Jenny's Bookcase

Voor echte boekenwurmen of ter inspiratie om te lezen

Tagarchief: Als de winter voorbij is


door 4 reacties

Terugblik op Boektober en dunne-boeken-lezen-parade

Jullie hebben het vast wel voorbij zien komen, Boektober. Dagmar kwam met het geweldige idee en ik besloot mijn dunne-boeken-lezen-parade tijdens Boektober in te zetten. Lekker wat boeken weglezen van rond de 200 pagina’s of minder. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik zin had om te ‘boek-snacken’, proeven van allerlei boeken in korte tijd. Vandaag blik ik terug, ook al hebben we nog een dag te gaan.

Uit deze stapel mocht ik kiezen van mijzelf:

dunne boeken lezen parade

Ik zal maar gelijk eerlijk zijn; deze volledige stapel ligt onaangeroerd naast mijn bed. Dat is erg jammer, maar he, ik heb wel een twee andere mooie boeken gelezen:

Het boek ‘Als de winter voorbij is’ was het eerste boek wat ik las van Thomas Verbogt, maar wat kan die man prachtig poëtisch schrijven. Alleen al daarom een dikke aanrader. Het ‘Portret van een vrouw’ is van totaal een ander genre. Als je nog geen fan was van Jojo Moyes dan is dit het moment en moet je hiermee beginnen. Ik heb enorm genoten van het nieuwste boek van Moyes, mede door de krachtige vrouwen die zij zo mooi weet te beschrijven.

Op dit moment ben ik nog druk aan het lezen in het boek van de maand oktober/ november van Judith en mij. Dat is Sky van Ellen Lina. Op 7 november is pas haar boekpresentatie, maar wij hebben met nog een aantal andere bloggers de eer om het boek nu al te lezen. Tipje van de sluier: ik kan nu al niet meer ophouden met lezen.

Al met al is dit voor mij een vrij normale maand op dit moment. Het liefst had ik bovenstaande stapel voor de helft weg gelezen, maar ja er zullen altijd ontzettend veel boeken in huis zijn die ik heel erg graag wil lezen. Voorlopig blijft dit stapeltje naast mijn bed en jullie zullen het vanzelf wel merken als er iets van gelezen is ;).


door 6 reacties

Thomas Verbogt – Als de winter voorbij is

Covertekst
Het kunnen maar een paar seconden zijn die je leven uiteindelijk bepalen. Iemand aankijken of juist niet. Ineens gekust worden op een zomerse dag. Meer hoeft het niet te zijn. Zo vergaat het de hoofdpersoon van deze roman, die jaren leeft met de herinnering aan zo’n moment. Maar de herinnering alleen is niet genoeg.
Als de winter voorbij is is een verhaal over schuld en schaamte, en het besef dat we allemaal voorbijgangers zijn die elkaar even aankijken of aanraken. Een verhaal over de vraag waar het nu uiteindelijk om gaat: om de waarheid of de werkelijkheid. Als de winter voorbij is – het is een belofte, het is de hoop op iets nieuws.

222 pagina’sAls de winter voorbij is
Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam
ISBN 978 90 468 1932 6
NUR 301

Recensie
Zo’n twee jaar geleden was ik op het Crossing Border Festival in Den Haag. Daar lopen ook heel veel auteurs in het wild rond en sommige daarvan geven ook lezingen. Op aanraden van Cathelijne ging ik mee naar Thomas Verbogt. Het boek wat hij toen besprak heb ik niet gelezen, maar de kans om nu eindelijk iets van hem te lezen liet ik nu niet aan mij voorbij gaan.

De hoofdpersoon heet Thomas (autobiografisch?) en kijkt als oudere man terug op zijn leven. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat hij in de winter van zijn leven is. Zijn band met vrouwen wordt uitgebreid beschreven en die start al bij zijn oudere zus. Zij is als wees opgenomen na de Tweede Wereldoorlog in het gezin door zijn ouders. Thomas keek tegen haar op, maar voelde zich ook erg op zijn gemak bij haar. Meerdere vriendinnetjes komen voorbij, maar er is er een heel erg bijzonder. Daar heeft hij geen relatie mee gehad, maar door een kus en een schoolkamp zijn ze gedurende een deel van hun leven aan elkaar verbonden. In die tijd stoten ze elkaar af en trekken ze elkaar aan zonder dat er een liefdesrelatie ontstaat. Maar ze maken wel heftige zaken mee, die een diepere impact hebben dan ze beide doen geloven.

Na het lezen van dit boek heb ik moeite om onder woorden te brengen wat ik van ‘Als de winter voorbij is’ vind. Dat ik de taal van Thomas Verbogt prachtig vind, dat weet ik wel. Nooit vouw ik ezelsoren in boeken, maar nu moest ik wel. Zinnen die ik prachtig vond kregen zonder blikken of blozen een vouw. Dat is een van de dingen die het boek met mij deed, ik vouwde voor Verbogt ezelsoren.

Wat het ook met mij deed is dat ik sommige passages meerdere keren moest lezen. Wat zegt Verbogt nou eigenlijk? Waar wil hij met zijn verhaal heen? Heel lang had ik geen richtingsgevoel in het boek en dwaalde ik van hoofdstuk naar hoofdstuk. Prachtige hoofdstukken, die al klein verhaal op zich waren, maar ze gaven mij geen richting. Is dat eigenlijk erg? Nou, ik hou van duidelijkheid, en dat zegt meer over mij dan over Verbogt. Maar ik neem dit alles voor lief en waardeer dit boek in zijn totale vorm. Want ik heb kennisgemaakt met Verbogt en nu moet ik meer van hem lezen.
 logo_ikleesnederlands

 

 

 

 

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.

Mijn muzikale ondersteuning deze keer: