Covertekst
Een groep zigeuners die onrust in het dorp brengt; een straat die alleen geasfalteerd is aan de kant van de burgemeesterswoning; de zondagen waarop een vader in een zwarte jas het huis verlaat en ’s avonds dronken thuiskomt. In Barrevoetse februari verwerkte Herta Müller ervaringen uit haar jeugd in een primitief Roemeens dorp met een Duitstalige bevolking, en uit haar leven in de stad onder de dictatuur van Ceausescu. Angst en wantrouwen, en pijn om het verlies van vrienden, vormen de rode draad in deze schetsen.

154 pagina´s
De Geus BV, Breda en Ria van Hengel
ISBN 978 90 445 1741 5
NUR 304

Recensie
De auteur van dit boek heeft een Nobelprijs gewonnen voor de literatuur en het is ook nog eens een vrouw. Mooier kan niet! Dit boek wilde ik lezen! Dat heb ik geweten…

Dit boek is literatuur met de hoofdletter L, zoals de tekst op de achterflap ook vermeld. Voor mij betekende dit zeer zware kost. De zinnen zijn bijna geen zinnen en de zinnen bijna geen verhaal. Ieder hoofdstuk lees je eigenlijk een soort gedichten.

Een paar dagen na het lezen van dit boek kan ik je niet goed vertellen waar het boek over gaat. Ik kan je niet goed uitleggen wat de hoofdpersonen beleefden en wat ze zeiden. Ik kan je alleen maar uitleggen welk gevoel het bij mij heeft opgeroepen tijdens het lezen. Rechttoe rechtaan wordt je vertelt wat er gebeurd. Niets wordt mooier gebracht dan het is. Je voelt de rauwheid, het verdriet en de grauwheid. Dat riep het bij mij op en ik denk ook dat Herta Müller zich zo moeten hebben gevoeld.

Ik zou niet snel meer een boek van Herta Müller pakken, maar het heeft mij buitengewoon gefascineerd hoe iemand op deze manier een boek heeft kunnen schrijven en welke gevoelens het oproept.

Hier lees hoe mijn mede-bloggers over dit boek dachten.

Mijn muzikale bijdrage kon niet anders dan een klassiek tintje hebben: