Covertekst
Millie is zeven wanneer haar moeder haar in een verwarde bui alleen achterlaat in een warenhuis. Vlakbij woont de 82-jarige Agatha Pantha. Sinds het overlijden van haar man is ze het huis niet meer uit geweest en vanachter het raam leeft ze haar boosheid uit op voorbijgangers, tot ze Millie langs ziet lopen. Ondertussen ontsnapt de 87-jarige weduwnaar Karl de Typist in een moment van onbezonnenheid uit het verzorgingstehuis, op zoek naar avontuur. De drie ontmoeten elkaar en gaan samen op reis, dwars door Australië. Millie om haar moeder te vinden, Karl om te leren hoe hij een échte man moet zijn en Agatha omdat ze wil dat alles weer wordt zoals het ooit was.

231 pagina’s 
Ambo | Anthos, Amsterdam
ISBN 978 90 263 2951 7

Recensie
Alleen al vanwege de cover en de tekst op de achterflap wil je dit boek lezen. Ik in ieder geval wel. Zo schattig als het boek eruit ziet, is het ook. Maar er zit zeker een diepere laag in en dit begint al bij de eerste bladzijde.

Het thema dood is een belangrijk thema in het leven van Millie. Het eerste Dode Ding van Millie is namelijk hond Rambo. Ze beseft dat ze er iets mee moet en neemt de hond mee naar huis. Waar is Rambo nu dan? En wat zeg je tegen iemand die ook iemand heeft verloren? Millie noteert de Dode Dingen in haar Dode Dingen Schrift. , Helaas komt haar vader ook in haar schrift te staan.

Op een dag gaat Millie samen met haar moeder naar een groot warenhuis. Haar moeder vraagt haar bij het damesondergoed op haar te wachten, maar Millie wacht twee dagen en haar moeder komt niet terug. Millie laat overal berichtjes achter ‘hier mam’, en ze zend haar moeder met haar gedachten een boodschap, maar dat mag allemaal niet baten. Gelukkig komt ze in het restaurant van het warenhuis Karl de Typist tegen, hij houdt van liggende streepjes van toetsenborden. Hij heeft als typist gewerkt, waar hij ook zijn lieve vrouw heeft ontmoet. Karl is ontsnapt uit het verzorgingstehuis en wil graag nog iets van zijn leven maken. Dus als Karl Millie kan helpen met zoeken naar haar moeder, dan twijfelt hij geen moment.

En dan komt Agatha in beeld, ze is de overbuurvrouw van Millie. Na de dood van haar man is ze het huis niet meer uit geweest en heeft ze de wereld buiten gesloten.  Ze schreeuwt iedereen toe die haar huis voorbij komt. TE LANG HAAR, TE KORTE BROEK, TE BOOS GEZICHT, etc. Daarnaast houdt ze er een strak regime op na in huis, alles moet op een vaste tijd en voert ze haar rituelen uit. Zoals het iedere ochtend bestuderen van het verval van haar lijf en dat te noteren. Als Millie aan haar deur komt om hulp te vragen weigert ze te helpen, maar ergens diep van binnen gaat er een vlammetje branden. Uiteindelijk neemt ze een stap en gaat mee op zoektocht naar de moeder van Millie Bird.

Het boek is zoals ik al zei een schattig boek, omdat delen vanuit het perspectief van Millie wordt vertelt. Ze heeft een bijzondere kijk op de wereld en is erg bezig met het feit dat haar vader is overleden. Ze is wijs voor haar leeftijd en heeft een open blik op de wereld. De verhalen van Karl en Agatha zijn grappig en ontroerend. Ik heb een aantal keer gniffelend op de bank gezeten, omdat die twee ‘oudjes’ meer in hun mars hebben dan ze zelf ooit hadden kunnen vermoeden. Ben jij op zoek naar een boek wat grappig en ontroerend is, dan is dit boek echt een aanrader. Ik heb het boek binnen no-time uitgelezen en ik wilde voor heel even dat Karl en Agatha mijn opa en oma waren.