Covertekst
Met het voltooien van de requiemroman Tonio had A.F.Th. van der Heijden nog lang niet alles gezegd over zijn op 23 mei 2010 verongelukte zoon. De interviews in de dagen en weken volgend op de publicatie beantwoorde hij niet mondeling, maar schriftelijk. Die artikelen, zes in totaal, groeide uit tot zorgvuldige gecomponeerde, essay-achtige teksten over de ontstaansgeschiedenis van Tonio en de overlevingsstrategieën van de achtergebleven ouders.
In Uitverkoren zijn deze interviews verzameld en aangevuld met de novelle Uitverkoren, de oertekst die aan de basis lag van de requiemroman. Ook is het dankwoord opgenomen dat Van der Heijden uitsprak toen hij in mei 2013 de P.C. Hooft-prijs voor proza ontving.
Het was die dag, 30 mei, drie jaar na de rampzalige Pinksterdag, dat Van der Heijden weer naar buiten trad en een periode van eenzame opsluiting afsloot. Zo omspant Uitverkoren de moeilijkste jaren uit het leven van Adri van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich. Een nietsontziend en onthullend boek over de dood, over schrijven, en over het schrijven over de dood.

174 pagina’s 
De Bezige Bij, Amsterdam
ISBN 978 90 234 8691 6
NUR 301

Recensie
In 2013 las ik het boek Tonio. Ik was zo onder de indruk dat het boek een ereplek kreeg op mijn blog. Daarom zou en moest ik dit boek ook lezen. Het boek lag al heel erg lang naast mij bed en toen we voor ‘Een perfecte dag voor literatuur’ gingen apenkooien, koos ik dit boek voor het Prioriteitenkabinet.

Het boek start in de stijl van het boek Tonio. Je wordt weer meegesleept in het verdriet van twee ouders die hun kind hebben verloren. Het is mooi en liet mij weer denken aan hoe ik Tonio had ervaren. Maar toen was dat ineens over. Dan komen de zes ‘essay-achtige’ schriftelijke interviews met Van der Heijden. En eigenlijk raakte ik daardoor teleurgesteld. De situatie rondom Tonio werd op iets meer afstand beschreven. Daar waar ik bij de roman er helemaal in zat, alsof ik naast de ouders op de bank zat, gaf dat nu niet hetzelfde gevoel.
Natuurlijk begrijp ik dat Van der Heijden op alle mogelijke manieren zijn zoon bij zich wil houden en hem ‘levend’ wil schrijven, maar voor mij als lezer is dit geen meerwaarde. Vaak werden dezelfde soort antwoorden in de interviews gegeven. Misschien net anders verwoord, maar de kern bleef hetzelfde. Dat maakte het denk ik ook dat het voor mij geen meerwaarde had. Jammer? Ja natuurlijk. Maar ach, je zoon verliezen die zijn hele leven nog voor zich heeft, dat is nog veel meer en heel erg jammer.

 

 

 

 

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van hun boek vonden.

Ik gebruikte het nummer al eerder, maar nu wil ik hem nogmaals inzetten: