Covertekst
Van werkloos tot depressief is een autobiografisch verhaal: een zeer openhartige beschrijving van een jarenlange zoektocht naar een nieuwe toekomst. Onderwerpen die de revue passeren zijn onder andere: Wat betekent het om werkloos te worden en te zijn? Met welke instanties krijg je te maken? Het aparte wereldje van re-integratie en is dit geldverspilling? Volledig arbeidsongeschikt en chronisch depressief; wat is dat? […] Rode draad: Hoe moeilijk kan het zijn om beperkingen te accepteren en een nieuwe koers in te slaan? […]

214 pagina´s
Free Musketeers, Zoetermeer
ISBN 978 90 484 1715 5
NUR 402

Recensie
Rob van Spanje benaderde mij een tijd geleden met de vraag of ik zijn boek wilde lezen. Ik zei meteen ja. Hij beschrijft een onderwerp wat ik als kind van dichtbij hem meegemaakt met mijn vader. Ik was erg benieuwd hoe hij (ook als vader) dit heeft meegemaakt. Ik moet zeggen dat ik veel zaken herkende. Niet alleen zaken rondom het UWV, maar ook rondom het ziekteproces.

Rob is altijd een man geweest die heel actief in het arbeidsleven stond. Had hart voor de zaak en werkte heel nauwkeurig en precies. Je zou kunnen zeggen dat hij de lat vrij hoog legde en dat hij perfectionistisch was. Op zich hele fijne eigenschappen voor een werkgever, maar dat kan soms ook tegen je werken. Als Rob denkt een nieuwe uitdaging te hebben gevonden als Arbeidsdeskundige bij het UWV, dan gaat het mis. Een collega wordt aan hem gekoppeld om hem in te werken, maar die heeft daar totaal geen zin in. Rob wordt eigenlijk genegeerd en er is zelfs geen inwerkplan. Rob wordt opgezadeld met enorme stapels dossiers en het gaat eigenlijk niet om de mensen achter de dossiers, maar de snelheid waarmee je zaken kunt afwikkelen. Rob besluit zich in januari 2002 ziek te melden en dan begint het hele circus wat hij niet had kunnen vermoeden.

Hij beschrijft eerlijk en open zijn ervaringen en gevoelens over de gebeurtenissen sinds 2002. Normaal kom je als je werkloos bent of ziek bent geworden uiteindelijk bij het UWV, maar aangezien hij zelf voor het UWV werkte komt hij ineens bij collega’s terecht. Zoals ik privé ook heb ervaren en Rob ook beschrijft, is de organisatie behoorlijk bureaucratisch. Rob moet aan tientallen mensen zijn verhaal doen en hij heeft bijna nooit een vast gezicht die goed op de hoogte is van zijn dossier. Ik verbaasde me overigens over de onzinnigheid van de re-integratiebureaus. Ze zeggen van alles en ze beloven van alles, maar zelfs Rob met een geweldig C.V., komt niet of nauwelijks weer aan het werk. Mijn vader moest daar ook ooit eens heen en kreeg een soort beroepenkeuzetest. Hij moest maar chauffeur worden, op de ambulance, of op een touringcar naar Spanje… Laat hij toen net pleinvrees hebben en al helemaal geen auto meer kunnen rijden door zijn medicijnen. Rob beschrijft ook in zijn boek welke bedragen er met zo’n re-integratie traject gemoeid zijn. Met dat geld kun je een hoop zinnigere dingen doen.

Ook schrijft Rob over zijn familie. Voor hun is dit allemaal niet echt gemakkelijk geweest. Ik was zo’n kind en ik kan me ergens voorstellen hoe zijn zoons dit van de zijlijn hebben beleefd. Hij beschrijft in het boek dat zijn vrouw veel op hem mopperde, maar dat is hoe hij het heeft ervaren. Rob kwam soms hele dagen niet van de bank af en zelfs wat huishoudelijke klusjes doen was al teveel. Op een gegeven moment valt Rob soms gewoon uit het niets neer en is dan een tijdje bewusteloos. Naast deze klachten krijgt hij ook problemen met zijn benen. Zijn lichaam protesteert tegen alle stress die Rob heeft opgebouwd, niet heel raar na alles wat hij heeft meegemaakt in zijn vele pogingen om gewoon weer aan het werk te kunnen gaan.

Ik denk dat een goed boek is voor alle hulpverleners rondom uitval bij werk en werknemers van het UWV. Misschien dat zij zich dan twee keer bedenken voor ze weer snel een dossier willen afwikkelen. Natuurlijk is dit Rob zijn verhaal en iedereen moet daar zelf zijn of haar conclusies uit trekken, maar ik weet zeker dat Rob niet helemaal alleen staat in zijn ervaringen. Er staan goede tips in. Zoals dat het een goed idee is om niet zo maar een contract te ondertekenen als je toch al niet goed in je vel zit. Laat er een ander eerst naar kijken of met je meekijken. Stap ook niet zomaar met een willekeurig re-integratiebureau in zee, maar informeer je eerst goed.

We zitten inmiddels in 2014 en Rob is nog steeds niet de oude. Hij doet wat hij kan op een dag. Genieten is soms lastig, maar hij probeert zich wel zinvol in te zetten. Ik denk dat dit boek echt een enorme prestatie is en ik denk dat het zeker goed is dat Rob dit van zich af heeft geschreven. Ik hoop dat hij met dit boek anderen kan helpen in dezelfde situatie of, nog beter, deze situaties met zijn boek op de een of andere manier kan voorkomen. Bedankt Rob dat ik dit boek mocht lezen. Ik heb er als kind van een ouder in dezelfde situatie erg veel aan gehad.