Covertekst
Wanneer Simon Sinkelberg, beter bekend als cartoonist Zink, breekt met de redactie van zijn krant, gaan alle remmen los. Hij scheurt weg in zijn auto en neemt een jonge vrouw mee die met een cellokoffer staat te liften. Wat volgt is een dollemansrit die steeds mysterieuzere trekken krijgt, zeker wanneer Simons verleden hem onderweg komt inhalen. Waar wil de celliste heen? En wat zou er werkelijk in haar koffer zitten? De linkshandigen is een even groteske als meeslepende roman over het karikaturale, over ironie, privacy en ‘de sinistere gave van de linkshandigheid’.

191 pagina’s 
Uitgeverij  De Arbeiderspers, Amsterdam
ISBN 978 90 295 8966 6
NUR 301

Recensie
Vol enthousiasme begon ik aan het boek wat zeer humoristisch is vormgegeven. Echter belande ik vlak daarna in een periode die iedereen vroeg of laat een keer mee zal maken. Ik hoop alleen niet zoals ik dat nu heb meegemaakt. Na mijn eerste dag in dit boek zat ik ineens aan het sterfbed van mijn oma. Dat ze een heel mooi en lang leven heeft gehad zal ik zeker niet bediscussiëren, alleen de manier waarop ze is gegaan wel. Dat je op je 84ste een heup breekt snap ik nog en dat je heel goed uit de operatie komt ook. Ze probeerde ondanks haar dementie de draad weer op te pakken. Ze had zelfs al fysiotherapie gehad. Maar de complicaties die zeer onverwachts kwamen voor iedereen, snap ik niet. Een maagbloeding en ook nog een longontsteking. Hoe verzin je het? Beter worden ging ze niet meer, we konden alleen nog de pijn laten bestrijden. Het werd morfine. Toen ik aankwam in het ziekenhuis was ze nog bij kennis, maar slecht aanspreekbaar. Ik zag gelukkig wel herkenning in haar ogen toen ik bij haar kwam staan. Daarna is ze in een diepe slaap gegleden die nog twee hele dagen heeft geduurd. Ten overstaan van de familie kon ze na die lange strijd eindelijk loslaten en is ze aan een nieuw avontuur begonnen.

Gedurende die dagen heb ik geprobeerd ook het avontuur van Simon en de celliste Katharina te volgen. Ik moet eerlijk bekennen dat de beelden die ik bovenstaand heb beschreven meer op mijn netvlies stonden dan de letters die ik las. Dat doet overigens niets af aan het werk van Weijts. In een andere situatie had ik vast zaken gezegd zoals dat ik het verhaal van Simon bijzonder vind. Dat ik benieuwd ben waarom hij zo op de vlucht is of waar hij naar opzoek is. Dat hij zaken probeert goed te doen, maar het eigenlijk ook heel erg verknalt. Dat ik het boeiend vind dat hij met bepaalde zaken kan leven en dat ik mij afvraag of dat werkelijk zo is. En dan niet te vergeten Katharina. Een moeilijk te doorgronden personage, die mondjes maat zaken over haarzelf los laat. Het enige wat ze op het eerste gezicht gemeenschappelijk hebben is hun linkshandigheid.

Donderdag nemen we afscheid van mijn oma en dit boek zal mij altijd blijven herinneren aan deze periode.

 

 

 

 

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.

Dit keer geen muzikale ondersteuning.