Aan de ene kant leest het boek makkelijk weg, maar als je de diepere laag wilt doorgronden dan moet je toch echt een tandje langzamer lezen. Die balans vond ik erg moeilijk om te vinden. Dat kwam met name omdat niet goed snapte waar Murakami naar toe wilde. Sumire is namelijk op z’n zachts gezegd een rare snuiter. Ze kan je midden in de nacht bellen met een levensvraag of gewoon een onzinnige vraag. Haar ritme in het leven is totaal anders dan die van haar werkende vriend. Ze leeft voornamelijk ’s nachts. Dat rare is natuurlijk erg aantrekkelijk, maar geeft veel verwarring bij de onderwijzer. Als ze ineens verdwijnt dan gaat hij naarstig naar haar opzoek, want hij kan haar niet loslaten. Wat Murakami uiteindelijk heeft bedoelt te vertellen, daar ben ik nog steeds niet achter. Daarvoor is het voor mij allemaal net even te vaag. Hij maakt wel nieuwsgierig, maar of ik snel weer een boek van hem zou pakken, dat durf ik niet met een volmondig ja te zeggen.