Covertekst
Op zoek naar het verhaal achter een familiedrama verliest Pauline Broekema zich in het archief van haar grootvader. Grenzen van tijd en plaats vervagen en niet alleen een familie, maar een heel tijdperk komt tot leven. Het Boschhuis is de geschiedenis van rauwe tabakspioniers op Sumatra, een boerenleven aan de Zuiderzee, wereldverbeteraars in een lommerrijk Utrechts villadorp en het gewelddadige einde van een naïeve droom: oom Pieter ter Beek wordt in 1944, zes maanden voor de bevrijding, door de Duitsers gefusilleerd.

471 pagina’s
Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam
ISBN 978 90 295 8897 3
NUR 320

Recensie
Deze keer val ik maar gelijk met de deur in huis. Ik heb het boek niet uitgelezen. Graag leg ik uit waarom.

Het boek bestaat uit drie delen en het eerste deel vond ik echt prachtig. Een aantal jaar geleden ben ik op Sumatra geweest om daar vrijwilligerswerk te toen in een project na de tsunami op 26 december 2004. Ik waande mij gelijk weer op het eiland en ik kreeg een kijkje in de keuken in de Nederlandse geschiedenis op Sumatra. Uit de verhalen die kende zijn wij Nederlanders geen lieverdjes geweest daar. Gelukkig waren niet alle Nederlanders slecht, zoals Frans Jan. Hij probeerde hard te werken als tabakker en goed te zijn voor zijn werknemers zo goed en kwaad als dat ging. Graag had ik nog meer over deze periode willen lezen en wat mij betreft had dit ook een prachtige roman kunnen worden. Frans Jan die zijn Jannetje in Nederland gaat halen en Jannetje, de stoere meid, die mee gaat naar een vreemd en warm land. Helaas duurde dit maar kort.

Al snel belande het verhaal weer in Nederland en kom je in het leven van Juul en Jane. Daar raakte ik de draad volledig kwijt. Het verhaal ging voor mij teveel heen en weer tussen gebeurtenissen uit het heden en verleden. Maar ook de verschillende personen maakte het erg verwarrend. Ik kan mij dus ook ergens voorstellen dat al die mensen die bij Juul en Jane langskwamen in Het Boschhuis erg warrend waren voor hun eigen kinderen. Het hele leven draait om het werk van Juul die hij doet voor de gemeenschap naast zijn vaste baan. Lijkt mij erg vermoeiend voor zijn gezin.

Ergens ben ik ook wel benieuwd hoe het de familie verder vergaat. Waarschijnlijk zal ik het boek dan in kleine stukjes verder lezen de komende tijd. Kortom, ik vind echt dat het boek prachtig begon en ik zie ook echt de potentie. Het kwam voor mij alleen niet van de grond in het tweede deel.

Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.

Mede door het boek ben ik nog eens in de foto’s gedoken van mijn reis naar Sumatra en graag deel ik wat foto’s met jullie in plaats van mijn gebruikelijke muziek.

Dit is een Nederlandse begraafplaats op het eiland Pulau Weh voor de kust van Sumatra, waar een aantal voorvaderen van ons liggen begraven.

Een van de vele prachtige rijstvelden in de omgeving van Banda Aceh.

Als ik terugkijk naar deze foto’s dan krijg ik gelijk een glimlach op mijn gezicht. Deze kinderen hebben zoveel minder dan onze kinderen, maar wat een blijdschap en vrolijkheid.