Zoals ik al eerder aangaf in een blog heb ik de strijdbijl begraven bij twee boeken. Het heeft geen zin om geforceerd te lezen ben ik achter gekomen. Deze twee boeken passen niet bij mij zoals ik van tevoren had verwacht. Een boek leest pas lekker weg als het past als een goede jas. Dat je baalt dat je het boek moet wegleggen omdat je ogen bijna dichtvallen van de slaap. Dat had ik niet bij de volgende twee boeken:

HhhH van Laurent Binet en Aleph van Paulo Coelho. Ik was begonnen in Aleph. Opzich ben ik best fan van Paulo Coelho, maar bij dit boek kreeg ik niet het gevoel dat het ergens heen ging. Het bleef maar draaien om zijn reis door Rusland met de Transiberië Express en het meisje wat hij in een eerder leven had ontmoet.  Het was te zweverig voor mij en het raakte mij niet. Dit boek zou daarna gelezen worden door Frans Vlastuin (de schrijfer die op mijn ‘boekenplank’ beschreven wordt). Ik ben benieuwd hoe hij het boek had gevonden. Zou hij het fantastisch hebben gevonden? Of zou hij het ook snel aan de kant hebben gelegd? Ik hoop het eerste.

Daarna waagde ik een poging met HhhH (Himmlers hersenen heten Heydrich). Ik vond het boek in het begin erg boeiend. Ik ben sowieso erg geïntereseerd in literatuur over de Tweede Wereldoorlog. Ook de manier waarop het verhaal beschreven wordt vind ik erg bijzonder. De schrijver is namelijk zelf op ontdekkingstocht naar de geschiedenis van Heydrich en bechrijft dat dan ook in zijn boek. Op een gegeven moment pakte het boek mij niet meer. De schrijver beschreef steeds meer situaties uit de geschiedenis die fictief zijn en waar hij zelf ook niet altijd zeker van was. Dat begon mij tegen te staan. Maak er heel fictief boek van, zoals bijvoorbeeld ‘Het Familieportret’ van Jenna Blum of geef mij gewoon feiten. Nu liep alles doorelkaar.

Helaas, het is niet anders. Ik hoop echter wel dat jij de boeken fantastisch vind en heel veel leesplezier er aan zult beleven.