Covertekst Providence Dupois ontmoet in een ziekenhuis in Marrakech de zevenjarige Zahera, die daar al sinds haar geboorte woont. Zahera is een wees en lijdt aan de ongeneeslijke taaislijmziekte. Tussen het meisje en de jonge vrouw groeit een onbreekbare band en als Providence weer vertrekt, belooft ze Zahera dat ze zal terugkomen om haar te adopteren en mee te nemen naar Parijs.
Providence is vastbesloten om woord te houden. Als op de dag dat ze naar Marokko zal vliegen een IJslandse vulkaan uitbarst die al het vliegverkeer in Europa platlegt, gaat ze wanhopig op zoek naar andere middelen van vervoer. Ze komt terecht in een klooster, waar de monniken beweren dat ze haar kunnen leren vliegen: niet met een vliegtuig, maar zelf, met haar armen, door de kracht van haar liefde. Hoe krachtiger de liefde, hoe eerder en beter ze kan vliegen.
Providence gebruikt haar diepe liefde voor Zahera als motor om de bijna 1500 kilometer naar het meisje te overbruggen. Maar is ze nog op tijd…?
Recensie Alleen al vanwege de schattige titel wilde ik dit boek lezen. Dus toen ik de kans kreeg van de uitgeverij, greep ik die met beide handen aan.
Tijdens het lezen had ik pas door dat de titel lang niet zo schattig is als ik dacht. Het kleine meisje is Zahera en ze heeft taaislijmziekte die ze omschrijft als een wolk die ze heeft ingeslikt. Ze is sinds haar geboorte al benauwd en heeft haar hele leven al doorgebracht in het ziekenhuis. De benauwdheid wordt alleen maar erger, want ze spuugt klodders aardbeienjam, zoals ze het zelf omschrijft.
Op een dag wordt er in hetzelfde ziekenhuisje een vrouw binnen gebracht. Dat is Providence. Ze heeft op haar reis door Marokko een blindedarm ontsteking gekregen. Deze bevlogen postbode uit Frankrijk heeft altijd van dit soort rare dingen. Maar door haar blindedarmontsteking leert ze Zahera kennen. Ze is helemaal weg van het meisje en besluit haar na heel veel heen en weer vliegen te adopteren. Op het moment dat ze haar eindelijk mag ophalen, gooit er een aswolk van een vulkaan letterlijk roet in het eten. Providence kan helaas niet vetrekken, want het vliegtuig blijft aan de grond. Ze is zo vastbesloten om haar meisje op te halen, dat ze via via bij een Chinees komt die haar leert vliegen in één dag. Zal het haar lukken om haar meisje op te halen door zelf naar Marokko te vliegen?
In het begin van het boek moest ik even wennen aan de schrijfstijl van Romain Puértolas. Soms springt hij van hak op de tak en lees je ineens een gekke anekdote of een grappige omschrijving. Gelukkig wende dat snel. Het boek startte ook anders dan ik verwacht had, maar nu ik het boek uit heb begrijp ik het heel erg goed. Eigenlijk gaat het er om dat je het kind in jezelf niet verliest en dat je je moet blijven verbazen en verwonderen. Een prachtige boodschap van de auteur. Het is een heel erg liefdevol verhaal waar je hart een sprongetje van maakt zodra je de laatste pagina hebt gelezen. Nu wil ik ook het boek over de fakir in de IKEA-kast lezen!
Jenny's Bookcase 
11 september 2015 om 15:55
Dat lijkt me een heel bijzonder boek! Ik had eerlijk gezegd nog helemaal niet van het boek gehoord, maar hij komt op mijn leeslijst te staan.