Gisteren konden jullie al mijn recensie over het boek van John Green lezen. Van het weekend ben ik alleen naar de verfilming van het boek geweest. Ja alleen, kreeg mijn vriend niet mee en ik vond het stiekem ook wel fijn. Lekker ongegeneerd zitten huilen, want huilen was het zeker.

Dat kwam overigens pas aan het einde van de film. Het is namelijk niet de hele tijd verdrietig, ondanks dat het wel een verdrietig onderwerp is. Er wordt ook zeker wat gelachen. Echter is de film niet op alle onderdelen zo als het boek. Maar ik denk dat je daar bijna niet onderuit komt als filmmaker. Het gros was wel zo als het was geschreven en dat is ergens wel heel erg fijn.

Bij boeken kun je je heel fijn verstoppen achter de pagina’s en maak je het in je hoofd zo erg als je wilt. Tijdens het lezen kreeg ik wel een brok in mijn keel, maar tranen waren er niet. Bij de film heb ik wel een zakdoekje vol zitten snotteren. Je kunt de film in de bioscoop niet stilzetten en je word echt met je neus op de feiten gedrukt. Bam! Tja, en dan is het dus heel fijn om alleen naar de bioscoop te gaan.

Vind ik de film een aanrader? Ik vond het vooral erg fijn om hem te zien en bevestigd te krijgen wat een goed boek het eigenlijk is. Ik zou zeker niet eerst de film kijken en dan het boek lezen, maar dat is een open (bioscoop)deur.

Heb jij het boek nog niet gelezen? Dan is er nu een hele goede actie van uitgeverij Lemniscaat en het KWF. Als jij eenmalig 25 euro doneert, dan krijg je het boek cadeau. Omdat ik het boek had geleend uit de kast op mijn werk, besloot ik de 25 euro te doneren. Niet alleen omdat dit boek in mijn boekenkast hoort, maar ook omdat we het verdriet uit het boek anderen moeten besparen. Dat kan alleen als er onderzoek gedaan kan worden.