Covertekst Marco bouwt als hobby aquaria en bestudeerd het gedrag van vissen. Hij lijdt aan longkanker, maar wil zich niet laten behandelen. Zelfs zijn vriendin is niet op de hoogte van zijn ziekte. Als Marco door een mysterieuze oudere dame wordt uitgenodigd om in India een gigantisch aquarium te bouwen, volgt een aaneenschakeling van bizarre en onverwachte gebeurtenissen à la Ammaniti: Marco wordt gekidnapt door een religieuze sekte, hij sluit vriendschap met een groep muzikanten die letterlijk ondergrondse muziek maken en hij wordt verleid door een bloedmooie Indiase kasteelbewoonster, die in organen blijkt te handelen. Marco ziet zichzelf voor een groot dilemma geplaatst: hoe kan hij de slachtoffers, zijn vrienden én zichzelf redden?
197 pagina’s
Lebowski Publishers, Amsterdam
ISBN 978 90 488 0461 0
NUR 302
Recensie Inmiddels heb ik een kleine verzameling boeken van Ammaniti zonder ooit maar een woord van hem te hebben gelezen. Dit boek tikte ik op de kop bij het Boekenfestijn, jaren geleden (de prijssticker was nauwelijks te verwijderen). Eindelijk dook ik in een boek van hem en maakte ik kennis met zijn werk. Lees verder →
Covertekst Elsa is in coma. Al zeven maanden lang voelt ze niets meer: geen koud, geen pijn en vooral geen angst. Thibault wordt gekweld door verdriet en woede, sinds de dag dat zijn broertje een auto-ongeluk veroorzaakte waarbij twee jonge meisjes omkwamen. Als hij – geteisterd door slaaptekort – de verkeerde ziekenhuiskamer binnenloopt, ziet hij Elsa roerloos in haar bed en besluit tegen haar te praten. Ze praat niet terug, maar hij weet zeker dat ze hem hoort. Terwijl de doktoren, vrienden en familie hun hoop voor Elsa’s herstel verliezen, groeit in Thibault juist de overtuiging dat ze voor elkaar bestemd zijn. Maar kan liefde echt alles overwinnen?
256 pagina’s
Xander Uitgevers BV, Amsterdam ISBN 978 94 0106 454 3
NUR 301
Recensie Omdat dit een boek is dat van mijn eigen leesstapel komt schrijf ik nu geen uitgebreide recensie.
Dit boek kreeg ik ongeveer een jaar geleden toegestuurd van Uitgeverij Xander en afgelopen zomer nam ik eindelijk de tijd om het boek te lezen. Nu leek het mij de ideale tijd om er over te bloggen. Lees verder →
Covertekst Als de zevenjarige Pierrot zijn beide ouders verliest, moet hij zijn huis in Parijs verlaten om een nieuw leven te beginnen bij zijn Duitse tante Beatrix. Zij is huishoudster bij rijke mensen die boven op een berg wonen, ergens in Duitsland.
Maar het zijn geen gewone tijden: Pierrot leeft in 1935 en de Tweede Wereldoorlog nadert met rasse schreden. Evenmin is het huis op de bergtop een gewoon huis; het is Berghof, het adelaarsnest waarin Adolf Hitler zich regelmatig terugtrekt. Pierrot maakt al snel deel uit van Hitlers wereld. Een gevaarlijke wereld waarin terreur, geheimen en verraad aan de orde van de dag zijn. Is ontsnapping nog mogelijk?
250 pagina’s Uitgeverij Boekerij, Amsterdam ISBN 978 90 225 7553 6
NUR 302
Recensie Omdat dit een boek is dat van mijn eigen leesstapel komt schrijf ik nu geen uitgebreide recensie.
Tijdens mijn vakantie afgelopen zomer in Frankrijk was dit het eerste boek dat ik van de stapel pakte. John Boyne is een schrijver die ik erg waardeer en ook graag lees. Ook dit boek is weer een bijzondere.
Pierrot is een bijzonder jongetje, verlegen, bescheiden en vriendelijk voor zijn Joodse vriendje. Ondanks de ellende die hij zelf meemaakt blijft opgewekt en schrijft hij met zijn vriendje als hij eenmaal moet vertrekken naar zijn tante. Het is schrijnend om te zien dat dit lieve jongetje wordt meegesleurd in een vreselijke wereld, waarin goed en fout heel erg zwart wit is. Natuurlijk is het een klein beetje ongeloofwaardig dat een jongetje zomaar in het adelaarsnest van Hitler beland. Daar leert hij van Hitler zelf hoe de wereld er volgens hem uit zou moeten zien en dat bepaalde mensen daar niet in thuis horen. Pierrot heeft hier zoveel ontzag voor dat hij alles begint te geloven.
Ondanks dat Pierrot een heel lief jongetje is voelde ik geen emotionele klik met hem. Dat wat ik wel had in ‘De jongen met de gestreepte pyjama’, voelde ik nu niet. Dat komt mede denk ik doordat Pierrot in aanraking komt met Hitler en die kans erg ongeloofwaardig is. Uiteraard blijft de schrijfstijl John Boyne erg prettig en verheug ik mij al op zijn volgende boek. Gelukkig heb ik nog wat oude boeken van hem liggen op mijn stapel en hoop ik dat ik de volgende keer weer erg enthousiast kan zijn.
Covertekst Nederland, begin jaren zestig. De welvaart groeit en twintiger Henry Imholz, wereldburger en zoon van een steenrijke ondernemer, voelt dat haarfijn aan. Na een baantje als dagbladverslaggever besluit Henry zijn eigen tijdschrift op te zetten – en hij geeft het zijn eigen naam. Henry! bevat flitsende reportages, een societyrubriek, spraakmakende interviews en advertenties voor sterke drank en automerken. De lezers verslinden het blad. Als eind jaren zestig het optimisme in Nederland plaatsmaakt voor maatschappelijke onrust, lijkt Henry zijn doelgroep uit het oog te verliezen. Een drama uit het privéleven van Henry brengt bovendien het voortbestaan van zijn tijdschrift in gevaar. Henry! is een meeslepende roman over de even romantische als grillige hoogtijdagen van de Nederlandse tijdschriftenindustrie, van eind jaren vijftig tot begin jaren tachtig van de twintigste eeuw.[…]
400 pagina’s
Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam
ISBN 978 90 468 2077 3
NUR 301
Recensie In 2014 las ik het boek Leeuwenstrijd van Thomas van Aalten en was toen gelijk fan. Het werd een van mijn favoriete boeken van dat jaar. Blij verrast was ik toen ik het nieuwste boek van Van Aalten mocht lezen. Ik dook onder in de wereld van de tijdschriften.
Henry Imholz komt uit een ondernemende en vermogende familie. Zijn familie heeft een zeer bekende zeepfabriek en ze zijn dan ook zeer verbaasd als Henry geen baan neemt in het familiebedrijf. Eigenlijk kijken ze hem een beetje met de nek aan dat hij een journalist is. Door zijn talenkennis bemachtigd hij een baan bij een dagblad, waarbij hij veel buitenlandse nieuwsbulletins vertaald. Maar Henry is een dromer en een creatieveling. Hij wil wat hij ook in Amerika heeft een gezien, een magazine, om los te komen van het stoffige Nederland. Niet meer met je voeten in de klei, maar dromen van glitter, glamour en jetset.
Door zijn lef en doorzettingsvermogen krijgt hij het voor elkaar om zijn eigen tijdschrift op te zetten. De naam van het tijdschrift wordt Henry! en Nederland smult er van. Het bedrijf groeit en groeit en Henry beland daardoor zelf in de wereld van glitter en glamour. Niets is te gek en de ‘sky is the limit’. Hij woont in een prachtig huis, treft een bijzondere vrouw en heeft een flinke bankrekening. Henry gaat zo erg op in zijn tijdschrift en wil alleen maar meer, dat hij thuis vergeet. Zelfs zijn kinderen weten niet goed wie hij is. Al die glitter en glamour heeft ook een keerzijde en Nederland heeft het kunstje van Henry! op een gegeven moment wel door. Henry! is namelijk niet het enige tijdschrift dat in de loop van de jaren op de markt is gekomen. Henry moet alle zeilen bijzetten om zijn huwelijk, tijdschrift en leven te redden.
Henry! is een prachtige roman over het leven van een jonge, creatieve en ambitieuze man. Omdat je wordt meegenomen in zijn groei als man, maar ook als eigenaar van een tijdschrift, raak je betrokken als lezer bij Henry. Henry opereert vanuit zijn enthousiasme en wil eigenlijk alles, het is schrijnend om te lezen dat hij niet alle ballen in de lucht kan houden. Het boek geeft tevens een mooie inkijk in de wereld van de tijdschriften, die wereld is commercieel en heel hard als ik het boek moet geloven. Ik ben enthousiast over dit werk van Van Aalten, het heeft mij niet zo erg geraakt als toen bij Leeuwenstrijd. Maar het is zeker de moeite waard om dit boek met bijzondere invalshoek te lezen.
Bedankt Nieuw Amsterdam Uitgevers dat ik dit boek mocht lezen!
Covertekst Elvie is zevenentwintig en werkt in Brussel, waar de apéros in het Frans zijn en het bier met een scheutje grenadine wordt gedronken. Het leven in de bubble van Europese ambtenaren en lobbyisten bevalt haar prima. De mannen met wie ze uitgaat beschouwt ze als onderhoudende passanten die etentjes betalen en de avonden vullen. In de weekends maakt Elvie lange wandelingen en observeert ze de stad en de mensen. Brussel voelt als de ultieme ontsnapping: de recepties, het netwerken en de zwervers op straat kunnen Elvie niet echt raken.
Dat verandert wanneer ze de Vlaamse kunstenares Camille ontmoet. Elvie weet zich niet goed raad met haar verwarde gevoelens voor iemand die net zo ongrijpbaar is als zijzelf. Hun vriendschap is licht en mooi als een zeepbel, maar blijkt ook even kwetsbaar.
208 pagina’s Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam
ISBN 978 90 290 9029 2
NUR 301
Recensie Het boek van mei voor ‘een perfecte dag voor literatuur’ is Brussel. De cover sprak mij direct aan.
Elvira, zoals Elvie eigenlijk heet, woont in Brussel en is daar lobbyist. Ze woont daar in haar eigen ‘bubbel’ zoals ze dat beschrijft, de ‘Eurobubble’. In deze stad gaan de zaken net even anders. Naast dat het een grijze stad is, met grijze pakken en grijze gebouwen is het een wereld op zich. Als lobbyist ga je feestjes en meetings af en praat je met mensen die je niet per se aardig vind, maar het gaat erom dat je connecties maakt. Haar huisgenootje vind de stad maar niks, maar Elvie voelt zich er thuis. Ze gaat op in haar vrije weekenden de stad in, wandelt en bekijkt dingen in de stad die anderen niet zien. Want als ze wandelt probeert ze alles te zien, daarom slentert ze graag. Ondertussen papt ze her en der aan met mannen. Maar er is maar één echte man in haar leven.
“Harald, dat had ik eigenlijk nog niet gezegd, is mijn knuffelbeest. Harald is een nijlpaard.” p. 32
Maar dan ineens komt er een vrouw in haar leven. Na hun ontmoeting ontstaat er een soort vriendschap, maar tegelijkertijd ontwikkelt Elvie ook bepaalde gevoelens. Gevoelens die ze niet eerder kende en die haar in de war maken. Ze kan Camille maar niet uit haar gedachten zetten, maar contact opnemen durft ze ook niet. Wat moet ze doen?
Dit boek is een mooie beschrijving van een jonge vrouw in Brussel. Ze weet op een humoristische wijze te schetsen hoe haar leven in Brussel eruit ziet en wat het voor haar betekent. Geregeld moest ik even gniffelen, vooral als het gaat over haar nijlpaard Harald. Haar zinnen zijn soms tegen het poëtische aan en lezen fijn weg, dus het boek had ik dan ook binnen no-time uit. Ondanks de kleine spanning rondom Camille is er geen enorme climax in het boek en kabbelt het boek wat voort. Maar eigenlijk vond ik dat helemaal niet erg. Ik zat samen met Elvie in een bubbel, waar ik mij een paar uur in het grijze Brussel heb gewaand.
Bedankt Uitgeverij Meulenhoff dat ik dit boek mocht lezen!
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
“Ze zijn slim, die doeken van Magritte, of eigenlijk meer gelikt. Het appelleert aan wat de mensen willen, het is BLØF in olieverf, je ziet wat er kraakhelder is uitgebeeld maar echt begrijpen doe je het niet, kun je het ook niet omdat het niet echt iets betekent.” p.116
Covertekst De baby ligt in de schuddende schoot van mama, en mama krijgt haar niet stil. Ze hoort nu bij ons, ik weet niet waarom. Ik draai me om en aai over het blonde, dunne haar. Ze komt uit Amerika en ze heet Mariah Carey.
Soufjan zit in de auto tijdens een nachtelijke rit door de woestijn van Marokko. Op de achterbank zit zijn moeder met een baby die Soufjan nooit eerder heeft gezien. Hij wil zo goed mogelijk voor zijn nieuwe zusje zorgen. Wanneer Mariah jaren later op zoek gaat naar haar Nederlandse familie, wordt Soufjan geconfronteerd met zijn eigen keuzes. […]
208 pagina’s Uitgeverij Nieuw Amsterdam, Amsterdam
ISBN 978 90 468 1996 8
NUR 301
Recensie Niet eerder las ik een boek van Maurits de Bruijn, maar de covertekst sprak mij wel direct aan. Want hoe komt een meisje met de naam Mariah Carey bij een Marokkaans gezin in de auto?
De baby hoort nu bij ons, ik weet niet waarom. Ik draai me om en aai over het blond, dunne haar. Ze komt uit Amerika en ze heet Mariah Carey. p. 5
Hoe de baby bij dit gezin is beland blijft lang onduidelijk. Wel is duidelijk dat de baby verborgen moet blijven voor de buitenwereld. Ze wordt overal verstopt, zelfs in de ladekast er onverwachts een buurvrouw langskomt. Soufjan snapt lang niet wat er aan de hand is, maar dat hij van zijn nieuwe zusje houdt is wel duidelijk. Soufjan en zijn ‘echte’zusje Ikram worden vrijwel aan hun lot overgelaten. Hun ouders letten niet heel erg op ze en ze worden ook niet echt gestimuleerd in wat ze doen. Op een dag als Soufjan oud genoeg is, krijgt hij een zak geld mee en gaat hij naar zijn oom in de grote stad. Daar zorgt zijn oom voor een baan en een huis en moet hij ‘zijn eigen boontjes doppen’. Hij gaat geld verdienen als taxichauffeur en stuurt iedere maand een deel van zijn salaris naar zijn ouders. Ondertussen probeert hij contact te houden met zijn zussen, maar onttrekt zich volledig aan het dagelijks leven. Na zijn werk blijft hij op zijn kamer en kijkt hij Amerikaanse films, om maar even niet in het hier en nu te zijn. Mariah heeft inmiddels ontdekt dat ze Nederlandse ouders heeft en wil naar ze opzoek. Ze gaat weg uit Marokko en ze heeft inmiddels ook een lift geregeld naar Nederland. Soufjan is stiekem jaloers op zijn zusje. Omdat ze niet gebonden is aan de familie kan ze overal heen en ligt de wereld open, iets wat Soufjan ook wel zou willen. Maar iets houdt hem tegen.
Leven is vooral alsof doen, het gaat om de houding waarmee je achter het stuur gaat zitten. Het leven is een verhaal dat je iedere dag opnieuw aan jezelf vertelt. p. 72
Dit boek had ik binnen no-time uit. Ik voelde aan alle kanten dat dit een schrijnend boek was. Ik kreeg de neiging om Soufjan in huis te nemen. Een gezin met weinig liefde, weinig ruimte voor eigen ideeën en ontdekken van de wereld. Dat is zoals het gaat, maar als je zelf tot het besef komt dat dit eigenlijk niet is wat je wilt, dan is het schrijnend. De schrijfstijl van De Bruijn vond ik erg prettig. Heldere en mooie beschrijvingen zorgen ervoor dat je bijna gelooft dat hij van Marokkaanse afkomst is. Neem dit boek mee op vakantie en ontdek de achterkant van de zon!
Bedankt Uitgeverij Nieuw Amsterdam dat ik dit boek mocht lezen!
Covertekst Als je op zoek bent naar liefde, dan is het aanbod geen probleem: we hebben 24 uur per dag een bar in onze broekzak zitten. We beschikken over meer romantische opties dan ooit eerder in de menselijke geschiedenis. Waarom zijn zo veel mensen dan toch gefrustreerd?
Aziz Ansari, comedian en acteur, heeft samen met socioloog Eric Klinenberg uitgebreid onderzoek gedaan naar de liefde. Ze ontwierpen een enorm onderzoeksproject, met honderden interviews en focusgroepen van Tokio tot Parijs, en riepen de hulp in van ’s werelds bekendste sociale wetenschappers. Het resultaat is een even hilarisch boek over de liefde, voor zowel de bezette als vrijgezelle lezer.
288 pagina’s Uitgeverij Boekerij, Amsterdam
ISBN 978 90 225 7628 1
NUR 400
Recensie Omdat ik te weinig veel non-fictie boeken lees, terwijl ik het genre wel leuk vind, besloot ik aan dit recensieboek mee te doen. Ik kende Aziz Ansari niet, maar boeken over liefde zijn altijd goed toch?!
In dit boek beschrijft Ansari zijn onderzoek naar liefde. Toen hij zelf nog zoekende was naar liefde miste hij boeken met een diepgaande sociologische kant en daarom besloot hij het zelf te gaan schrijven. Hij raakte in contact met Eric Klinenberg en samen hebben ze dit onderzoek opgezet.
Het is interessant om te lezen dat we vroeger helemaal niet zo ‘moeilijk’ deden over liefde. Als je dacht dat die persoon goed voor je zou zijn en goed voor je kon zorgen, dan was het al snel een geschikte kandidaat voor het huwelijk. Ook kwam je liefde niet van ver, maar was het je buurjongen of buurmeisje van maximaal een paar straten verderop.
‘Denk eens aan de buurt of flat waar je bent opgegroeid. Kun je je voorstellen dat je met een van die figuren getrouwd zou zijn?’ p. 22
Tegenwoordig stellen we meer eisen aan een partner. We willen maatjes zijn, dezelfde interesses hebben en diepe gesprekken kunnen voeren. Dan wordt de vijver waaruit je kunt vissen een stuk kleiner en is de kans groter dat een relatie of huwelijk uiteindelijk strand omdat we zulke hogen eisen stellen aan een partner.
‘Omdat onze verwachtingen zo hooggespannen zijn, gooien mensen vaker de handdoek in de ring als de relatie daar niet aan beantwoordt.’ […] p. 31
Daarnaast helpt het natuurlijk niet als we de hele tijd maar met onze telefoon bezig zijn, terwijl de liefde van je leven misschien naast je in de bus zit of voorbij loopt op straat. We zijn steeds meer uren bezig met onze telefoon, en dat houdt ons meer weg van sociale contacten. Dat is gek om dat die dus juist weer een liefde zouden kunnen opleveren.
Maar als je dan je liefde hebt gevonden, dan blijkt dat er stofjes in je hersenen worden aangemaakt die ook vrijkomen bij het gebruik van cocaïne. Dan is de liefde toch een betere verslaving lijkt mij. Ondanks dat we door het gebruik van onze smartphones moeite hebben met zoeken naar een geliefde, is er ook hoop:
‘De geschiedenis leert dat we ons altijd weer aanpassen. Er komen steeds weer nieuwe obstakels op onze weg, maar laten ons niet afhouden van de liefde en de romantiek.’ p. 260
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit boek niet volledig heb gelezen. Het leest natuurlijk niet als een roman, omdat het ook gaat om feiten, uiteenzettingen en interviews. Ik heb met name gelezen over het onderzoek ansich en wat er gebeurt als je eenmaal een relatie hebt. Dat vond ik wel interessant om te weten omdat ik in een relatie zit. Want je kunt er wel een hebben, maar je wilt hem ook behouden en hoe doe je dat dan?
Ansari houdt er van om schunnige zaken te roepen en dan met voetnoten aan te geven dat de onderzoekers of zijn redacteur niet vonden dat hij dat moest toevoegen aan het boek. Het was niet zo dat ik dubbel lag van het lachen tijdens het lezen, misschien heeft dat ook te maken met het feit dat het boek is vertaald. In het Engels zijn sommige zaken dan net wat grappiger en is ons Nederlands net niet handig om zaken uit te drukken. Veel punten die Ansari en de onderzoekers benoemen in het boek zijn geen vreemde zaken voor mij, dus daar las ik niet veel nieuws. Misschien komt het omdat ik zelf uit de hoek van sociale wetenschap kom. Het is vooral leuk om te lezen hoe ze het onderzoek hebben opgezet en dat ze grappige categorieën of indelingen gebruiken om zaken uit te leggen. Wil je mensen een boek over liefde cadeau doen, dan zou ik dit boek geven. Als bruiloftscadeau is het zeer geschikt. Wie weet maakt het de kans groter dat het stel bij elkaar blijft ;).
Covertekst Rotterdam, begin twintigste eeuw: David Buijser is elf jaar als zijn flamboyante vader Johannes het gezin in de steek laat, op zoek naar avontuur overzee. Jaren na zijn vertrek vindt David een koffer vol brieven waaruit blijkt dat zijn vader geprobeerd heeft het contact te behouden. David besluit zijn spoor naar New York te volgen.
Als hij daar in 1909 van de boot stapt, loopt hij een nieuwe wereld in: gebouwen die tot in de wolken reiken, razendsnelle liften en een ondergrondse trein onder de Hudson. David houdt zijn doel voor ogen: de man leren kennen op wie hij zoveel zou lijken. […]
244 pagina’s Uitgeverij Ambo | Anthos, Amsterdam
ISBN 978 90 263 3114 5
Recensie Dit boek stond al heel erg lang op mijn verlanglijstje. Ik sprong dan ook een gat in de lucht toen ik gevraagd werd of ik dit boek wilde lezen. Ik hou heel erg van historische romans. Het feit dat ik dit boek binnen 24-uur heb uitgelezen zegt misschien ook al iets over wat ik van het boek vind.
David groeit op in een groot gezin met meerdere broertjes en zusjes. Zijn moeder zorgt met veel liefde voor hun, en hun vader zorgt voor de gekkigheid in huis. Althans, zo ervaart David dat als hij klein is. Zijn vader doet altijd leuke dingen met hun en is erg fantasievol. Zijn moeder denkt daar anders over en hij begrijpt dit pas als hij groot is. Zijn vader was vaak van huis en dronk daarnaast veel. Zijn vader vertrekt naar Amerika om daar het grote geld te verdienen. Hij denkt namelijk dat hij ontzettend getalenteerd is om als artiest zijn geld te verdienen. De moeder van David wil vanaf dat moment niets meer van zijn vader horen en het is dan ook geen gespreksonderwerp.
‘Lieve David, luister: je vader is je aandacht niet waard. Blijkbaar vond hij het avontuur belangrijker dan ons. Anders zou hij wel een keer een brief hebben geschreven. Of niet dan? Nou dan. Geen woord meer over hem.’ p. 11
Omdat het financieel moeilijk is om alle eindjes aan elkaar te knopen moet David snel aan het werk. Gelukkig kan hij aan de slag in de barbierszaak van zijn oom. Daar leert hij scheren als de beste. Met het geld wat hij verdient spaart hij jaren voor een bootticket naar Amerika om zijn vader te gaan zoeken.
Als David eenmaal in Amerika is aangekomen is het nog niet zo gemakkelijk om zijn vader te vinden. Net als het vinden van een baan, ook dat is eigenlijk helemaal niet zo gemakkelijk in het beloofde land. Gelukkig houdt zijn geliefde hem op de been en steunt hem bij elke stap die hij neemt.
De man die alles achterliet is een prachtig beschreven familiegeschiedenis die gebaseerd is op de eigen geschiedenis van Tanya Commandeur. Het is geweldig dat je zo’n mooi verhaal kan schrijven over je eigen familie. Het is een tragische geschiedenis, maar wel eentje die mij heeft gegrepen. Ik kon geen moment ophouden met lezen. David en zijn geliefden gaan onder je huid zitten. Het is boeiend om te lezen hoe het Nederlanders verging in die tijd. Stiekem ben ik wel nieuwsgierig naar het verder verloop, omdat er uiteindelijk ook vliegtuigen waren en je niet meer per se met de boot hoefde te gaan. Heeft David ooit de tocht terug gemaakt?
Bedankt Tanya Commandeur en Ambo Anthos dat ik dit boek mocht lezen!
Covertekst Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop…
350 pagina’s Uitgeverij Boekerij, Amsterdam ISBN 978 90 225 7599 4 NUR 302
Recensie Je hebt vast al veel recensies over dit boek voorbij zien komen. Iedereen is heel erg lovend. De vraag is natuurlijk of ik dat ook ben.
Dit boek beschrijft het verhaal van meerdere hoofdpersonen die die gedurende het boek met elkaar verbonden raken. Stella is de hoofdpersoon en is verpleegster in een hospice. Daar liggen voornamelijk mensen die in de winter van hun leven zijn en in een huiselijke omgeving zullen sterven. Met veel liefde en geduld staat Stella deze mensen en hun familieleden en vrienden bij. Ooit is ze begonnen om de laatste woorden voor een stervende patiënt op papier te zetten. Dit is langzaam uitgebreid en is ze dat voor meer patiënten gaan doen.
Stel je leven niet uit. Ik weet wat ik net over jongens gezegd heb, maar later, over een hele tijd, moeten jullie niet denken dat je te jong bent om verliefd te worden, om je te settelen, om kinderen te krijgen, om een wereldreis te maken, om een popster te worden of om het geneesmiddel tegen verkoudheid te ontdekken. Wacht nergens mee – doe het gewoon. Het juiste moment bestaat niet, alleen het nu bestaat. Het goede moment is altijd nu. p.110
We zijn zestien jaar lang buren van elkaar geweest, en ik wilde u dit graag zeggen: u bent een irritante, pompeuze, stomme, bekrompen zak. p. 132
Stella draait alleen maar nachtdiensten in het hospice. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat ze daarmee iemand probeert te ontlopen. Haar man is een militair, maar is tijdens een missie gewond geraakt. Hij is als een ander mens terug gekomen van de missie. De liefde die tussen hun ooit zo vurig en liefdevol was, is als een nachtkaars gedoofd. Haar man kan haar nabijheid niet verdragen en daarom geeft ze hem de ruimte in de hoop dat hij ooit weer de oude zal worden. Voor een van haar patiënten schrijft Stella een brief, een brief die heel lang in haar zak zal branden. Ze mag hem pas versturen als deze mevrouw is overleden. Dit druist in tegen haar gevoel, wat wordt versterkt door haar eigen situatie thuis.
In het hospice ligt ook Hope. Zij ligt daar niet om te sterven, maar om even bij te komen na een heftig periode door een ontsteking. Dit kreeg ze boven op haar taaislijmziekte. Deze ziekte zorgt ervoor dat deze jonge vrouw nauwelijks nog dingen kan doen die een jonge mooie vrouw op die leeftijd hoort te doen. Gelukkig is daar haar beste vriend Ben. Hij bezoekt haar iedere dag en probeert haar en de andere patiënten te vermaken. Ze worstelt met haar ziekte en ontzegt zichzelf dingen, terwijl ze meer kan dan ze denkt. Dit komt mede door haar ouders die haar heel erg beschermen. Lukt het haar om het heft weer in eigen hand te nemen?
Jaaa! Ook ik ben net zo enthousiast als al die andere lezers. Met ontroering en enthousiasme heb ik dit boek zitten lezen. En ja, als je houdt van Jojo Moyes dan is dit boek ook een aanrader voor jou. Het is met liefde geschreven over de liefde, want niets is zo mooi als dat. Rowan Coleman had iets meer dan twintig regels nodig om dat uit te leggen, maar de boodschap is bij mij duidelijk over gekomen. Ik ben fan van haar schrijfstijl, haar humor en de manier waarop ze mij heeft weten te ontroeren.
Covertekst Over veertien minuten en vijftig seconden kan Julien zijn rugzak en zichzelf in de auto deponeren, nieuwe ouders krijgt hij. Het echtpaar Kratz. Julien Kratz wordt zijn naam.
Hildegard en Karl Kratz besluiten Julien in huis te nemen, nadat zij hun eigen zoon onder duistere omstandigheden hebben verloren. Julien hunkert naar een gewoon leven, Hildegard naar een gewone zoon. Maar allebei dragen ze een geheim met zich mee dat veel meer gevolgen heeft dan zij kunnen overzien. […]
221 pagina’s Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam ISBN 978 90 468 1999 9
NUR 301
Recensie
Julien woont samen met zijn moeder die werkt als telefonisch verkoopster vanuit huis. Hij is trots op zijn moeder dat zij dat zo goed kan. Echter, gaat het steeds slechter met de gezondheid van zijn moeder. Op een dag huurt ze een auto en brengt ze Julien naar een plek, waarvan zij zegt dat hij het erg naar zijn zin zal hebben en dat ze er leuke dingen organiseren. Dat geeft zijn moeder de gelegenheid om de dingen te doen die ze graag wilt doen, namelijk op reis.
Het was normaal om de helft van de inkopen te ruilen. […] Ruilen, alles. Behalve een zoon. Die dumpte je in een instituut zonder er iets voor terug te vragen. p. 107
Julien belt vaak met zijn moeder, maar steeds vaker neemt ze niet meer op en moet hij het doen met haar voicemail. Als zijn moeder in het ziekenhuis beland vind hij het moeilijk om haar op te zoeken. Zelfs het aanbod om samen met iemand te gaan van het instituut wijst hij af. Gelukkig heeft hij Neil, zijn kamergenoot. Een jongen die graag quiz-vragen stelt zonder er ooit een zelf te beantwoorden. Bij Neil vind hij de geborgenheid die hij mist.
En dan is er de familie Kratz. Hun zoon is om het leven gekomen en het echtpaar heeft het daar moeilijk mee. Ze missen het hebben van een zoon om voor te zorgen. Maar ook toen hun zoon Michael er nog wel was, miste vooral Hildegard het hebben van een normale zoon. Het lukte haar maar niet om een band te krijgen met haar zoon, want hij leefde voornamelijk in zijn eigen wereld. Als ze de stap hebben genomen om een pleegkind in huis te nemen valt hun keus op Julien. Er vinden eerste ontmoetingen plaats tussen Hildegard en Julien. Karl is hierin de grote afwezige. Er blijkt een klik te zijn en dan is opeens het moment daar, Julien gaat wonen bij de familie Kratz als pleegzoon. Hij gaat wonen in een huis ver van de bewoonde wereld met daarnaast een AZC (hoe actueel). Een nieuwe wereld voor Julien, waarin er langzaam aan steeds meer duidelijk wordt. Wat de echte reden is dat Julien in het instituut woonde, waarom Julien bij de familie Kratz komt wonen, waarom Hildegard een nieuwe zoon wilde en waarom Karl de grote afwezige is.
Dit boek is een aangename kennismaking met het werk van Van Emmerik. Omdat het boek heen en weer pendelt tussen het heden en wat er zich in het verleden heeft afgespeeld, bleef ik geboeid lezen. De situatie van Julien en de familie Kratz is ronduit schrijnend. Door de regels heen lees je dat hun levens aan alle kanten rammelen. Prachtig beschreven en zeer pakkend. Ik ben aangenaam verrast en kan iedereen het boek aanraden.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Jenny's Bookcase 