn vader gehad en zo ook weer op mij. Het beschermde van mijn ouders richting mij en het waken voor het onbekende is een van de zaken die ik weer heb meegekregen uit deze ervaring. Het verhaal heeft mij ontroerd en ik raad jou aan om dit boek ook te lezen.

Bedankt Linda van Uitgeverij De Geus, dat ik dit boek mocht lezen. Een top match!

Ik lees Nederlands (2014) - groot

 


door 9 reacties

Christine Regber – Martens – Zoevendemamma Altijd de hort op

Covertekst

In Zoevendemamma Altijd De Hort Op, beschrijf ik, op luchtige wijze, mijn in vele opzichten bijzondere levensverhaal. Laat je meevoeren op reis en ontdek de wereld van iemand die zich niet uit het veld laat slaan door haar handicap. Een gezonde mix aan durf, inzet, toewijding, liefde en gevoel voor humor leiden tot situaties die aantonen dat niet telt wat er niet kan, maar juist wat er wél kan. Het boek laat ons nadenken over hoe we beter met gehandicapten kunnen omgaan. Dit soort verhalen moet verteld worden om zo de beeldvorming van mensen met cerebrale parese en andere handicaps, positiever te maken.

326 pagina´s zoevendemama
http://www.pumbo.nl – Zwaag
ISBN 978 90 820 4530 7

Recensie

Dit boek beschrijft het leven van Christine. Christine zit in een rolstoel en kan met ondersteuning kleine stukjes lopen. Bij haar geboorte was de navelstreng om haar nek komen te zitten en is er iets beschadigd. Ze werd uiteindelijk gediagnosticeerd met cerebrale parese. Christine is een dappere en pittige dame die zich niet snel uit het veld laat staan. Ze gaat binnen Amerika alleen op reis om familie te bezoeken. Want daar komt Christine oorspronkelijk vandaan. Op haar dertigste woont ze nog steeds bij haar ouders thuis, maar ze kan autorijden en werkt zelfs bij de politie. Het enige wat nog ontbreekt is een leuke man. Die ontmoet ze via het internet, alleen woont hij helemaal in Nederland. Het land waar inmiddels ook haar zus woont met haar gezin. Ze besluit Jonas toch te ontmoeten als ze op familiebezoek is in Duitsland. Er blijkt een enorme klik te zijn. Echter zijn een aantal familieleden behoorlijk sceptisch en eerlijk gezegd behoorlijk grof. Als Christine vertelt over Jonas, zegt haar oom:

‘Och kóm nou toch Christine, denk tóch eens na. Jij bent gehandicapt dus wat moet hij van je? Als hij geen handicap heeft en niet lelijk is, moet er iets anders mankeren aan hem. Een normale man wil toch niemand met een handicap! Ik denk dat hij je gebruikt.’

Gelukkig biedt die oom later wel zijn excuses aan, maar ik kon daar heel erg boos om worden. Het is echt ongelooflijk hoeveel vooroordelen er over gehandicapte mensen zijn. Later in het verhaal merk je dat ook als Christine en Jonas gaan samenwonen. Ze mogen bepaalde verbouwingen niet doen, of moeten ze juist wel doen aan hun huis. En als Christine zwanger blijkt te zijn denken mensen dat ze niet voor haar kind zou kunnen zorgen. Gelukkig weet Christine elke keer van zich af te bijten en is het heel goed dat ze haar verhaal op papier heeft gezet. Misschien zou het goed zijn als hulpverleners dit boek ook eens zouden lezen. Dan zouden ze begrijpen hoe het in ieder geval niet moet. Een kritische kanttekening, de taal in het boek is vrij simpel en het had van mij wel wat diepgang mogen hebben. Hoe voelt Christine zich op bepaalde momenten, had ze haar oom niet heel graag een klap willen geven na die opmerking? Hoe is de relatie met haar zus en wat vind haar zus ervan een gehandicapte zus te hebben? Maar laat je dit vooral niet weerhouden het boek wel te lezen. Het is heel leerzaam om in iemands belevingswereld te kruipen en die van Christine is soms erg pittig. Bedankt voor het lezen van jouw verhaal en ik hoop dat je met dit boek een hoop mensen weer een stuk wijzer mag maken.