Covertekst 

Wanneer de elfjarige Britt na haar turnles niet meer thuiskomt, wordt al snel duidelijk dat dit geen gewone vermissing is. Britt en haar moeder leiden een rustig leven in Alkmaar, en zijn samen gelukkig. Lois en haar team worden op de zaak gezet en een AMBER Alert is noodzakelijk. Er komen vage aanwijzingen binnen over een man die in de struiken van de sporthal heeft gestaan en er worden sporen van een busje gevonden langs Britts fietsroute. Als duidelijk wordt dat Britt ontvoerd is naar het buitenland, ziet Lois zich voor grote problemen gesteld, want over de grens heeft zij geen bevoegdheden meer…

277 pagina´s
Anthos, Amsterdam
ISBN 978 90 414 2414 3

Recensie

Wat was het fijn om na zo’n lange tijd weer een boek van Simone van der Vlugt te lezen. Wat betreft de snelheid van het boek is er nog niets veranderd in de schrijfwijze van Simone. Gelukkig maar voor de fans. Omdat het verhaal slechts een paar dagen bestrijkt, zorgde dat voor mijn gevoel nog eens extra voor vaart in het verhaal. Langzaam aan leren we Lois wat beter kennen, want ook in dit deel wordt weer eens duidelijk benadrukt dat Lois niet tegen onrecht kan en hart voor slachtoffers heeft. Ze blijft ook dit keer niet helemaal binnen de boekjes. Dit maakt Lois tot een leuk personage en is tevens geloofwaardig.

Jammer vond ik dat het boek eigenlijk zo uit was, ik had namelijk nog wel meer willen lezen. Ik miste misschien een beetje diepgang in de personages. Ik had bijvoorbeeld wel meer willen weten over de relatie tussen de ouders van Britt. De vader van Britt zit gevangen en Britt heeft hem nooit leren kennen, wat ook de reden is dat zij alleen woont met haar moeder. Ook tussen Onno en Lois gebeurt er iets, waar ik wel het fijne van had willen weten. Ik snap natuurlijk ook wel dat Simone dit bewaard voor een volgend deel. Want dat er een derde deel komt, dat is al zeker.

Er was overigens één scene in het boek met Britt die ik zelf heel erg heftig vond en behoorlijk expliciet. Ik weet nog dat Simone tijdens het interview op haar boekpresentatie zei dat ze niet van explicite zaken hielt zoals Karin Slaughter die wel beschrijft in haar boeken. Heel eerlijk gezegd heb ik liever één scene waar het bloed van de muur druipt, dan deze scene. En, heel soms, vond ik de uitleg over regels of werkzaamheden bij de politie net iets teveel uitgelegd. Ik lees het denk liever in een dialoog, maar dat is puur persoonlijk. Hier tegenover staat dat ik ook heel even een traantje heb weggepinkt, wat natuurlijk wel heel erg mooi is als een verhaal dat kan bewerkstelligen.