Covertekst
Elsa is in coma. Al zeven maanden lang voelt ze niets meer: geen koud, geen pijn en vooral geen angst.
Thibault wordt gekweld door verdriet en woede, sinds de dag dat zijn broertje een auto-ongeluk veroorzaakte waarbij twee jonge meisjes omkwamen.
Als hij – geteisterd door slaaptekort – de verkeerde ziekenhuiskamer binnenloopt, ziet hij Elsa roerloos in haar bed en besluit tegen haar te praten. Ze praat niet terug, maar hij weet zeker dat ze hem hoort. Terwijl de doktoren, vrienden en familie hun hoop voor Elsa’s herstel verliezen, groeit in Thibault juist de overtuiging dat ze voor elkaar bestemd zijn. Maar kan liefde echt alles overwinnen?

256 pagina’s 
Xander Uitgevers BV, Amsterdam
ISBN 978 94 0106 454 3
NUR 301

Recensie
Omdat dit een boek is dat van mijn eigen leesstapel komt schrijf ik nu geen uitgebreide recensie. 

Dit boek kreeg ik ongeveer een jaar geleden toegestuurd van Uitgeverij Xander en afgelopen zomer nam ik eindelijk de tijd om het boek te lezen. Nu leek het mij de ideale tijd om er over te bloggen. 

Elsa ligt in coma na een klimongeluk op een gletsjer. Elsa hoort alles, maar kan helemaal niets meer. Ze vind het een fijne ervaring dat iemand anders dan haar ouders, zus of vrienden in haar kamer is. Ze vind zijn stem en aanwezigheid prettig, maar kan hem dat niet laten weten.
Thibault is boos op zijn broertje. Hij neemt hem het ongeluk kwalijk en wil hem niet zien. De momenten dat hij zijn moeder naar het ziekenhuis brengt zodat ze haar jongste zoon kan bezoeken, vlucht Thibault een kamer in. Toevallig de kamer van Elsa. Ondanks dat ze niet met elkaar kunnen spreken is er een klik en vinden ze het fijn om in elkaars omgeving te zijn. Op een dag hoort Elsa dat ze nog maar 2% kans heeft om wakker te worden. Dat maakt haar vastberaden om haar ogen te gaan openen zodat ze Thibault kan zien.

[…] Toen besefte ik dat ik alleen maar kon horen. Mijn geest maakt zich klaar om te huilen, maar natuurlijk kwam er niets. Ik voelde niet eens verdriet. Dat voel ik nog steeds niet. Ik ben een lege cocon. Of nee, ik huis in een lege cocon.
Een vlinderpop als huurster in een cocon, dat klinkt misschien mooier. Ik wil eruit, laten zien dat ik toch zeker ook eigenaar ben. [p.11]

Wat een ontzettend lief boek is dit. Ik las het binnen no-time uit, mede door de fijne schrijfstijl van Avit. Afwisselend lees je vanuit het perspectief van Elsa en Thibault. Ik moet er niet aan denken dat je alles hoort, maar niets voelt en al helemaal niet kan reageren. Ondanks dat we niet goed weten hoe iemand denkt in coma, voelt het geen een moment ongeloofwaardig. Het is een bijzonder idee dat je je aangetrokken kunt voelen tot iemand die je niet kunt zien, of die altijd slaapt. Ondanks dat hoopte ik samen met Thibault dat Elsa haar ogen zou openen, want ik gunde ze niets anders dan dat.