Covertekst
Als jong meisje maakt Stella de bevolkingsopstand van 30 mei 1969 op Curaçao van dichtbij mee. Toch beleefde ze als kind van expats een heerlijke jeugd op het eiland. Na veertig jaar keert ze terug voor een vakantie. Ze logeert op een voormalige plantage waar een geëmigreerd Nederlands stel vakantiehuisje verhuurt. Haar verblijf roept nostalgische gevoelens op, maar brengt haar ook in verwarring. De gevolgen van de slavernij zijn nog altijd voelbaar in de samenleving en Stella bekijkt haar eigen jeugd, met de normen en waarden van toen, met andere ogen. Dan stuit ze op informatie die haar ouders voor haar verzwegen hebben. Een familiegeheim verandert haar verblijf in een zoektocht, die haar terugvoert naar de swingende jaren zestig en zeventig en alle uithoeken van het kleurrijke eiland.

274 pagina’s 
Uitgeverij Ambo | Anthos, Amsterdam
ISBN 978 90 263 3061 2

Recensie
Jaren geleden ben ik drie weken op Curaçao geweest in de tijd dat mijn vriend daar vijf maanden stage liep. Toen ik gevraagd werd of ik dit boek wilde lezen was ik meteen geïnteresseerd. Curaçao is niet alleen het eiland van Mambo Beach, de witte stranden en feestjes. Maar het is ook het eiland met een pijnlijk verleden rondom de slavernij en de bevolkingsopstand in 1969. Daar wilde ik wel meer van weten.

Stella neemt je mee terug naar het eiland waar ze is opgeroeid. Ze durfde eigenlijk nooit goed om terug te gaan, bang dat haar herinneringen uitgewist zouden worden door nieuwe indrukken die ze dan op zou doen. Tijdens het opruimen van het huis van haar ouders besloot ze terug te gaan, alleen. Ze wil alles in haar eentje ervaren zonder dat daar de mening van haar man of dochters tussen zou komen. Ze boekt voor vier weken, maar ze wil niet alleen maar luieren. Nadat ze met haar vader in het verzorgingshuis herinneringen heeft opgehaald, weet ze dat ze wil schrijven over de bevolkingsopstand van 30 mei 1969.

Aangekomen op het eiland stoeit Stella met herinneringen en de nieuwe indrukken die ze op het eiland opdoet. Ze gaat op onderzoek uit over de bevolkingsopstand met behulp van interviews met oude contacten van haar vader. Niet alleen komt ze meer te weten over dat onderwerp, maar ook over haar ouders. De reden dat haar familie het eiland heeft verlaten blijkt namelijk een hele andere te zijn dan dat zij altijd heeft geloofd. Niet alleen komt ze demonen uit het verleden tegen, maar ook zichzelf.

Overzee is een knappe debuutroman. Brenters heeft een schrijfstijl die te vergelijken is met Esther Verhoef of Saskia Noort. Het boek leest heerlijk weg en je blijft geboeid door onder andere het onderwerp, maar ook door het personage van Stella. Eigenlijk kijk je als een vriendin over haar schouder mee, wat ik als lezer een prettig rol vind. Wat mij betreft stort Brenters zich voortaan op het schrijven van romans, want dat doet ze erg goed.