Covertekst
Op mijn twintigste werd ik tot mijn grote verrassing in München op een toneelschool aangenomen en trok ik bij mijn grootouders in omdat ik geen kamer kon vinden. Het contrast tussen deze twee werelden had niet groter kunnen zijn. Hierover wil ik vertellen: over mijn boven alles beminde grootouders, met z’n tweeën gevangen in hun schitterende huis, en over hoe het is als iemand tegen je zegt: ‘Je moet leren met je tepels te glimlachen.’

Zijn grootmoeder, ooit zelf actrice, is nog steeds een diva. Zijn grootvader, een gepensioneerde filosofieprofessor, is een scherpe, maar slechthorende man. Hun dagen zijn ingedeeld aan de hand van absurde rituelen waarin alcohol een belangrijke rol speelt. […]

312 pagina’s 
Uitgeverij Signatuur, Amsterdam
ISBN 978 90 5672 551 8
NUR 302

Recensie
Vorig jaar maart las ik mijn eerste boek van Joachim Meyerhoff. Ook dat boek had toen een bijzonder titel en vertelde over de jeugd van Joachim. Lees hier meer over ‘Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest’. In dit boek vertelt Joachim over zijn leven na zijn twintigste.

Joachim weet eigenlijk niet zo goed wat hij wil met zijn leven. Hij heeft een baan aangeboden gekregen in een zwembad van een ziekenhuis. Dat lijkt hem wel wat, zo tussen de zusters. Maar om de een of andere reden doet hij ook auditie voor de toneelschool en wordt daar ook toegelaten. Na veel wikken en wegen kiest hij voor de toneelschool en laat de zusters aan zich voorbij gaan. Om te kunnen studeren aan de toneelschool moet Joachim eigenlijk op kamers, maar heeft er nog geen een gevonden en gaat zo lang bij zijn grootouders wonen. Beide hadden niet kunnen vermoeden dat dit voor de duur van zijn gehele studie zou zijn.

‘Hermannn, hij is er al! Onze lieveling is er!’ Ze draaide de sleutel twee keer om en deed de deur open. Energiek wierp ze haar armen in de lucht, keek me blij verrast aan en riep alsof we elkaar jaren niet hadden gezien, alsof de verloren zoon was teruggekeerd: ‘Nee jij bent het! Hoe is het mogelijk! Je bent er! Wat heerlijk! Jongen!’ p. 79

‘En zo begon ik een nieuw leven: als volwassen kleinkind in het huis van mijn grootouders en als verwonderde beginneling op de toneelschool’. p. 85

Joachim begint vol enthousiasme aan zijn nieuwe studie. Hij maakt vrienden daar, maar die houdt hij op afstand en hij ziet zijn klasgenoten alleen op school. Al gauw blijkt dat het maar de vraag is of deze studiekeuze wel de juiste was. Door zijn enorme lengte en gebeurtenissen uit het verleden klapt hij geregeld dicht op het podium. Hij schaamt zich voor zichzelf. Leraren proberen van alles met hem te trainen, maar Joachim komt maar niet los op het podium. Dit lukt alleen als hij zichzelf niet hoeft te zijn. De enige plek waar hij zijn zorgen kan vergeten is bij zijn grootouders thuis. In de roze kamer waar hij logeert voelt hij zich geborgen. Ook helpt het drankritueel van zijn ouders hem door een zware tijd heen. Hij verdrinkt letterlijk zijn zorgen. Deze zorgen worden gedurende zijn studie steeds groter als het niet goed gaat met zijn ouders en grootouders.

‘Veel liever zou ik willen opgeven, het bijltje erbij neergooien en mijn inspanningen staken om een rechtlijnig traject te volgen. Wat, vroeg ik mij af, vergt eigenlijk meer kracht, meer moed: iets doorzetten of iets afbreken?’ p.123

Joachim Meyerhoff is een geweldige verteller. Omdat het gaat over zijn eigen leven, voel je dat in alles en kan hij tot in de detail jou uitleggen hoe het is gegaan. Sommige delen in het boek zijn absurdistisch en gek, en andere zijn weer ontroerend en mooi. Deze afwisseling maakt dat ik van zijn schrijfstijl hou. Ik ben blij dat ik de schrijver weer een stukje beter heb leren kennen. Ik ben heel erg benieuwd welk deel uit zijn leven hij in zijn volgende boek gaat beschrijven.

Bedankt Signatuur dat ik dit boek mocht lezen!