Covertekst
De tachtigjarige Here zit met een oude handgranaat, een slof sigaretten en een laptop in een garage, surft op het web en onderhoudt via Facebook contacten met de hele wereld. Ze heeft besloten dat ze nog voor de kerst gecremeerd wil worden. Terwijl ze wacht ‘tot de oven 1000 graden heeft bereikt’, blikt ze terug op een veelbewogen leven dat haar alle hoeken van de geschiedenis liet zien. Ze kreeg drie zonen van negen mannen, is de kleindochter van de eerste president van IJsland, belandde tijdens oorlog als dochter van een ‘foute’ vader in Denemarken, Polen en Duitsland en verhuisde noodgedwongen met hem naar Amsterdam waar ze haar eerste kind verloor. De jaren vijftig en zestig bracht ze door in Parijs, Zuid-Afrika, New York en Hamburg. Ze studeerde fotografie en vierde feest met de jonge Beatles, om uiteindelijk definitief terug te kregen naar haar geboortegrond.
541 pagina’s
Uitgeverij De Arbeiderspers, Utrecht
ISBN 978 90 295 8893 5
NUR 302
Recensie
Dit boek vertelt het verhaal van Here. Here woont in een garage en ligt de hele dag in bed wegens haar ziekte. Gelukkig heeft ze Loa die haar verzorgd en haar laptop waarmee ze contact heeft met de buitenwereld. Via Facebook heeft ze meerdere ‘liefdes’. Althans, die mannen denken dat ze een model is, maar niets blijkt minder waar. Here is namelijk in de tachtig, maar mooie plaatjes van internet kunnen wonderen doen voor contacten op internet. Here heeft gedurende haar leven niet altijd ‘geluk’ gehad met mannen. Ze leerde tijdens de Tweede Wereldoorlog dat ze ook beter geen vrouw kon zijn. Naast haar ‘geworstel’ (in letterlijke en figuurlijke zin) met mannen, heeft ze in haar leven meerder strijden gestreden. Als haar vader besluit zich aan de sluiten bij de SS, zorgt dat voor een behoorlijke deuk in de familie. Here komt daar als klein meisje tussen te staan. Ze houdt van haar vader, maar wil ook de familie van haar moeder niet in de steek laten. In de Tweede Wereldoorlog komt Here door een ongelukkige samenloop van omstandigheden helemaal alleen voor te staan. Ze zwerft door een Duitsland in oorlog en vecht letterlijk voor haar leven. Dit vormt haar voor de rest van haar leven. Het maakt haar cynisch en sarcastisch en ze leeft haar leven er op los. Ondanks dat ze later ook zonen heeft waar ze alleen de zorg voor heeft, laat ze haar zonen overkomen wat haar is overkomen. Namelijk, je staat er als kind alleen voor en hebt geen ouder(s) om op terug te vallen.
Het boek pendelt heen en weer tussen de Here in haar bed en de jonge Here. Je leest langzaam aan (met ruim 500 pagina’s lukt dat ook wel) waarom deze vrouw zo sarcastisch en cynisch is geworden. Je hoort haar letterlijk met een schorre stem van het roken en hortende adem van de longemfyseem vertellen over haar leven. Het is een heftig leven geweest, wat ik bij tijd en wijlen heel ontroerend, maar ook heel grappig vond. Gelukkig zijn de stukken waarin de jongere Here aan het woord is nog niet vol van cynische opmerkingen, wat soms een welkome afwisseling is. Ik merkte dat ik na de helft van het boek geen lange stukken meer achtereen kon lezen. Toen was ik letterlijk aan het worstelen met Here. Na het lezen van het gehele boek ben ik van mening dat sommige stukken korter hadden gekund of misschien zelfs weg gelaten konden worden. Dat is waar mijn worsteling ook vandaan komt. Maar wat ben ik van deze gekke oude vrouw gaan houden. Zij heeft echt zoveel gemist in haar leven en daardoor zoveel keuzes gemaakt die ze anders niet zou hebben gemaakt. Dat ontroerde mij. Ze was alleen maar opzoek naar geborgenheid en geliefd willen voelen. Daarom heb ik ook gekozen voor onderstaand nummer en als je een deeltje van de songtekst leest begrijp je misschien ook waarom. Ze was altijd opzoek naar een (t)huis en ergens in haar hoofd was ze daar altijd al.
Lees hier wat mijn mede-bloggers van ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vonden.
Dit boek ondersteun ik dit keer muzikaal na een tip van Jessica Menheere. Zij wees mij op Ásgeir, een IJslandse zanger. Bedankt Jessica! Ik zat zelf in de hoek te denken van Björk, maar ik kon niets geschiktst vinden, tot dit nummer:
Home, I’m making my way home
My mind’s already there
Yes, my mind is…
15 mei 2014 om 17:16
Ik had ook moeite om door het boek te komen. Je geeft excuses voor de vrouw omdat ze zo’n moeilijk leven had. Mag ze daarom cynisch en vervelend zijn? Niet per se. Aan de andere kant is ze ook heel meebuigend, met haar man, en nu in de garage, dat laat ze ook maar over zich heenkomen. Misschien had ze genoeg gevochten in haar jongere jaren?
15 mei 2014 om 17:49
Mooi dat je dat zo zegt. Ik denk dat ze inderdaad veel gevochten heeft en zich in veel situaties heeft aangepast. Nu is het haar tijd. En ach, zo vlak voor je dood en zo’n leven kan ik dat cynisme en haar vervelende buien best accepteren. Soms is het juist heel grappig vind ik. Maar dat is een kwestie van de humor waar je van houdt.
15 mei 2014 om 18:42
Ik snap volkomen dat ze is zoals ze is. Niet dat ik het goed praat hoor!
Wel vind ik het grappig dat ik in het begin een hekel aan haar had en nu niet!
20 mei 2014 om 20:28
Leuk zo’n wending. Ik heb geen hekel aan haar gehad, geen moment. Ik vond het vooral hilarisch. Wel mooi dat Here jou voor zich heeft weten te winnen 😉
17 mei 2014 om 17:10
Zelf had ik geen enkele moeite om de 550 bladzijdes door te komen. Van mij had het nog wel meer mogen zijn. Vooral de na-oorlogse jaren vond ik af en toe afgeraffeld. En de ‘stem’ die ze heeft, past helemaal bij haar. Niet iedereen hoeft aardig of sterk te zijn.
20 mei 2014 om 20:29
Dat is waar Peter. Kun je het beter accepteren door wat ze allemaal heeft meegemaakt? Of heeft dat er niets mee te maken?
24 mei 2014 om 16:03
Ik hoef niet altijd alle achtergrond bij een personage te weten om het te kunnen accepteren. Maar wanneer een schrijver meer informatie geeft, wordt het voor mij wel belangrijk dat het niet in tegenspraak is.