Covertekst
De elfjarige Aaron Bachman ziet op een avond een man roerloos in de deuropening liggen. Zijn vader staat met gebalde vuisten in de gang. Hij brult dat Aaron naar de huiskamer moet gaan. De vader belt met de politie en geeft zichzelf aan. Zo opent deze overweldigende coming-of-age roman, waarin Alex Boogers al zijn thema’s laat samenvloeien: verstoorde familierelaties, liefde en verlating, vechten om te overleven, schrijven om te groeien. Tegelijk is deze ontroerende, meeslepende vertelling een zoektocht naar een vader.

519 pagina’s 
Uitgeverij Podium, Amsterdam
ISBN 978 90 575 9711 4

Recensie
Er zijn weinig boeken die mij tot tranen hebben geroerd en ik kan mij niet eens meer heugen wanneer dat voor het laatst was. Maar om dit boek heb ik tranen moeten wegpinken.

Vanaf het eerste moment weet Boogers je mee te sleuren in het heftige leven van Aaron. Hij vecht zich letterlijk en figuurlijk een weg. Tragisch is een van de kernwoorden van dit boek. Nadat de vader van Aaron is opgepakt wegens de roerloze man in de deuropening, krijgt Aaron van alles de schuld. Zijn moeder mept haar frustraties van zich af op Aaron.

´Het was beter geweest,` zei ze, ´voor iedereen, zelfs voor jou, als je er niet was geweest.´ p. 33

Niet alleen thuis heeft Aaron het zwaar te verduren, ook op school laten ze hem en zijn vriend Gerald niet met rust. Gerald wordt gepest vanwege zijn huidkleur en Aaron vanwege zijn te kleine kleren en het feit dat hij niet veel in de klas zegt. Er is namelijk geen geld voor nieuwe kleren en zijn moeder kijkt nauwelijks naar hem om. Ze is te druk met de advocaat van zijn vader en het feit dat hij niet meer thuis is en voor inkomsten zorgt. Aaron moet zelf maar voor zijn eten zorgen. Hij eet afwisselend bij de snackbar of de Chinees om de hoek, want koken kan hij niet.
Steeds wordt Aaron er op gewezen dat hij voor een dubbeltje is geboren en nooit een kwartje zal worden. Dat is wat hij steeds meer gaat geloven. Want hoe het komt dat zijn vader in de gevangenis zit weet hij niet. Hij hoort alleen maar geruchten over de vleesmafia. Zijn vader zou daar illegale ritten voor hebben gereden. Maar wat die man in de gang daar mee te maken heeft…

Waarom stond ik niet op en verdween ik gewoon? Wie zou me missen? p. 212

Op school gaat het slecht met Aaron, het interesseert hem allemaal niets meer. Toch zijn er een aantal personen die wel in hem geloven. Zijn muziekdocent op de middelbare school weet door hem heen te prikken en zijn trainer op de boksschool ziet talent in hem. Met het kickboksen weet Aaron geld te verdienen voor zijn moeder, die hem overigens nog steeds links laat liggen. De band met zijn vader, die hij vroeger zag als ‘vader Leeuw’, wordt steeds slechter. Elke keer als hij hem in de gevangenis bezoekt, ziet Aaron een zielig hoopje mens en niet meer de sterke man waar hij tegenop keek. Aaron zal het zelf moeten gaan doen, want er is niemand anders die voor hem zorgt of hem vertelt hoe het werkt in de wereld. Slapen doet hij nauwelijks en probeert alle drukte in zijn hoofd van zich af te schrijven. Schriften schrijft hij vol die hij onder zijn matras verstopt, want hij zal ze aan niemand laten lezen. Hij is tenslotte al genoeg geraakt en dit is van hem alleen.

Wat mij zo in Aaron raakte is zijn doorzettingsvermogen. Hoeveel ‘shit’ Aaron ook over zich krijgt uitgestort, telkens weet hij weer op te krabbelen. Hij stort zich niet, zoals zijn vrienden, in drugs, alcohol of gevaarlijke hobby’s. Hij weet zichzelf op te voeden tot een zelfstandige, slimme en weldenkende jongeman. Een jongeman waar de toekomst nog voor open ligt, alleen wil hij dat zelf nog niet geloven. Tot hem iets overkomt wat zijn wereld laat ophouden met draaien. Hij krijgt tijd om na te denken over wat hem allemaal is overkomen en waarom dat is gebeurt. Hij beseft wie de belangrijke mensen zijn in zijn leven en dat hij keuzes kan maken. Het leven en het opgroeien van Aaron heeft mij zeer diep geraakt. Ik wilde tijdens het lezen Aaron af en toe op schoot trekken om hem te knuffelen. Om hem te laten weten dat er echt van hem gehouden wordt, want ja, dat ben ik gedurende het verhaal wel gaan doen. Ik heb Aaron in mijn hart gesloten, omdat Boogers hem zo treffend heeft weten te beschrijven.

Lees dit boek en laat het je raken!

 

 

 

 

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.

Mijn muzikale ondersteuning deze keer: