Covertekst
Op vrijdagavond 9 december om achttien over elf belt mijn zus. ‘Niet schrikken. Pa is vanavond gevallen. Ma wou hem helpen opstaan…’
Met dit telefoontje begint Rauwe dagen. Diezelfde nacht wordt haar moeder opgenomen in het ziekenhuis en raakt ze in coma. Iemand moet nu voor Pa gaan zorgen, maar wie? Een hallucinerende stroom gebeurtenissen volgt.
Broers en zussen slaan de handen ineen, ondanks grote verschillen in karakter en uiteenlopende opvattingen over leven en dood. Binnen een paar dagen sterft Rita’s moeder, enkele weken later overlijdt ook haar vader.
Rauwe dagen is een openhartig dagboek over een moeizame vader-dochter-relatie in het zicht van het einde. Over wat de doodswens van een ouder teweegbrengt bij de familie. Vanuit haar eigen ervaring houdt Rita Spijker een ontroerend en herkenbaar pleidooi voor euthanasie.

157 pagina’s 
Uitgeverij Marmer , Baarn
ISBN 978 94 606 8150 9
NUR 301

Recensie
Ooit kocht ik dit boek bij de supermarkt, samen met een pak melk (ik geloof om pannenkoeken te kunnen bakken). Heel lang stond hij in mijn kast, in het plastic. Soms heb ik zin in een dun boek om mij daar een avond of middag in te kunnen verliezen. Zo ook in dit boek.  

Rita Spijker heeft een prachtig boek geschreven over het overlijden van haar ouders en hoe zij en haar broers en zussen hiermee om zijn gegaan. Heel veel herkende ik van het overlijden van mijn oma. Het eerste overlijden als volwassene dat ik van dichtbij heb meegemaakt in de familie en waar ik nauw bij betrokken was. Het is bijzonder hoe iedereen met deze gebeurtenis omgaat. De een doet alleen het hoognodige, de andere is er dag en nacht bij betrokken. Zo ook in de familie van Rita. Ze nam mij mee in haar gevoelens, worstelingen en haar verdriet. Een heel eerlijk en oprecht boek. Ik kan mij voorstellen dat het mensen troost kan bieden die eenzelfde situatie hebben meegemaakt. Ik vond het in ieder geval heel bijzonder dat ik als lezer mocht meekijken met een andere rouwende familie.

Ik heb het gevoel dat ik in het midden sta, op een punt tussen mijn moeder en mijn dochters. Met zowel voor als achter me de dood en het leven, de gestorvenen en de levenden. […] Heel even heb ik het grootse gevoel dat ik niet meer om kan vallen, omdat ik verbonden ben in een lijn van vrouwen die zich voor en achter mij uitstrekt tot in het oneindige. p.70