Covertekst
Tsukuru Tazaki is opeens helemaal alleen. Zijn jeugdvrienden, die zijn achtergebleven in zijn geboortestad toen hij in Tokyo ging studeren, willen hem van de een op nader dag niet meer kennen. En hij heeft geen idee waarom. […] 

361 pagina’s 
Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam
ISBN 978 90 254 4207 1
NUR 302

Recensie
Dit boek mocht lenen van een collega die groot fan is van Murakami en Japan. Ik las eerder al van hem Spoetnikliefde. Daar was ik niet heel erg enthousiast over en mijn collega vond dat ik op z’n minst met dit boek had moeten beginnen. Ik besloot Murakami een tweede kans te geven en zo geschiedde. 

Tsukuru Tazaki bouwt stations, iets wat hij zijn hele leven al wilde doen. De jaren die daaraan vooraf gingen zijn niet makkelijk geweest. Tsukuru heeft zelfs op het randje van de dood geleefd en dat allemaal vanwege één telefoontje. Een van zijn vier vrienden belt hem op, op het moment dat hij tweedejaars is aan de universiteit. De boodschap is duidelijk, hij hoeft geen contact meer op te nemen met een van hun en ze willen hem nooit meer zien. Tsukuru weet niet wat hij fout heeft gedaan, maar accepteert hun besluit. In de jaren er voor zijn ze een stevige en fijne vijf-eenheid en maken ze samen leuke dingen mee. Tsukuru vind zichzelf de kleurloze van het stel en dat komt mede door zijn achternaam, die geen kleur betekent. Ondanks zijn rol in de groep betekent die vriendschap heel veel voor hem.

Als Tsukuru eindelijk is opgekrabbeld na deze gebeurtenis, pakt hij zijn studie weer op, maar hij blijft een einzelgänger. Hij laat mensen, en ook vrouwen niet te dichtbij komen. Is hij te bang om weer gekwetst te worden? Tot hij Sala ontmoet via een collega en hij ineens meer voor haar voelt dan hij eerder voor een vrouw heeft gevoeld. Ze willen graag samen verder, maar Sala merkt dat er iets tussen hen in staat. Hij vertelt haar over de gebeurtenis met zijn vrienden en ze raad hem aan weer contact met ze op te nemen. Dat besluit hij te doen en de confrontatie aan te gaan met zijn demonen uit het verleden.

Dit boek van Murakami vond ik makkelijker lezen dan Spoetnikliefde, dus dat is een enorme winst. Toch heb ik steeds het gevoel dat ik op mijn hoede moet zijn voor de diepere laag in zijn boeken. Dat leest iets minder ontspannen, zeker als je de diepere lagen er niet goed uit kan halen. Maar misschien zitten die er ook niet zo in als dat ik zou verwachten, kortom verwarring alom. Bijvoorbeeld, dat ik bepaalde dromen van de hoofdpersoon niet zo goed kan plaatsen en dan sla ik aan het twijfelen. Wel vond ik het erg leuk om mij alvast een beetje in Tokyo te wanen, want over een tijdje zal ik afreizen naar Japan voor een rondreis.
Na mijn tweede boek kan ik niet echt zeggen dat overtuigd ben en de kunst van Murakami voel en begrip. Ik heb nog een boek van hem liggen via mijn collega en ik ga zeker nog een poging wagen. Wordt vervolgd dus.