Covertekst Het was ijskoud, de bloemen stonden op de ramen van de huizen waar we langsliepen. Met onze adem maakten we wolkjes. We liepen als mannen, niet recht op ons doel af maar wankelend, zoals de mannen die we kenden.
220 pagina’s Uitgeverij Magonia, Utrecht
ISBN 978 94 922 4112 2
NUR 301
Recensie Het is alweer even geleden dat ik een boek las voor ‘een perfecte dag voor literatuur’. Vandaag bespreken we met een select groepje dit boek. Voor mij een eerste kennismaking met het werk van André Platteel. Lees verder →
Covertekst Hoe is het om op te groeien tussen honderden psychiatrische patiënten en lichamelijk gehandicapten omdat je vader de directeur is van een psychiatrische kliniek en je ouderlijk huis op hetzelfde terrein staat? Een komisch en tegelijkertijd treurig verhaal over een jongen die het best in slaap valt bij de kreten van patiënten, die een bloedbroederschap met de hond sluit en die het dubbelleven van zijn vader ontdekt – een fascinerende man die uitblinkt in theorie, maar verzaakt in de praktijk, die vol levensvreugde is en toch zijn einde te snel dichtbij ziet komen.
311 pagina’s Uitgeverij Signatuur, Amsterdam ISBN 978 90 567 2508 2 NUR 302
Recensie Alleen al de titel maakte dat ik het boek graag wilde lezen. De uitgeverij nodigde mij uit om mee te doen met de blogtour en ik zei zoals je ziet ja.
Joachim vertelt in het boek zijn eigen verhaal, over hoe hij opgroeide op het terrein van een psychiatrische instelling te midden van alle patiënten. Zijn vader is de directeur van de instelling en zijn moeder is thuis om voor hem en zijn twee broers te zorgen. Zijn twee broers maken het hem niet gemakkelijk. Zij eisen dat Joachim bepaalde klusjes voor ze doet voordat Joachim bijvoorbeeld door de microscoop van een van zijn broers mag kijken. Ze pesten hem vaak en vinden hem dom, maar eigenlijk is hij een ontzettende dromer. Joachim heeft tevens last van driftbuien wat het pesten extra aanwakkert. Wegens zijn driftbuien mag hij een tijdje niet naar school en moet zich vermaken op het terrein van de instelling. Daar lopen de meest uit een lopende patiënten. Zo is er een patiënt die helemaal gek is op klokken. Op een dag heeft hij twee handklokken en loopt de hele dag al luidend over het terrein. Joachim is bang voor deze patiënt, tot hij hem beter leert kennen.
De familie heeft zo ook zijn eigenaardigheden. Zo eten ze heel vaak orgaanvlees, met ieder zijn favoriete orgaan. Als zijn vader jarig is mogen ieder jaar vier vaste patiënten ook op zijn verjaardag komen om taart te eten. Joachim slaagt er ieder jaar in om zijn vader hetzelfde cadeau te geven. Ondanks zijn gebrek aan creatieve cadeautjes kijkt hij ontzettend tegen zijn vader op. Hij vind het bijzonder dat zijn vader altijd zoveel weet en dat zijn vader ontzettend veel leest. Er gaat geen dag voorbij of zijn vader zit de hele avond met zijn neus in een boek. Gedurende het verhaal verandert dat beeld en is zijn vader niet altijd de man geweest wie hij dacht dat hij was.
Het boek schrijft voor mijn gevoel een lange periode dat Joachim jong was, pas naar het einde toe wordt Joachim volwassen. Mede daardoor geeft het boek je het idee dat de hoofdstukken flarden zijn van zijn herinnering en mist er een opbouw naar een climax. Dat gebeurt dus pas bij de laatste hoofdstukken als er allerlei ontwikkelingen gaande zijn in zijn familie. De hoofdstukken bevatten grappige, ontroerende en indrukwekkende herinneren, maar het voelt voor mij niet als een opbouwend geheel. Ondanks dit minpuntje vond ik het wel een bijzonder boek om te lezen. De situatie waarin Joachim opgroeit en zijn gedachtes daarover maakt het bijzonder, maar ook de verschuiving van het beeld dat hij heeft van zijn vader. En dan de titel; Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest. Hoe kun je verlangen naar iets als je daar nog nooit bent geweest? Ga het gauw zelf ontdekken!
Bedankt Uitgeverij Signatuur voor dit boeiende boek!
Nieuwsgierig naar de verschillende recensies? Volg dan de blogtour op deze blogs:
pagina’s
Jenny's Bookcase 