Covertekst

In Zoevendemamma Altijd De Hort Op, beschrijf ik, op luchtige wijze, mijn in vele opzichten bijzondere levensverhaal. Laat je meevoeren op reis en ontdek de wereld van iemand die zich niet uit het veld laat slaan door haar handicap. Een gezonde mix aan durf, inzet, toewijding, liefde en gevoel voor humor leiden tot situaties die aantonen dat niet telt wat er niet kan, maar juist wat er wél kan. Het boek laat ons nadenken over hoe we beter met gehandicapten kunnen omgaan. Dit soort verhalen moet verteld worden om zo de beeldvorming van mensen met cerebrale parese en andere handicaps, positiever te maken.

326 pagina´s
http://www.pumbo.nl – Zwaag
ISBN 978 90 820 4530 7

Recensie

Dit boek beschrijft het leven van Christine. Christine zit in een rolstoel en kan met ondersteuning kleine stukjes lopen. Bij haar geboorte was de navelstreng om haar nek komen te zitten en is er iets beschadigd. Ze werd uiteindelijk gediagnosticeerd met cerebrale parese. Christine is een dappere en pittige dame die zich niet snel uit het veld laat staan. Ze gaat binnen Amerika alleen op reis om familie te bezoeken. Want daar komt Christine oorspronkelijk vandaan. Op haar dertigste woont ze nog steeds bij haar ouders thuis, maar ze kan autorijden en werkt zelfs bij de politie. Het enige wat nog ontbreekt is een leuke man. Die ontmoet ze via het internet, alleen woont hij helemaal in Nederland. Het land waar inmiddels ook haar zus woont met haar gezin. Ze besluit Jonas toch te ontmoeten als ze op familiebezoek is in Duitsland. Er blijkt een enorme klik te zijn. Echter zijn een aantal familieleden behoorlijk sceptisch en eerlijk gezegd behoorlijk grof. Als Christine vertelt over Jonas, zegt haar oom:

‘Och kóm nou toch Christine, denk tóch eens na. Jij bent gehandicapt dus wat moet hij van je? Als hij geen handicap heeft en niet lelijk is, moet er iets anders mankeren aan hem. Een normale man wil toch niemand met een handicap! Ik denk dat hij je gebruikt.’

Gelukkig biedt die oom later wel zijn excuses aan, maar ik kon daar heel erg boos om worden. Het is echt ongelooflijk hoeveel vooroordelen er over gehandicapte mensen zijn. Later in het verhaal merk je dat ook als Christine en Jonas gaan samenwonen. Ze mogen bepaalde verbouwingen niet doen, of moeten ze juist wel doen aan hun huis. En als Christine zwanger blijkt te zijn denken mensen dat ze niet voor haar kind zou kunnen zorgen. Gelukkig weet Christine elke keer van zich af te bijten en is het heel goed dat ze haar verhaal op papier heeft gezet. Misschien zou het goed zijn als hulpverleners dit boek ook eens zouden lezen. Dan zouden ze begrijpen hoe het in ieder geval niet moet. Een kritische kanttekening, de taal in het boek is vrij simpel en het had van mij wel wat diepgang mogen hebben. Hoe voelt Christine zich op bepaalde momenten, had ze haar oom niet heel graag een klap willen geven na die opmerking? Hoe is de relatie met haar zus en wat vind haar zus ervan een gehandicapte zus te hebben? Maar laat je dit vooral niet weerhouden het boek wel te lezen. Het is heel leerzaam om in iemands belevingswereld te kruipen en die van Christine is soms erg pittig. Bedankt voor het lezen van jouw verhaal en ik hoop dat je met dit boek een hoop mensen weer een stuk wijzer mag maken.