Covertekst
Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage…

328 pagina’s 
Uitgeverij Meulenhoff bv, Amsterdam
ISBN 978 90 290 8997 5
NUR 301

Recensie
Dit boek heb ik al heel lang liggen en er is al veel over gezegd, dus ik voel me een beetje een spuit elf. Toch is het voor mij een bijzonder boek, want het is enige boek dat ik las tijdens mijn korte vakantieweek in Frankrijk. Ik heb al een tijdje last van een lees-, maar ook blogdip. Hendrik heeft het voor elkaar gekregen dat ik in ieder geval uit mijn leesdip kwam. 

Dit boek liet mij geregeld grinniken en zelfs schaterlachen. Ik heb af en toe een stukje moeten voorlezen aan mijn vriend, zo grappig vond ik het. Tijdens het lezen ga je van deze lieve en zorgzame oude man houden. De manier waarop Henrik zijn dagen in het verzorgingshuis beschrijft, waande ik mij tussen de geraniums, looprekken en scootmobiels. Zijn vriend Evert zorgt voor de nodige reuring in het huis en schopt lekker overal tegenaan. Daarnaast is het leuk dat de daadwerkelijke actualiteit in het boek is verwerkt, zoals bijvoorbeeld het aftreden van Beatrix. Dat geeft het verhaal een nog realistischer beeld van het leven in het huis.  Ik ben na het lezen van dit boek zeker van plan het volgende dagboek van Henrik ook te lezen. Ik wil nog lang geen afscheid nemen van mijn lieve boek-opa.